Mijn vader

Mijn papa is heel lief, en hij heeft het al zwaar gekregen toen hij op z'n 18e uit huis werd gezet door zijn ouders en hij alles alleen moest doen. Hij heeft heel erg geluk gehad, en heeft een goedbetaalde baan en kan echt dure dingen kopen. We wonen daarom ook best in een mooi huis, en ik heb niks te zeuren. Mijn vader daaroptegen heeft zijn eigen denkwijze gecreeert. Er is echt niks mis mee, maar het kan soms erg vervelend zijn.

Mijn vader wil altijd dat we zelfstandig zijn, en dingen zelf oplossen. Hij helpt als we hulp nodig hebben, maar als hij denkt dat we het alleen kunnen dan moet dat ook, maakt niet uit of hij gelijk of niet gelijk heeft. Hij is altijd erg bezorgd, wat opzich niet erg is natuurlijk want er zijn ook mensen die dat niet hebben en waar de ouders geen reet geven over waar de kinderen dan weer zijn. Maar mijn vader kan ook erg overbezorgd zijn. Ik bedoel ik ben 18, en ik kan echt heel erg goed voor mezelf zorgen vind ik, en al kon ik het niet, dan leer ik er snel van.
Ik vind dat we onze eigen fouten moeten leren want die leer je het best.
Ik heb hiervoor erg veel ruzie's gehad met mijn vader. Ik woon namelijk alleen met hem in een groot huis met mijn hond. Ik woon al 18 jaar bij hem, dus je ergert je aan heel veel dingen. Op de 1 of andere manier was ik altijd boos op hem, en gedroeg ik me afstandelijk. Dit vond mijn vader raar van me, en hij wilde telkens dat ik met de huisarts zou praten. Het enige wat er met me aan de hand was, was dat ik in de pubertijd zat en alles wat om je heen gebeurd heel belangrijk is en je altijd bij blijft.
Dit viel niet te snappen door mijn vader, hij dacht dat ik ziek was of wat dan ook. Erg vervelend, en boosmakend want ik deed echt nooit wat fout. Ik rookte niet (mijn vader, mijn zus, mijn zwager en mijn moeder wel) ik blowde niet (mijn vader en zwager wel en al mijn vrienden ook) ik snoof niet, spoot niet, slikte niet, en dronk niet en nu nog steeds niet.
Ik ga toevallig erg veel met jongens om, maar dan als maatjes. Ik kan het erg goed met ze vinden, omdat meisjes gewoon ingewikkeld zijn en eigelijk heel snel ruzie hebben. Bij jongens is dat wat minder (natuurlijk niet bij alle) en ik heb het toch erg goed gered met ze.
Maar mijn vader is ook een man, en hij wantrouwt ze natuurlijk heel erg voor mijn eigen bestwil. Maar echt, ik kan mensen goed inschatten, en mijn beste vriend ook en meestal komen we er wel uit wie ik kan vertrouwen en wie niet. Maar toch is het heel moeilijk voor mijn pa om toe te geven dat ik goed weet wat ik doe. Dat ik weet welke jongens goed zijn en wie niet, en dat ik me toch niet laat veranderen door ze. Het blijft moeilijk voor hem, maar hij moet zich maar aanpassen.
Ik laat me nooit misbruiken, ik heb mijn zegje klaar, en ik heb een grote bek als iemand denkt dat ie slimmer is dan me.
Nu gaat het al een tijdje goed, en ik ben blij dat ik me niet boos op hem voel. Ik vroeg me telkens af waar het vandaan kwam. Ik heb is lang erover nagedacht, misschien kwam het doordat mijn moeder niet meer thuis woont. Ze is ziek, en woont in een rusthuis. En elke keer als mijn vader en ik ruzie hadden, zei hij dat ik maar bij haar moest wonen. En hij wist dat dat niet kon. Ik heb nooit kunnen kiezen tussen 2 thuisen, ik moest altijd bij mijn vader wonen.
Maar nu ik er langer over na denk, ik bof eigelijk best wel. En ik moet me maar neerleggen bij zijn persoonlijkheid. Sommige dingen moeten geleerd worden, en mijn eigen fouten zou ik gewoon blijven maken en als hij dat niet aankan, dan zou het toch gebeuren. Anders maakt hij fouten, en dat wilt hij natuurlijk ook niet hebben. In ieder geval, belt mijn vader niet zo vaak meer als ik weg ben, want daarvoor belde hij me 18x op een avond, als ik me telefoon niet opnam.
Mijn vader is apart, dat is duidelijk. Hij heeft dingen die ik echt heel erg kut vind. Hij verkleed zich wel is als een vrouw, en dat snap ik nog steeds niet. Hij valt ook gewoon op vrouwen, maar het verkleden vind hij leuk. Ik snap het niet, maar als hij dat wilt kan ik hem niet tegenhouden.
Hij heeft ook een vriendin al zo'n 3 jaar, en ze is echt heel aardig. Maar sommige dingen pik ik niet. Ik weet dat ik me kan aanstellen met dingen, maar sommige dingen zijn gewoon erg belangrijk. Ik wilde de zolderkamer al 8 jaar hebben, en zij doet er 3 jaar over om hem te krijgen (met nieuwe bank en tv) Dit is erg frustrerend, want als ik en zijn vriendin allebei hetzelfde zeggen, dan heb ik geen gelijk, en zij wel. Heel erg vervelend, maar zo gaat dat in de liefde.
Ik heb altijd problemen gehad met mijn gevoelens te laten zien aan mensen. Tuurlijk merken ze, dat ik ze lief vind en dat ik ze niet kwijt wil. Maar het zeggen doe ik liever niet. Dit heeft altijd averechts gewerkt bij me, en dan gingen er mensen bij me weg zonder dat ik dat wilde. Daarom doe ik het niet zo snel, en schrijf ik altijd als ik boos ben of verdrietig of blij, alles op in mijn dagboek. Blij ben ik altijd wel, iedereen ziet me vrolijk ik lach altijd. Verdrietig zien ze ook wel, maar ik praat er dan niet over. Alleen bij mijn beste vriend, die zegt wanneer ik me aanstel en wanneer ik gelijk heb.

Ik hoop dat het in de toekomst goed gaat tussen mijn pap en ik, en dat we niet zoveel ruzie meer hebben. Dat ik rustig met hem omkan gaan, en hij met mij. Dat we alle dingen van elkaar accepteren en ons eigen fouten kunnen maken. Dat we vrij zijn..