Mijn Ouders

Ik kan me nog heel erg goed herinneren toen ik 4 jaar oud was en heel makkelijk huilde. Al bij een kwaaie blik van m'n vader dacht ik: "Waarom kijkt hij zo boos? Wat heb ik misdaan? Ben ik zo slecht?" en dan begin ik te huilen. Ik stormde vroeger altijd naar boven, naar m'n slaapkamer die ik deelde met m'n moeder. Dan verstopte ik me (best wel zichtbaar) vlak naast het bed en huilde ik alles uit.
Nu is alles ingewikkeld en moeilijk. Zoals daarnet, tijdens het avondeten. Alleen maar omdat ik een stuk vlees weigerde te eten keek m'n vader me al boos aan. Hij zei dat ik niets at, en dat ik maar beter geen pizza's mag eten. M'n moeder stemde trouwens mee. Het enige wat ik dacht was: "HEBBEN JULLIE DAN GEEN OOG VOOR MIJ? OUDERS HOREN TOCH TE WETEN WANNEER HUN KIND ZICH VERLOREN VOELT. WANNEER HUN KIND IN TRANEN WIL UITBARSTEN? WANNEER HUN EIGEN DNA DEPRESSIEF IS? Ik at alles wat op m'n bord zat, zelfs als het goor is, zelfs als ik vol zat. Waarom... waarom zijn m'n ouders zo... zo... ruw? Zo gemeen? Zo gevoelloos? Ze houden van me, dat weet ik. Elke ouders houdt wel van z'n kind. Maar waarom hebben ze dat nooit tegen me gezegd? Waarom heb ik nog nooit hun liefde gevoeld? Waarom hebben ze nooit gevraagd wat ik leuk vind? Wat m'n hobbies zijn? Wat ik leuk vind om te doen? Waarom gaan ze er altijd vanuit dat ik dom ben? Dat ik lui ben? Dat ik... stom ben?" Ik wou in tranen uitbarsten. Net zoals ik nu op dit moment zit te doen. En dat komt niet om de pizza's. Maar omdat... omdat telkens als ik een kind met hun geliefde ouder zie, ik denk dat mijn ouders me verwaarlozen. Ik weet dat dit niet waar is. Dat weet ik ook wel. Maar waarom hebben zij nooit getoond dat ze van me houden? Ze weten niets van me, zelfs m'n grootste geheimen niet. En dat komt niet alleen maar omdat ik gesloten ben.
Ik ben zo bang dat er op een dag... ik volwassen ben, het huis uit ga, en nooit meer contact met ze hebben... Want dat gaat ooit gebeuren als dit zo door gaat. En dat wil ik niet.