Onzeker over..alles?

Ik weet echt niet wat er met me is.
Nouja, op zich wel, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijt ben.
In ieder geval ben ik nu al een paar weken op stage, vandaar dat t een tijdje geleden is dat ik geschreven heb.
Ik heb het gevoel alsof ik daar faal, echt, ik denk steeds dat ik te weinig doe enzo en dat ze wel zullen denken dat ik er totaal niet geschikt voor ben. Ook omdat ik er gewoon een hekel aan heb om steeds bij allemaal nog steeds vrij onbekende mensen te zijn, voel ik me gewoon niet op m'n gemak.
Ik ben steeds zo blij als ik weer in m'n eigen vertrouwde wereldje ben.
Maar daar heb ik ook het idee alsof die ook niet zo'n hoge dunk van me hebben ofzo. Ja van m'n (echte, goede) vriendinnen denk ik dat nou niet echt, dat zijn lieverds en al hebben ze het waarschijnlijk niet zo door: ik ben echt zoo blij dat ik ze heb. Ze betekenen echt veel voor me.
Maar bv mijn moeder die kan altijd zo goed met m'n zus. Ik kan nooit zo worden als m'n zus en dat wil ik ook niet. Maar voor mijn moeder is ze vaak een beetje de ideale dochter. En dat zit me dan tioch weer dwars.
Ze gaan ook t liefst met z'n tweeen weg. Vandaag heb ik vrij en ik wilde ook wel even met hun mee shoppen, maar was wat laat met alles. Kon eindelijk weer eens uitslapen.
M'n zus zou om 12 uur komen en 10 voor 12 had ik ontbeten en zou ik snel douchen enzo. Nou, moet je niet denken dat ze ff wachten, ik was om 20 over 12 helemaal klaar om weg te gaan. Maar toen ik beneden kwam was er dus niemand meer. Gaan ze gewoon snel weg.
Naja toen had ik natuurlijk weer lekker zelfmedelijden, ik voelde me gewoon zielig..
Ik heb wel es t idee dat ik teveel nadenk, over mezelf, wat anderen van me vinden en mijn leven etc etc. Alles spookt altijd door m'n hoofd. Ik probeer vervelende gedachten te verdringen en daarom ben ik ook vaak zo onrustig. Kan nooit lang blijven zitten.
Maar echt, ik heb niet zoveel vertrouwen in mezelf en de toekomst.
Ik was altijd best goed op school, kon erg makkelijk leren, maar ik zie mezelf nu gewoon geen werk doen wat past bij mijn opleidingsniveau..Ben zo onzeker, maar niemand ziet het.
Zelfs mijn vriend niet. Die denkt ook dat ik eigenlijk zelfverzekerd ben, maar gewoon dat soort dingen zeg..om..ja waarom eigenlijk?
Net als dat ik vaak mezelf afkraak vindt hij. Dat gaat onbewust, ik sta er niet bij stil dat ik zo vaak zeg dat iets lelijk is aan me. Maar hij zei dat laatst en ik heb t idee dat hij denkt dat ik dat soort dingen zeg om een complimentje te krijgen ofzo..Weet je wel: van die mensen die zeggen: aah ik ben ook zo dik, en dan anderen die meteen zeggen: nee joh je ziet er juist goed uit. Maar dat is niet mijn bedoeling. Als ik iets zeg over mezelf, meen ik t ook. Als ik vind dat ik er leuk uitzie op een foto zeg ik gewoon: oh die is wel leuk. En anders kraak ik mezelf genadeloos af.

Nou, volgend punt is: ik zit er ook alweer mee of ik hem (B) nog wel zo leuk vind.
Ja daar baal ik dus echt van.
Maar ik heb gewoon niet t gevoel dat ik weer echt een relatie heb. Zie m ook niet zoveel en heb daar ook iet heel erg de behoefte toe (slecht teken?).Ik heb er zo nu en dan ook helemaal geen zin in om steeds weer erover na te moeten denken wanneer je elkaar weer ziet enzo en rekening met hem te houden. Heel belachelijk. De ene keer is het erg gezellig, de andere keer denk ik van: nee dit is het niet.
Ik heb gewoon t gevoel dat heel veel van mij afhangt.
Als ik vrolijk ben, of doe alsof ik dat ben..dan is het leuk en gezellig. Ik klets dan veel en hij wordt daar weer door aangestoken enzo.
Maar als ik moe ben en niet zo spraakzaam, dan komt er echt niks uit die jongen. Zo irritant. En ook begrijpt hij gewoon veel dingen niet, die ik nu bv tegenkom op stage.
Dan vertel ik iets en ik merk gewoon dat t hem niet zoveel interesseert en dan kan hij ook niet eens een zinnige opmerking maken. Ik reken hem dat heus niet aan, maar heb toch wel zoiets van: je kan toch wel wat interesse tonen. Hij heeft ook wel dingen die mij niet zoveel doen, maar dan zeg ik nog wel wat meer als alleen "oh" of "ja dat is wel kut ja".
En verder zit ik er mee dat het gewoon tot nu toe nog niet zoveel voorstelt allemaal. We wonen allebei thuis en hebben weinig privacy en das toch een heel verschil als ik (weer eens) kijk naar m'n ex.
Maar goed.
Misschien is t beter om alleen te blijven. Hoewel ik t fijn vind om een relatie te hebben.
Maar tot nu toe ben ik nog nooit iemand tegen gekomen die me echt begrijpt en waarmee ik alles kan delen. Nu is dat misschien ook weer onrealistisch van me gedacht hoor.
Ach ik weet t niet allemaal.
Ik betwijfel gewoon echt of ik ooit de ware tegen zal komen.
Of dat dit hem toch is, maar dat ik gewoon wat meer tijd eraan moet geven. Misschien moet hij meer aan me wennen, komt hij later pas los. Een feit is dat hij volgens eigen zeggen wel erg verliefd is op me en steeds meer...
Maar ik moet gewoon eerlijk zeggen dat ik niet erg verliefd ben..ik vind t wel leuk om hem te zien..maar soms heb ik t idee dat ik hem wat bezig moet houden met leuke verhalen en voel ik me jaren ouder en wijzer.
Terwijl ik helemaal niet oud en wijs ben.
Want op stage voel ik me echt een sukkel en iemand die nergens wat van begrijpt en superonzeker.

Nou, heb weer lekker ff geklaagd..
Maar daarmee is er helaas nog niks opgelost...

Kus Nicci