Mijn muur

Hallo

Heb weer een van mijn buien. En het klinkt stom, maar ik ben verleerd om gelukkig en blij te zijn. Ik kan het niet meer. Het bestaat niet voor mij. Als ik me gelukkig voel, verzin ik redenen om het niet te zijn, want ach, het duurt maar even.
Vroeger was ik altijd zo'n meisje dat altijd aan het lachen was, druk, praterig... nu ben ik een teruggetrokken dromer, afgeschermd van de realiteit en van mensen. De slappe lach heb ik lang ook niet gehad...

Ik wou... dat ik weer zo was als vroeger. Soms schrik ik van mezelf. Het ene moment moest ik even lachen en een paar seconden later staan er tranen in mijn ogen. Alles moet een reden hebben. Mijn zelfvertrouwen is zo laag. En ik ben bang als er iets nieuws me pad op komt.

'k Wil weer zo graag op iemand af kunnen stappen om een praatje te beginnen. Niet denken: zal ik het nou wel doen? Straks vind hij/zij me een domme doos... je durft niet hè mietje? MIETJE

Een stip. Dat ben ik. Ik ben niks. Ik ben niemand. Ik ben eenzaam.
Ik ben een lief, klein meisje... of misschien wil ik dat wel zijn.

'k Weet ook niet sinds wanneer ik een muur om mezelf heen heb gebouwt. Anderen kunnen niet dichtbij komen... maar ik zelf ook niet.

Ik weet niet wat ik moet doen. Help me alsjeblieft.
Sammy