Misantropie - filantropie
mi·san·troop (de; m,v; meervoud: misantropen)
1 mensenhater
fi·lan·troop (de (m) [ -tropen ])
1 mensenvriend; weldoener, iemand die goede dingen doet voor andere mensen, die geld geeft
~
Op sommige dagen troost ik mezelf met de wetenschap dat er nog mooie dingen op de aarde zijn. Een onverwachtse tedere aanraking. Een hand op je schouder die je wankelende benen verstevigd - aardend. Klanken die je ruggengraat binnen razen en iedere zenuw vullen met elektriciteit. Onvoorwaardelijke liefde. Mensen kunnen zo intens zijn, zo veel liefdevols doen. Zelfs in woede en angst is vaak nog liefde te (h)erkennen. Temidden van de grootste ellende weten mensen andere levende wezens nog een hand te reiken, weten mensen nog een steunpilaar voor elkaar te vormen.
Op andere dagen wens ik, zoals vanouds, om de totale annihilatie van de mensheid. De pijn die we elkaar en andere levende wezens toedoen kan ik dan niet meer aanzien, de schade die we toebrengen aan alle omgevingen waar we verblijven. Als parasieten wringen we ons tot in de meest verborgen plaatsen van onze thuisplaneet, enkel om haar aan te vreten en als leeg karkas achter te laten. De ijver waarmee we anderen geweld aan weten te doen, ergens bewonderenswaardig. Het gebrek aan respect voor al dat leeft bijna tastbaar, zo doordrongen is onze wereld ervan.
Twee zijdes van een medaille, met ertussen een eeuwig uitdijend heelal aan genuanceerde grijstinten. De belangrijkste gewaarwording is wellicht dat uiteindelijk alles triviaal is. Uiteindelijk is het uitsterven van de mens onvermijdelijk en zal onze voetafdruk in verbrande bossen, mishandelde lichamen en vergiftigde rivieren verdwijnen. Zowel de grootste (vrede, rechtvaardigheid) als de kleinste (het geredde kind, het gekoesterde dier, het respect voor de natuur waarin wij vertoeven) daden van onzelfzuchtige liefde zullen verdwijnen.
Niemand zal zich onze liefde, noch onze haat, herinneren. Daaruit put ik misschien wel de meeste troost.
1 mensenhater
fi·lan·troop (de (m) [ -tropen ])
1 mensenvriend; weldoener, iemand die goede dingen doet voor andere mensen, die geld geeft
~
Op sommige dagen troost ik mezelf met de wetenschap dat er nog mooie dingen op de aarde zijn. Een onverwachtse tedere aanraking. Een hand op je schouder die je wankelende benen verstevigd - aardend. Klanken die je ruggengraat binnen razen en iedere zenuw vullen met elektriciteit. Onvoorwaardelijke liefde. Mensen kunnen zo intens zijn, zo veel liefdevols doen. Zelfs in woede en angst is vaak nog liefde te (h)erkennen. Temidden van de grootste ellende weten mensen andere levende wezens nog een hand te reiken, weten mensen nog een steunpilaar voor elkaar te vormen.
Op andere dagen wens ik, zoals vanouds, om de totale annihilatie van de mensheid. De pijn die we elkaar en andere levende wezens toedoen kan ik dan niet meer aanzien, de schade die we toebrengen aan alle omgevingen waar we verblijven. Als parasieten wringen we ons tot in de meest verborgen plaatsen van onze thuisplaneet, enkel om haar aan te vreten en als leeg karkas achter te laten. De ijver waarmee we anderen geweld aan weten te doen, ergens bewonderenswaardig. Het gebrek aan respect voor al dat leeft bijna tastbaar, zo doordrongen is onze wereld ervan.
Twee zijdes van een medaille, met ertussen een eeuwig uitdijend heelal aan genuanceerde grijstinten. De belangrijkste gewaarwording is wellicht dat uiteindelijk alles triviaal is. Uiteindelijk is het uitsterven van de mens onvermijdelijk en zal onze voetafdruk in verbrande bossen, mishandelde lichamen en vergiftigde rivieren verdwijnen. Zowel de grootste (vrede, rechtvaardigheid) als de kleinste (het geredde kind, het gekoesterde dier, het respect voor de natuur waarin wij vertoeven) daden van onzelfzuchtige liefde zullen verdwijnen.
Niemand zal zich onze liefde, noch onze haat, herinneren. Daaruit put ik misschien wel de meeste troost.
03 okt 2016 - bewerkt op 03 okt 2016
- meld ongepast verhaal
-
dunkelheit
maandag 03 oktober 2016 18:41
ik ben in zekere mate wel misantroop ik heb hele periodes waarbij ik de mensheid haat en er van walg
en de andere kant van mij kan niet tegen onrecht zoals kindermishandeling
heel dubbel ik weet het -
Strigiformes
maandag 03 oktober 2016 19:17
Heel herkenbaar juist @dunkelheit
-
dunkelheit
maandag 03 oktober 2016 20:01
@Strigiformes
dat vind ik wel fijn om te horen heb vaak het idee dat ik de enige ben die zo denkt
mag ik vragen wat voor soort muziek jij luistert? -
Strigiformes
dinsdag 04 oktober 2016 15:13
@dunkelheit, het zijn ook gedachtegangen die niet echt sociaal geaccepteerd zijn. Als je erover nadenkt zijn zulke negatieve gevoelens richting je eigen soort wel vreemd. Gaat in tegen onze overlevingsdrang. Maar ik heb gemerkt dat veel mensen deze gedachten en gevoelens hebben, de een meer dan de ander.
En eh, ja, daar vraag je me wat. Heel wisselend eigenlijk! In m'n schrijfsels prop ik soms muziek die me echt wat doet, zoals ook bij dit stukje. Ik luister industrial, hardstyle, electro, ambient, goa, drum 'n bass, klassiek, rock, metal, punk... Maar net hoe m'n bui is eigenlijk -
dunkelheit
dinsdag 04 oktober 2016 15:18
ik ken wel meer mensen die ook een afkeer van mensen hebben hoor dat wel
maar toch voelt het voor mij vaak eenzaam is indd zoals je zegt het is niet geaccepteerd
aah oke
ik dacht dat je black metal luisterde want daarin worden zulke themas wel vaak behandeld
ik luister ook maar net wat mijn bui is hoor -
Strigiformes
dinsdag 04 oktober 2016 15:21
Ik snap je eenzaamheid, het is ook niet iets waar je 'zomaar' even over praat met anderen.
Ah, ik snap je associatie jaren geleden inderdaad wel geluisterd. -
dunkelheit
dinsdag 04 oktober 2016 18:23
nee zeker niet en daarom waardeer ik jou verhaal wel
-
Pantoffel
dinsdag 04 oktober 2016 19:55
Als je erover nadenkt zijn zulke negatieve gevoelens richting je eigen soort wel vreemd. Gaat in tegen onze overlevingsdrang.
Volgens mij zijn dat soort gevoelens juist heel normaal, maar wordt ons aangepraat dat het verkeerd is om zo te denken. Altruïsme komt wel voor, maar is veel minder normaal dan competitie tussen soortgenoten.
We zijn met veel te veel mensen dus is het niet logisch dat we ons gaan ergeren aan elkaar?
-
Strigiformes
woensdag 05 oktober 2016 10:02
@Pantoffel, daar ben ik het absoluut mee eens! Maar ik heb het hier niet over competitie of irritatie, ik doel op intense haat richting je eigen soort. Haat die maakt dat je ervan overtuigd bent dat het uitsterven, zonder uitzonderingen, van je soort het beste is.
Ik vind deze negatieve gevoelens, als ik erover nadenk, vreemd. Het overleven van de eigen soort is voor de meeste levende wezens, en volgens mij ook voor mensen, een van de meest basale doelen in het leven. Wensen om het uitsterven daarvan druist tegen de natuurlijke overlevingsdrang in.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 31 mrt 2016 Ontheemd ( 2 )
- O 21 mrt 2016 Tramadolletjes ( 3 )
- O 17 mrt 2016 Portretten van de psychiatrie II ( 3 )
- O 16 mrt 2016 Portretten van de psychiatrie ( 9 )
- O 14 mrt 2016 's Avonds, bij de verwarming, met een sigaret... ( 6 )
- O 11 mrt 2016 Brief aan een niqab-meisje ( 7 )
- O 16 jan 2015 Onbedorvenheid ( 3 )
- O 30 dec 2014 Vergelding ( 6 )
- O 22 dec 2014 Shelter me ( 3 )
- O 29 sep 2014 Een eenzaam hart ( 3 )
- O 28 sep 2014 De vorm van je wenkbrauwen ( 3 )