Ben ik nou zo vreemd?

ben ik nou zo vreemd?
het is alweer een hele tijd geleden dat ik geschreven heb (3 jaar of zo). en er is veel gebeurd.

In mijn eerste verhaal heb ik verteld over mijn relatie met L.

De meeste reacties van lezers was: dumpen. Nou ik kan jullie vertellen dat ik dat dus uiteindelijk gedaan heb!

Om uiteindelijk alleen maar in een zwart gat te vallen.

Even in het kort:

de relatie begon steeds slechter te gaan. We gingen nog wel op vakantie maar we waren meer broer en zus dan iets anders. Het werd steeds erger en ik voelde me steeds minderwaardiger. Van alle ellende ( het wordt nog erger) ben ik toen bijna 6 maanden mijn stem kwijt geraakt. Logopedie volgde om te redden wat er nog te redden viel.

Uitgebreid met L erover gesproken en uitgelegd dat ik drastisch op de rem moest gaan staan van de specialisten omdat ik anders binnen 2 jaar echt zonder stem zou zitten.

Nou, ikke domme trut, dacht dat L, na zo vaak erover gesproken te hebben wel in de gaten zou hebben hoe ernstig het was gesteld met mij, niet dus.

Daar gingen de verwijten weer, ik ging nooit meer op stap, hij moest overal alleen naar toe. Moest zich daarvoor verantwoorden etc. Dus uiteindelijk toch maar weer 1 keer mee gegaan en toen knapte er eindelijk iets in mij.

Een bomvolle kroeg en ik kon niet boven de live band uitkomen met mijn stem. Meneer werd opeens sarcastisch en toen ben ik de kroeg uitgelopen.

De dag erna was het kerst en ik heb hem meteen 's morgens een bericht gestuurd dat wat mij betrof de kerst over was en hij niet welkom was bij het kerstdiner met mijn ouders (hij vond ze toch al niet zo tof en mijn familie waren schijnheiligen). Daar schijnt hij dus extreem kwaad over geweest te zijn en we hebben elkaar de hele kerst niet mee gesproken.

Uiteindelijk net voor oud op nieuw hebben we telefonisch met elkaar gesproken en was het opeens: hij zat met zichzelf een beetje in de knoop , verkeerd gereageerd, mij teveel voor lief genomen bla bla bla bla.

De eerste keer dat we elkaar bij vrienden zagen tijdens oud op nieuw was zo vreemd. Ik kwam later binnen en er hing al meteen een anti sfeer ten opzichte van mij.

Daar ging het hele verhaal van hem dat hij wilde veranderen etc, het was gewoon allemaal gelogen! Ik was wederom de boosdoener en werd de hele avond genegeerd door hem. Pas met klokslag 12 uur werd er happy new year gewenst en kreeg ik meteen te horen dat ik gemeen bezig was! Ik had hem niet begroet en verwijt, verwijt.

Ik voelde me zo bezeikt! Uiteindelijk ben ik door alle stress 1 week later door mijn rug geschoten. Denk maar niet dat meneer er was. Er werd af en toe gebeld en dat was het! Hij ging gewoon op stap alsof er niks veranderd was.

Ik dacht echt dat mijn hart uit mijn lijf was getrokken en vertrapt werd. Dit had ik dus niet verwacht van iemand waar je bijna 15 jaar mee samen was!

Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en heb de relatie verbroken.

2 weken later was mijn stem terug, de rug is langzaam aan het herstellen alhoewel ik er nog wel last van heb ( het bleek uiteindelijk na een half jaar hernia te zijn, fijn).

Ik ben nu voor mezelf gaan kiezen en ben in de tussentijd dik 15 kilo afgevallen, zit weer redelijk in mijn vel maar toch.

Van mijn vrienden bleken er weinig echte vrienden te zijn. De meeste ben ik blijkbaar in de loop der jaren kwijt geraakt door ze zo te verwaarlozen dat ze me nu niet meer serieus nemen, het grootste gedeelte zijn nu alleen nog bekenden.

Hij gaat wel nog iedere week op stap met enkele van onze vrienden maar het zijn alleen de mannen die op stap gaan en ik zit er niet echt op te wachten om hem weer iedere week te moeten zien.

We zijn nu bijna 1 jaar uit elkaar en alles heeft even kunnen bezinken. Ik denk dat wij gewoon te weinig gepraat hebben toen we nog bij elkaar waren. Alles werd gewoon als vanzelfsprekend ervaren en praten hoorde er gewoon niet bij.

We spreken elkaar wel nog eens in de kroeg als er meerdere meiden van de groep bij zijn en ik betrap mezelf erop dat ik mezelf vaker afvraag: waarom is het verkeerd gegaan? Hebben we allebei te heftig gereageerd?

Ik mis hem nog steeds iedere dag.

Ben ik nou echt gek aan het worden? Ik begin nu echt te twijfelen over alles.

Iedereen zegt altijd maar je maakt zo nieuwe vrienden, alles komt goed, maar de werkelijkheid is toch anders.

Ik dacht dat ik makkelijker zou kunnen doorgaan maar het valt vies tegen. Ik durf niet meer zomaar een kroeg in te lopen in mijn eentje. Mijn ex heeft geluk, onze groep heeft nog genoeg vrijgezelle heren (niet mijn types) die maar al te graag met hem meegaan, maar ik sta er alleen voor.

Zo sociaal als ik ooit geweest ben zo gesloten ben ik nu. Ik ben even helemaal vast gelopen en zie even niet meer hoe ik nu verder moet.

De laatste keer dat de hele groep op stap was heb ik nog wel met andere mensen gepraat en mijn ex was wel een beetje alert maar ik denk dat zijn ego te zeer gekrent is om een normaal gesprek met mij te hebben.

Een vent was met mij aan het praten en toen ik uiteindelijk (alleen ) naar huis ging moest hij even vragen of ik met nieuwe vriendje mee zou gaan ( ik had die vent nog nooit eerder gezien).

Wat moet ik hier nu mee? Ik wil zo graag weer mijn oude ik worden, zoals ik vroeger altijd geweest ben, maar ik zou niet weten hoe ik dat moet aanpakken.

Het zou zo fijn zijn als je een pilletje kon nemen waardoor alles weer goed zou komen, of dat er iemand was die je precies kan vertellen wat je kunt doen om weer op je benen te kunnen komen.

Ben ik nou zo vreemd bezig???????