Waarom laat ik het toe?
Het is deze maand een jaar geleden dat ik abrupt gedumpt werd door de, toen, liefde van mijn leven.
Met abrupt bedoel ik niet, kut in Nederland, thuis op de bank. Nee, superkut, op droomvakantie op de Malediven.
Abrupt als in - het ging super goed, gingen samenwonen, waren stapel op elkaar en wisten het zeker: Dit is het! - maar ineens was hét het toch niet meer en zette je me, na 2 weken zogenaamd "proberen" keihard aan de kant.
Anyway, I was heartbroken. Maar écht. Ik begreep het niet. Ik was kapot, boos, verdrietig, wanhopig.. Mentaal echt een wrak. En dat was ik lang. Maanden voelde ik me zo. En ook al leek het voor de buitenwereld steeds beter te gaan, eenmaal thuis (in "ons" huis) stortte ik weer in. En ja tuurlijk, dat werd langzaamaan steeds minder maar mijn verdriet maakte plaats voor woede en onbegrip en haat.
Hoe kon je zo'n vreselijke lul zijn? Hoe kan ik dat nooit gezien hebben??
Waar ik het toen niet begreep, doe ik dat nu nog steeds niet. Ik heb je sinds het terugkomen van de vakantie ook nooit meer gezien en amper gesproken. Over waarom en het hoe en wat heb ik het nooit met je over kunnen hebben. En ik merk nu, een jaar later, dat ik daar nog steeds mee zit. Ik heb zóveel vragen maar ik durf het je niet te vragen. Sowieso niet in het echt. Ik hoef jouw kop niet meer te zien. En hoewel ik het merendeels niet wil omdat ik je gewoon niet meer kan uitstaan ben ik toch bang dat je ziet dat ik alsnog voor je zwicht of misschien nog wel erger: Dat ik nog niet over je heen ben... Dat gun ik je niet!!
I'm not sure what to do?!
Moet ik hem gewoon helemaal uit m'n leven bannen? Z'n Facebook, Instagram en z'n nummer verwijderen? Helpt dat? Of ik moet ik hem gewoon eens appen en de confrontatie aangaan?
Maar ook, hoé zet ik dit in godsnaam uit? Waarom laat ik je, een jaar nadat je me alles flikte nog steeds in m'n kop toe en verpest je m'n mood??
Ik weet wel dat je het hele relatie en jongens aspect totaal voor me hebt geruïneerd. Ik liet al niet snel mensen toe maar door jou en je stomme acties vertrouw ik geen een jongen meer en vind ik mezelf waarschijnlijk nooit meer goed genoeg.
Ik hoop dat je trots bent op wat je gedaan hebt. Dan was het in ieder geval niet voor niets..
Met abrupt bedoel ik niet, kut in Nederland, thuis op de bank. Nee, superkut, op droomvakantie op de Malediven.
Abrupt als in - het ging super goed, gingen samenwonen, waren stapel op elkaar en wisten het zeker: Dit is het! - maar ineens was hét het toch niet meer en zette je me, na 2 weken zogenaamd "proberen" keihard aan de kant.
Anyway, I was heartbroken. Maar écht. Ik begreep het niet. Ik was kapot, boos, verdrietig, wanhopig.. Mentaal echt een wrak. En dat was ik lang. Maanden voelde ik me zo. En ook al leek het voor de buitenwereld steeds beter te gaan, eenmaal thuis (in "ons" huis) stortte ik weer in. En ja tuurlijk, dat werd langzaamaan steeds minder maar mijn verdriet maakte plaats voor woede en onbegrip en haat.
Hoe kon je zo'n vreselijke lul zijn? Hoe kan ik dat nooit gezien hebben??
Waar ik het toen niet begreep, doe ik dat nu nog steeds niet. Ik heb je sinds het terugkomen van de vakantie ook nooit meer gezien en amper gesproken. Over waarom en het hoe en wat heb ik het nooit met je over kunnen hebben. En ik merk nu, een jaar later, dat ik daar nog steeds mee zit. Ik heb zóveel vragen maar ik durf het je niet te vragen. Sowieso niet in het echt. Ik hoef jouw kop niet meer te zien. En hoewel ik het merendeels niet wil omdat ik je gewoon niet meer kan uitstaan ben ik toch bang dat je ziet dat ik alsnog voor je zwicht of misschien nog wel erger: Dat ik nog niet over je heen ben... Dat gun ik je niet!!
I'm not sure what to do?!
Moet ik hem gewoon helemaal uit m'n leven bannen? Z'n Facebook, Instagram en z'n nummer verwijderen? Helpt dat? Of ik moet ik hem gewoon eens appen en de confrontatie aangaan?
Maar ook, hoé zet ik dit in godsnaam uit? Waarom laat ik je, een jaar nadat je me alles flikte nog steeds in m'n kop toe en verpest je m'n mood??
Ik weet wel dat je het hele relatie en jongens aspect totaal voor me hebt geruïneerd. Ik liet al niet snel mensen toe maar door jou en je stomme acties vertrouw ik geen een jongen meer en vind ik mezelf waarschijnlijk nooit meer goed genoeg.
Ik hoop dat je trots bent op wat je gedaan hebt. Dan was het in ieder geval niet voor niets..
05 mei 2019
- meld ongepast verhaal
-
InTheMiddle (opgeheven op 15-10-2021)
zondag 05 mei 2019 06:19
Hey meid, wat rot wat jouw overkomen is. Zeker zijn dat het de ware is en gedumpt worden op een honey moon locatie. Ik kan mij niet inbeelden wat je de laatste jaar gevoeld hebt als je thuis komt in een plek gevuld door herinneringen van jullie samen. Of dat het was om op dat vliegtuig te zitten op weg naar huis. Het moet hard zijn geweest.
Ik zou je aanraden om de confrontantie aan te gaan, misschien niet face-to-face, maar wil je niet weten waarom?
Ik ben ook overtuigd dat het niet aan je ligt, dat je wél goed genoeg bent maar dat jullie misschien niet geschikt waren voor elkaar. Kan het dat jullie misschien niet volledig op dezelfde golflengte zaten of dat jullie niet dezelfde wensen hadden?
Daar kom je alleen achter als je de moeilijke vragen stelt.
sterkte meid
-
- Franny -
woensdag 08 mei 2019 09:57
Echt helemaal kut wat ik nu ga zeggen, maar ook dit gaat wel weer over.
Ik heb op mn 19e een huis met iemand gekocht, verliefd, jong, naief. Ik kwam er tijdens de verbouwing achter dat hij op een datingsite ingeschreven stond en aanrommelde met andere meiden. Nieteens omdat we problemen hadden, puur voor de kick.
Een stukje hart was kapot en dat heelt nooit. Mensen vertrouwen, ik zal het nooit 100% meer doen en ook in mn huidige relatie (5 jaar getrouwd) heb ik soms nog verlatingsangst. Superonnodig maar ik weet dat het daar vandaan komt.
Maar ook dit komt dus goed, vergeten zal je het nooit maar vergeven ooit wel. En dat zal de komende tijd nog helemaal niet aan de orde zijn. Het leven is hard. Het gras lijkt (voor een ex) soms groener aan de andere kant, maar dat is het absoluut niet. Het is niet moeilijk om iemand te krijgen, het is moeilijk om iemand te houden.
Hou de moed erin. Over een maand of drie lees je dit bericht terug en sta je er al heel anders in. En doen wat je gevoel zegt. Praat met hem als je hem wil spreken, negeer hem als je hem wil negeren. De pijn is onvermijdelijk. -
mirkku
woensdag 08 mei 2019 16:56
Wat herkenbaar dit. Hele verhaal met kippenvel gelezen. 1 groot verschil: bij mij is het bijna 5 jaar geleden, én ik heb nu net 4 jaar een nieuwe vriend...
Ja: hem overal verwijderen en verbannen en hopelijk nooit meer tegenkomen is het beste. Ik ben nu niet in de gelegenheid om een heel verhaal te typen: hopelijk denk ik er morgen aan en kom i kbij je terug. Weet dat je gevoelens er mogen zijn. Het is goed om ze (hier of elders) met mensen te delen, vreemden of bekenden.
Dikke knuffel in elk geval!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 mei 2019 Waarom laat ik het toe? ( 3 )
- O 14 feb 2019 Happy valent.. Ah never mind
- O 25 nov 2018 once upon a time..
- O 22 sep 2018 How do you move on? ( 2 )
- O 07 sep 2018 "And I'm still hurting"
- O 01 aug 2018 Just a(nother) bad day ( 1 )
- O 19 jul 2018 Dont know what to do.. ( 1 )
- O 15 jul 2018 I've replaced you ( 2 )
- O 10 jul 2018 But still
- O 02 jul 2018 Why you keep hurting me?!? ( 1 )
- O 27 jun 2018 He texted
- O 27 jun 2018 How much longer ( 1 )
- O 24 jun 2018 Nooit meer
- O 17 jun 2018 1 stap vooruit, 3 stappen terug.
- O 12 jun 2018 Need to move on