Mijn eigen American psycho

Mr. Latino is exit. Passé. Over. Uit. Sluiten.
Al wil mijn vriendinnetje hem nog wel te grazen nemen: 'ik heb hem gewaarschuwd, dat als hij jou pijn zou doen, ik hem pijn doe... En ik hou me aan mijn beloften'
Weet niet of ik nog zin heb om tijd in die gozer te stoppen. Vreemd genoeg heeft hij zijn profiel verwijderd op de site en sta ik nog steeds in zijn lijst van contactpersonen op MSN...

Verder heb ik mijn eigen American psycho. Althans, zo noem ik hem maar. Op zich niet zo gek.
Amper 2 dagen met elkaar zitten mailen als hij berichtjes gaat sturen waar ik toch goed de kriebels van krijg... Wat voorbeeldjes:

- I miss the married life! No fun in being single!
- I think a long term relation (marriage) is the most beautiful of all!
- You're special to me already and I'm beginning to get attached to you! (na 2 dagen mailen )
- Something tells me it might be you...
- Would you be my nr. one???

Overigens hadden mijn collega's al een oplossing bedacht: gewoon trouwen met die vent, na een maand zeggen, dat hij het toch niet is en er vervolgens terugkomen met de helft van zijn bezittingen (ja, hij schijnt rijk te zijn)... Fijne collega's
Bovendien, als hij inderdaad echt zo rijk is, dan zal hij heus niet zo dom zijn om in gemeenschap van goederen te trouwen.

En nee, het zal nooit iets worden, want
1) hij wil 2 kinderen, ik wil er geen
2) hij luistert graag naar Pavarotti, Beethoven, jaren 60, 70 en jazz. Niets mis mee, maar om daar de hele dag naar te luisteren: nee, bedankt
3) hij wil per sé koken (laat niemand toe in de keuken). Leuk, maar... hij houdt van spicy food en ik niet!
4) wie gaat er verhuizen? Ik zie hem dat nog niet doen, aangezien hij bezig is met het kopen van een motel business aan de Golf van Mexico. Maar ik wil mijn vrienden, dieren, baan en huis niet opgeven...

Of het nog niet genoeg is belde afgelopen donderdag een gozer op. Heb begin mei een tijdje contact met hem gehad. Maar omdat hij tot 3 keer toe een afspraak had afgezegd (met een smoes) had ik niets meer van me laten horen. Nu belde hij om te vragen hoe het met me ging. Vertelde, dat hij inmiddels anderhalve maand niet meer depressief was en wilde heel graag wat met me afspreken. Als ik hem moet geloven is hij al die tijd aan mij blijven denken (en heeft dat er deels voor gezorgd, dat hij uit de depressie is gekomen)... Ik zie wel hoe dit nou weer gaat (af)lopen...