Mijn leven is een grote leugen

Lang geleden dat ik hier iets geschreven heb.. Maar ik heb het even nodig. Mijn leven lijkt verdomme wel op een soap. Een slechte mix van GTST, TBATB en nog 3 andere soaps.

Even een terugblik, een paar maanden zat ik in een foute, vervelende relatie. Niet een waarin ik lichamelijk mishandeld werd oid. maar het zat gewoon niet goed tussen ons. Nou ik heb nieuws voor je, ik zit er nog steeds in. Haven't end things like I should. Ik kan het niet. Ik durf het niet. Het gaat helemaal niet goed en ik ben dood ongelukkig op het moment. Was het niet zo dat ik een ontzettende goede vriendschap op heb gebouwd met een vriend, had ik niet geweten waar ik nu was geweest. Hij is de afgelopen 1,5 jaar echt mijn maatje geworden en meer dan dat. We hadden een klik vanaf dag 1. En die klik werd steeds groter en groter en omdat ik uit mijn eigen relatie geen voldoening haalde, werden we steeds closer. Heel fout, ik weet het! (Nooit vreemd gegaan btw, of iets dat er direct op lijkt).
In de afgelopen periode heb ik gevoelens voor hem gekregen en hij voor mij, zo vertelde hij me een week geleden, best uit het niets. Hij wist niet wat hij ermee aan moest en kende deze gevoelens niet zei hij.
Best wel in shock maar ergens ook heel erg gevleid nam ik het in ontvangst en kwam ook uit voor mijn gevoelens voor hem. (Oke, toen nog wel, - Ik weet niet wat mijn gevoelens betekenen -)
De hele week hebben we gepraat en ik genoot van de liefde die hij me wel gaf, en mijn eigen vriend niet.

Nadat ik voor mezelf 96% zeker wist, dat ik uit mijn relatie wil stappen en voor een nieuw avontuur wilde gaan (En dat is niet gelijk voor die ander, maar gewoon even Chill zijn), kwam de 'andere' vriend gisteren ineens met het bericht dat hij het totaal niet zag zitten en wilde er niets meer mee te maken hebben en was ineens die fijne lieve vriend niet meer. Ik snapte er he le maal niets van. Hij wilde vrienden blijven en onze eigen levens lijden maar niet meer zo intens als eerst.. De gevoelens die, hij de week ervoor nog voor mij had, waren toch voor iemand anders... "Oke, snap ik" zei ik. Gebroken nam ik 'afscheid' en ging 'slapen'.
Van slapen kwam niets, ik kon alleen maar huilen. Waarom ik? Serieus? Waarom ik???
Na 2 uur draaien en denken en doen hoorde ik mijn telefoon ineens trillen en wist zeker dat het hem moest zijn.
(Btw als je dit nog niet genoeg soap vond, houd je vast)
Wat ik toen las, zette echt even mijn wereld op zijn kop.

Hij voelde zich super kut en vond dat ik de waarheid verdiende. Zijn gevoelens voor mij waren er wel degelijk alleen zat hij al in een relatie, waar niemand iets van wist. Hij heeft nml geen relatie met een leuk blond meisje, zoals hij zelf zei, maar met een van zijn beste vrienden. Een jongen. Hij is bi.....
Deels opgelucht maar ook ergens helemaal kapot hadden we een heel fijn gesprek.
Ik ben pro alles - iedereen moet lekker doen wat ie wil en met wie. En dat heb ik hem ook gezegd.
Ik ben oprecht blij voor hem, en zijn vriend. En ik weet dat ik ergens niet verdrietig en teleurgesteld mag zijn, toch ben ik het. Ik moet mezelf nu afzijdig houden, zodat hij en zijn vriend alles kunnen oplossen samen, want kennelijk heb ik nogal wat stof doen opwaaien.
Ik wil hem nu niet lastig vallen met mijn pijn en gezeik... Maar ik mis hem nu al zo erg...

Mijn vriend en ik hebben al 3 dagen geen gesprekken gevoerd samen. Hij weet overigens van niets. Maar is toch alleen maar met zichzelf en anderen bezig, behalve met mij. Ik kan dit niet meer. Ik wil dit niet meer......

Ik weet dat ik moet kiezen voor mijn geluk - ik heb alleen geen flauw idee welke richting ik daarvoor op moet...