Oud&nieuw

Hey!

Om een uur of 9 vertrokken Eva, Harriet (Eva's zusje) en ik naar Patrick: de vriend van Eva. Waar kwam die kou in hemelsnaam vandaan? We fietsen helemaal om, omdat we stiekem toch wel een beetje bang waren voor die kleine jochies met van die knallers. Maar we hadden de rit overleefd, alhoewel Harriet haar handschoenen was vergeten...
Groooot huis, rijke buurt en ik wist niet waar ik kijken moest. Ik kende die ouders ook niet, dus ik voelde me nog al... vreemd? De ouders gingen naar de buren en Patrick boodt, vol lof, een stukje taart aan wat zijn moeder had gemaakt. Lekkerrr! Ik lijk wel een gast in een 5-sterrenhotel! 'k Nam een hap en ik realiseerde me dat ik nog nooit zo iets afgrijselijks had doorgeslikt... vervolgens schoten Harriet en ik tegelijk in de slappe lach.

Oud&Nieuw... de eerste keer dat ik het niet thuis vierde. Het was anders. Zonder familie. We gingen de straat op waar onbekenden je een glaasje champagne aanboden en een gelukkig nieuwjaar wensten. Bah, eigenlijk is het elk jaar hetzelfde, hetzelfde vuurwerk, hetzelfde eten... Ik keek naar het vuurwerk en zag dat vanuit m'n ooghoeken Patrick's vader me glimlachend bestuurdeerde. Shit.
Gelukkig kwam daar Dave al aan, een jongen uit onze klas. Bevrijd, thank you! We gingen weer naar binnen, wachten op de rest die zou komen (wist ik veel) om naar het feest te gaan.
"Hee Sammy, Stef komt ook. Hij heeft het over je gehad, dus als hij allemaal dingen gaat lullen, moet je zeggen: 'O ja?!' en niet verder op in gaan," zei Patrick.
Okee. Stef blowde nogal en Eef noemde hem een crimineel. Maar hij houdt van Coldplay.
"Nou... ik vind hem eigenlijk wel schattig," begon ik. "Meer niet hoor!" voegde ik eraan toe toen Eef en Patrick me argwanend aankeken.

O ja, hallo. Ik ben Sammy. 15 jaar en woon ergens... tja. 'k Kom uit een labiel gezin, laten we zeggen dat m'n vader nogal gesteld is op zijn vrijheid. Mijn hobbie is mislukken. Ik had m'n school verpest, maar ben net op tijd naar een andere school gegaan, ook een niveau lager. Last chance. Gelukkig zit Eva bij me in de klas: door haar weer tegen te komen besefte ik hoe erg ik haar gemist had. Ze was mijn beste vrienden vanaf groep 1 van de basisschool. We waren een team, maar ik ben nou eenmaal een trut. In groep 8 heb ik haar in de steek gelaten en begon met populaire meisjes om te gaan.
Eef woont achter me en in momenten dat ik het echt heel erg moeilijk had, dacht ik juist aan haar. Terwijl ik Eef al 2/3 niet gezien had. Wat bof ik toch met haar.

Stef (de Blower), Joey (de Wanhopige Vieslak), Dave en een jongen genaamd Reinier waren gearriveerd. Stef en Dave gingen blowen, dus dat kon nog wel eens heel gezellig worden.

We kwamen net aan of er kwamen nog meer luitjes van school. Egbert-Jan om eerlijk te zijn. Fuck. En ik kroop weer in m'n schelp. Ze kwamen ons een gelukkig nieuwjaar wensen. Verlegen schudde ik zijn hand. Idioot! Aap! Kijk hem aan! Mietje! maar de stoeptegels verzekerden mij dat ik daar geen zenuwen van kreeg en me niet gingen uitlachen.
Egbert-Jan. De fascineerenste persoon die ik tot nu toe ontmoet heb. Zit in een bandje, geintresseerd in politiek, bijdehand, zichzelf en beschikt over zoveel humor. Zucht.

Wat een drukte! Ik probeerde zelfverzekerd over te komen, maar in grote massa's kan ik niet helder nadenken en voel me een niemand. Jongens maakten oogcontact met het kleine-meisje-dat-de-weg-kwijt-is. Interessant.
Het eerste wat er gedraait werd in de Grote Zaal was die %@^& Frans Bauwer. Hallo, ik kom om te feessten en niet naar een verliefde puber/ zanikerd te luisteren die vraagt of je even de tijd voor hem hebt. Duidelijk niet dus. En of ik het wou of niet, mijn ogen zochten Egbert-Jan. Ik ben niet gek op hem ofzo, alleen... zonder zijn aanwezigheid is het saai. Op een of andere manier.
Saai? Ik verdrong al mijn gedachtes met een glas Pasoa Jus die ik aangeboden kreeg van Reinier.

Ik was de enige die een beetje stond de genieten... de rest stond erbij als een stelletje strondzakken.
"Ik heb genoeg van die Sjonnie-muziek. Zullen we gaan, naar de stad ofzo?" vroeg Dave. Ze stemden allemaal in.
Eva's achterband was lek, dus ze sprong bij mij achterop. Tien meter later kwamen we tot de conclusie dat mijn achterband ook wel eens lek zou kunnen zijn. Dat werd lopen.
Het was te laat, de entree was te duur, of we mochten er niet in. Zoals altijd wordt er eentje chagrijnig en begint de schuld om één persoon af te schuiven. Tevergeefs liepen we om 4 uur liepen terug naar huis of naar De Zalen voor de fietsen, en ach... ik kon de humor er wel van inzien.
Eef en ik besloten om de fietsen gewoon bij De Zalen te laten staan. We waren echt bekaf. Achteraf heb ik hier spijt van gekregen, want de volgende dag belde Eva.
"Sammy, mijn vader heeft de fietsen opgehaald... alleen jouw fiets stond er niet meer," zei ze voorzichtig. Ik grinnikte.
"Oh shit"
De volgende dag bleek hij er inderdaad niet meer te staan, toen m'n moeder en ik gingen kijken. Das nou jammer... eigenlijk kon het me niks schelen. Lopen is geen probleem, toch? En doe ik ook nog eens wat aan lichaamsbeweging. M'n moeder dacht er helaas totaal anders over.

"Jongens en meiden, verknal je toekomst niet. Gelukkig nieuwjaar!" hoor ik komen van de tv. En bedankt.

Nou ja... met een gestolen fiets ga ik 2004 goed in,
Sammy