Ben ik nou zo stom?

Het was een geweldig feest in Glasgow op 31 Oktober. We kwamen aan op Glasgow en het regende pijpenstelen. De zaterdag was het gelukkig droog ( maar wel een beetje treurig weer).

Het feest was geweldig, maar ik vreesde het ergste. Ik heb geen idee wat ik verkeerd doe de laatste tijd maar *** en ik zijn steeds verder uit elkaar aan groeien.

Alles wat ik doe, zeg, denk, ben is opeens minderwaardig. En het wordt steeds erger. Mijn keuze van de vlucht naar Glasgow was al kut, het hotel was kut, het hele weekend was prut, volgens meneer.
Hij zei er niets van maar zijn houding sprak boekdelen. Gedurende het feest werd hij ook steeds erger. Eerst maar de hele tijd stoer vertellen dat hij niet zat zou worden omdat hij in het buitenland zat en dus niet in zijn vertrouwde omgeving. Hij moest wel nog zorgen dat wij terug kwamen in het hotel.
En daar gingen we weer, Hyponijntje heeft het weer gedaan. Meneer begon weer zat te worden, zijn oogjes werden kleiner en zijn spraakwater werd erger.
Aan het einde van de avond zou het bruidspaar (2 goede vrienden en ex-collega’s van mij) regelen dat wij met de bus (ze hadden een bus voor de gasten geregeld) richting Glasgow zouden kunnen komen.
Meneer begon zijn stem een beetje te verheffen en zat iets te brabbelen over dat we een taxi zouden regelen om naar het hotel te gaan (een kleine 35 mijl verderop). We hadden namelijk de laatste trein gemist omdat meneer het weer te gezellig vond.
Terwijl de bruidegom het vervoer aan het regelen was voor ons bleef meneer maar zeuren en heb ik hem uiteindelijk een beetje bits toegefluisterd dat hij nu eindelijk zijn bek moest houden.
Eenmaal in de bus begon de ellende helemaal, allemaal Schotten die aangeschoten waren en begonnen te zingen, je raadt het al, meneer moest hetzelfde doen maar op zijn eigen manier. Ik had echt het gevoel dat de hele wereld mij aan zat te kijken.
Ik heb me nog nooit zo klote gevoeld. Uiteindelijk was ik zo blij dat we terug waren in het hotel.
De rest van het weekend was al net zo erg. Er zat gewoon geen sprankje eigen initiatief in.
Ik had me zo verheugd op dat weekend en om het dan zo om zeep geholpen zien worden is echt pijnlijk.
Het ergste komt nog. Eenmaal terug heb ik op het werk nog even met de bruid gekletst en kreeg toen te horen dat zij als echtpaar zich nog hebben moeten verontschuldigen bij sommige bruilofts gasten voor *** zijn gedrag. Ik dacht echt dat de grond onder mijn voeten open zou breken en de aarde mij zou verzwelgen, helaas gebeurde dit niet. Het enige dat ik gedaan heb is mij verontschuldigen voor *** zijn gedrag. Volgens mij heb ik me nog nooit zo geschaamd. Gelukkig zag zij ook in dat ik niets had kunnen voorkomen end at ik geprobeerd heb *** een beetje af te remmen.
Daar ging mijn mooie weekend.

Ik weet denk ik wel wat er aan de hand is. Al onze vrienden zijn getrouwd en hebben kinderen behalve wij. We zijn nu iets van 10 jaar bij elkaar en ik vraag me nog steeds af hoe dat kan.
De laatste paar jaar is *** ’s houding langzaam aan het veranderen. Zijn standaard idee is dat de vrouw thuis heeft te zitten als er kinderen zijn tot minimaal het 12 jaar. (dacht het dus echt niet.)
We wonen ook nog niet samen en nu ik dit zit te schrijven begin ik opeens in te zien waarom niet.

De eerste paar jaren waren geweldig maar hij begint nu echt bot te worden. Sex hebben we al een paar jaar niet meer want meneer is het zat om te “oefenen”. Alles draait alleen nog maar om kinderen en ik begin het spuugzat te worden. Waarom zou ik? Alles is toch prut wat ik doe. Ik heb geen zin om in een vicieuze cirkel te eindigen. We wonen nog niet samen omdat dit uiteindelijk moet leiden tot trouwen, trouwen doe je omdat je kinderen wil. Of zoals hij het zo mooi weet te verwoorden “voor wat hoort wat”. Hoe meer de waarheid begint te bezinken, hoe meer ik me er tegen verzet. Voor mij voelt het alsof je leven eindigt op het moment dat je moeder wordt. Ik zie het tenminste bij de rest van de groep. Ik zie de dames alleen maar thuis zitten terwijl de heren nog regelmatig op stap gaan.
Ik heb zelf het idee dat ik nog te jong ben om zo te verschrompelen (ben 34 dus niet echt jong meer).
Ben ik nou zo preuts , ouderwets, kleinzielig? Is het zo raar om niet te willen toegeven aan chantage? Ik wordt iedere keer weer op de meest onverwachte momenten opeens voor schut gezet en mag er niet op reageren want ik krijg een reactie over me heen van hem. Zo minachgtend.
Doe ik nou echt iets verkeerd?