Mijn verhaal - deel 1

Ze zag hem voor het eerst toen ze iets ging drinken met Julia.
Door het raam van de lunchroom keek ze neer op de drukke winkelstraat. Mensen liepen voortdurend in en uit de winkels, de een nog haastiger dan de andere, druk telefonerend of met onhandelbare kinderen aan de hand.
Toen zag ze hem staan. Hij stond stil in de menigte en keek rustig rond, met zijn handen in zijn zakken. Een lange gestalte, blond haar en een lange zwarte jas.
Hij was anders dan de rest. Hij was het.
Ze voelde een schok van herkenning, bijna alsof ze al die tijd naar hem op zoek was geweest en hem nu eindelijk gevonden had. Het leek net alsof hij nu rondkeek of hij haar op zijn beurt ook kon vinden.
Maar hij draaide zich om en was binnen een paar seconden verdwenen in de mensenmassa.

‘Dat was hem!’riep ze uit.
Julia trok haar zorgvuldig geëpileerde wenkbrauwen op. ‘Waar heb je het over, El? Toch niet weer hè..?!’ Ze zuchtte quasi-geërgerd. ‘Je moet echt eens ophouden met die dromen over ‘de ware’ en ‘liefde op het eerste gezicht’.”
Ellen lachte er hartelijk om. Ze wist ook wel dat ze dwaas was met haar dromen hierover. Ze had het al vaker geroepen en was altijd bedrogen uitgekomen.
Haar laatste vriend was hier het bewijs van. Rob was een knappe vent, maar dat was dan ook het enige waarmee hij uiteindelijk aan haar ideaalbeeld bleek te voldoen.
Toch had ze stug volgehouden dat hij ‘de ware’ was en had haar ogen gesloten voor zijn mindere kanten.
Tot ze opeens wakker werd en de situatie zag zoals hij was. Ze woonde al 2 jaar samen met een man die hun hele toekomst zorgvuldig uitstippelde. Hij beheerde de financiën, rekende uit of iets wel of niet door kon gaan en drukte in alles zijn wil door. Ongemerkt had ze zich totaal aangepast en was ze geworden wat ze nooit had willen worden: een kopie van haar moeder.
Toen ze dit ineens besefte had ze de relatie verbroken. Haar vrienden waren opgelucht, maar ze stuitte op onbegrip bij haar ouders. Vanzelfsprekend, want Rob leek griezelig veel op haar vader.

‘Lieverd, wil je nog wat fris ofzo?’
Ellen schudde haar hoofd. ‘Nee bedankt mam, maar ik ga er zo weer vandoor.”
Haar moeder ging zitten op de stoel tegenover haar. Ze keek zowaar wat teleurgesteld en Ellen voelde zich meteen schuldig.
Haar moeder kon het ook niet helpen dat ze zich niet op haar gemak voelde in haar ouderlijk huis. Ze deed altijd haar best om lief voor haar te zijn. Toch was dit ongemakkelijke gevoel de laatste jaren alleen maar sterker geworden.
“Ach, doe me anders toch nog maar een glaasje cola,”zei ze in een opwelling.
Haar moeder knikte tevreden en liep naar de keuken. Ellen keek haar na.
Ze was weer ouder geworden, leek het wel. Ze liep gebogen en met hangende schouders. Maar deze houding had ze altijd al gehad, bedacht Ellen. Het leek alsof ze zich zo klein mogelijk wilde maken. Net alsof ze zich ervoor verontschuldigde dat ze er was.
Ellen had zich vroeger altijd mateloos geïrriteerd aan de passieve houding van haar moeder. Niet alleen naar haar man toe, maar ook naar de rest van de wereld.
Ze had zo’n gebrek aan zelfvertrouwen dat ze niet durfde te autorijden en niet zonder bevestiging van haar man kleding durfde te kopen. Een ander kapsel durfde ze niet uit te proberen, met als resultaat dat ze er nu al zo’n 40 jaar hetzelfde uit moest zien.
Ze kon zich haast niet voorstellen dat haar dochter anders was, had veranderingen tegen willen houden en had geprobeerd haar te ontmoedigen bij het zelfstandig worden.
Ellen was desondanks opgegroeid tot een zelfbewuste, sterke vrouw. Ze had haar leven op orde en was niet bang om risico’s te nemen. Ze wist wat ze wilde in het leven en liet zich door niks tegen houden.
Alleen als er een man in het spel was verloor ze de controle over zichzelf. Ze wilde zo graag zijn liefde dat ze er alles voor over had. Tot nu toe had ze alleen nog maar meegemaakt dat mannen hier misbruik van maakten.


Zo dit was even een stuk van een verhaal wat ik geschreven heb, misschien dat ik later nog meer plaats...

Kus Nicci