misery

Een nieuw jaar, nieuwe ellende.

Ik begin me met de dag leger te voelen. Alles draait om kinderen krijgen bij L. Ik kan niet niets meer goed doen. Alles wat ik zeg, doe, denk is ineens minderwaardig. En geloof me maar dat hij me dit publiekelijk laat merken.

Ik durf in het openbaar al bijna niets meer te zeggen, bang voor zijn hatelijke, sarcastische opmerkingen. Het is zo verstikkend. De druk die je van vrienden, ongetwijfeld ongewild, krijgt begint zwaar te worden. Je bent al tien jaar bij elkaar en nog geen kids?

Sommigen weten hoe ik me voel maar houden zich er buiten. Ik begin nu heel langzaam op een punt te komen dat ik liever zelf dingen wil gaan ondernemen zonder L er bij. Dan hoef ik me niet in te houden en kan ik echt mezelf weer zijn.

Het is verslavend om iedere keer zo neer gebeuld te worden, ik kan bijna niet meer zonder dat sarcastische gedoe. Ik schijn er van te leven. Vandaar dat het zo moeilijk is om weg te lopen en dit hele ziekelijke gedoe achter te laten.

Ik begin me zo leeg te voelen, alsof er niets meer is om voor te gaan.Ik begin me soms zelfs af te vragen of het misschien niet beter is om maar gewoon toe te geven en gewoon aan de kids te beginnen.

Het voelt wel alsof mijn leventje dan eindigt en ik ga eindigen als een verschrompeld leeggezogen mens.

Om de een of andere reden voelt het voor mij alsof het dan afgelopen is, ik mezelf niet meer mag en kan zijn.

Zeker als ik in gedachte houd dat een vrouw volgens L thuis dient te blijven tot het 12e levensjaar. Alsof ik dan ineens terug de tijd in moet,ergens naar de jaren 50 of zo.

Ik weet niet of ik dit wel wil. Ik zie het bij mijn vrienden, iedereen begint zo burgerlijk te worden. Hoe meer ik het zie, hoe meer het mij tegen staat. Begrijp mij niet verkeerd voor sommige mensen is dit geweldig maar het is gewoon niets voor mij.

Om een of andere reden kan ik gewoon niet loslaten. Ik wil zo graag met iemand verder die mij begrijpt, ondersteund en echt lief heeft.

Ik begin nu langzaam weer te geloven dat ik wel tel, dat ik iemand ben.

Warom kan ik niet loslaten? Wat is er mis met me?