Waarom het uit is gegaan weet ik inmiddels, het was de domste reden die ik ooit heb gehoord.
Nu ben je al ruim 5 maanden weg van mij, ondertussen al 1 iemand gehad, en die kan ik nu ook een ex van mij noemen.
Jij bent, en blijft zeer speciaal voor mij.
Als er iets is met me, kan ik altijd bij jou aankloppen voor advies..
Jammer genoeg denk ik daar de laatste tijd pas aan, en niet toen we nog wat hadden.
Waarschijnlijk was het dan nooit uit geweest , als ik meer opener naar je was geweest.
Ik wil je terug, en jij mij, toch is dit nog best pijnlijk..
Elke keer als ik naar mijn bed kijk, is die leeg, en alleen jij kan die leegte vullen, maar je woont nou eenmaal 3 uur hier vandaan echt dichtbij is het dus niet...
Op msn zeggen we constant ik mis je ik wil je terug, maar beiden doen we er niet echt veel moeite voor.
Of jij net iets meer dan mij...
Ik heb er zon spijt van dat ik niet hard genoeg voor ons geknokt heb...
Je dumpte me op me broers verjaardag, met de reden dat je mij niet snapte...
Ik heb een raar verleden daar kom ik niet vanaf, nu niet, straks niet , nooit niet..
Al doe ik soms erg vaag je moet echt weten dat ik van je hou..
Jou gelukkig zien is het enige wat ik wil,
Maar wat ik nog meer wil dan dat..
Is dat je gelukkig bent met mij...