mn liefje weer verlaten :(

Dit heb ik geschreven onderweg van 'thuis' in Suriname, naar 'thuis' hier in Nederland. Heb t nu net 2x doorgelezen, iedere keer lopen de tranen weer over mijn wangen. Dinsdagavond ben ik naar huis gekomen na 2 heerlijke weken in Suriname, bij mn vriend. Helaas komen er ook aan leuke dingen een einde. Helaas.

**
We zitten in de auto. Doodse stilte. Als ik ook maar 1 woord wil zeggen, lopen de tranen al over mn wangen. Ik wil t niet. Tis chaos op de weg. Heel druk. Probeer ondertussen foto's te maken, maar tis al te donker.
Het idee dat ik over een uur weer alleen zit, voor zo'n lange tijd, maakt me kapot. Ik zit naast m, maar mis m nu al.

Aangekomen bij de airport. Hart gaat tekeer. Het komt te dichtbij. Ik ga zo weer afscheid nemen. Mn koffer is geseeld, ik loop naar binnen. Strontzenuwachtig, terwijl ik weet dat ik niks te verbergen heb in mn koffer. Maar mn liefje heeft al gezegd dat ik er waarschijnlijk uitgepikt wordt om even mee te gaan. Koffer afgegeven, ik wil naar buiten lopen om nog even te roken met mn liefje, ja hoor. Politie voor mn neus. Of ik even mee wil lopen. Paspoort en ticket afgegeven. "Mevrouw C L." "Nee meneer, sorry, S L." Kan je niet lezen ofzo? "Oh... Mevrouw L, wat heeft u in Suriname gedaan.?" "Mn vriend opgezocht meneer." "Is je vriend Surinaams?" Waaarom vraagt iedereen dat? "Nee, mn vriend is een Hollander." "Is je vriend hier op stage?" "Nee meneer, mn vriend werkt hier." "Oh, waar werkt hij dan?" "MNO Vervat." "Okee. Heb je je koffer afgegeven?" "Ja meneer." "Is die geseeld!?" "Ja." "Heeft u er problemen mee als we uw koffer even nakijken?" "Nee hoor." "Okee, loop maar mee dan." Ik loop mee. Nog zenuwachtiger als ik al was, terwijl ik nog steeds weet dat ik niks te verbergen heb in mn koffer. Achter de dikke deur komen we uit in een of ander magazijnidee. "Neem daar maar even plaats." 4 lelijke versleten, plastic stoeltjes staan te wachten op me. Ik maak mn handbagage open om mn vriend een smsje te sturen met de vraag hoelang dit gaat duren. "Mevrouw, ik verzoek u heel vriendelijk uw telefoon weg te doen!" Klinkt niet heel vriendelijk, maar ja. Dom, logisch dat het daar niet mag, bij zo'n drugscontrole. Naja, dan maar afwachten. Agent loopt een klein hokje in, ik zit op zo'n vies stoeltje te wachten. Of ik weer even mee wil lopen. Nu een lange Surinamer, kijkt veel vriendelijker. Geeft me een gerust gevoel. "Ik mag in uw koffer kijken?" "Ja natuurlijk, als ik nu nee zou zeggen heb ik waarschijnlijk een probleem?" "Haha."
Koffer wordt opengemaakt. "Wat heeft u in de koffer zitten?" "Euhh, kleding, schoenen, toiletspullen, Borgoe en sigaretten. Geloof dat dat het wel zo'n beetje is." "Hoeveel Borgoe heeft u bij u?" "3 flessen meneer." "Zo, u wilt iemand verassen?" "Zoiets ja." Hij heeft mn koffer ingekeken, maar 1 fles Borgoe en 1 slof sigaretten gevonden. "Hoeveel heeft u bij u?" "3 flessen Borgoe en 2 sloffen PallMall." "Okee.. Als u even meeloopt mevrouw, ik laat uw koffer weer seelen." "Hartstikke fijn."
We lopen naar buiten. Liefje staat al te lachen. Koffer in laten seelen, "mevrouw, loopt u maar weer even mee." Godver, hoelang gaat dit nog duren!? "Okee." Weer naar binnen. Mag weer even plaats nemen op zo'n goor stoeltje. Een minuut of 2 later komt er een dikke Surinamer uit t hokje lopen. "Mevrouw L? Komt u maar even mee." Pff.. Okee, tis dat t moet. "Neemt u plaats. Mevrouw L. Hoe gaat het met u?" "Goed meneer.. Nee eigenlijk niet." "Oh, wat is er dan?" "Ik moet zo weer afscheid nemen van mn vriend meneer." Tranen springen in mn ogen, maar ik wil niet huilen. Niet hier, niet nu. "Zo te zien houdt u zielsveel van hem." "Veel meer dan dat meneer." "Hartstikke mooi, heel goed. Waar heeft u verbleven in Suriname?" "Commewijne, Palm Village." "Zo, das een rustige plek. Wat vond u ervan?" "Heel rustig, net wat u zegt." "Maar u heeft er wel van genoten?" "Ja zeker! Ik wil eigenlijk niet meer weg." "Haha. Heeft u ook een beetje genoten van het eten?" "Dat sowieso! Heerlijk!" "Hartstikke mooi. Mevrouw L., heeft uw vriend u hier afgezet?" "Ja zeker, hij staat buiten op me te wachten." "Dan laat ik u maar weer gaan, ga nog maar even goed afscheid nemen van hem. Anders laat ik je gezellig bij mij zitten!" "Ga ik doen meneer, hartstikke bedankt. Fijne avond!" "Goede vlucht, mevrouw Lodewijk." Ik loop weg. Terug naar de deur die leidt naar de liefde van mijn leven. De agent die me eerst aanhield, lacht nog even vriendelijk naar me. Ik lach vriendelijk terug en wens hem een fijne avond. Buiten aangekomen. Tranen springen weer in mn ogen. Het komt nu dichterbij als ik wil. "Ga maar naar binnen, anders ben je daar straks te laat." Met heel veel moeite zeg ik; "eerst roken." Ik pak een sigaret uit zn pakje. Geen aansteker. Die van mij ligt nog in de auto, fijn.. Moet dus naar een vreemde lopen om een aansteker te vragen.. Vriendelijk kijkende, rokende Surinamer aangesproken. Vuur. Yes. Ik kan nog even tijdrekken. Halverwege mn sigaret begin ik te huilen. Alsof het weer januari is. God wat een tranen komen eruit. Ik kijk de andere kant op. Als ik Pim nu aan ga kijken, stort ik in. Kut.. Peuk op. Nu moet ik wel gaan. Kut kut kut kut kut! Waarom? Ik geef m een kus. Nog een. En nog een. En nog een. Verdomme ik wil echt echt echt niet! Ik schijt m dood. Goed, laatste kus, paspoort en boardingpass gereed, ik ga vanaf nu alleen. Verdomme. Tranen blijven over mn wangen lopen.
Paspoort controle. Meneer in het houten hokje kijkt me vragend aan waarom ik sta te huilen. Ik probeer vriendelijk te lachen, poging mislukt. Geef mn paspoort en de hele meuk aan m af en wacht. Damn wat haat ik wachten. Waarom ben ik niet gewoon nu al in Nederland. Prima loop maar door.

Fuck, waar moet ik heen? Mooi, je kan maar 1 kant op. Dus dat zal wel goed zijn. Wauw! Smokinglounge! Oh godver.. Geen aansteker.. Kutzooi.. Hoe ga ik dan kunnen roken? Hopen op rokers in de rookruimte dan maar.. Doorlopen.. Eerst maar kijken waar ik zijn moet. Grote ruimte, vol met stoelen, Chinezen, Surinamers en een paar blanken. Schoonouders van Jeroen, collega van vriendjelief, zijn nergens te bekennen. Okee. Drinken halen dan maar. Dan een plekje zoeken waar ik even rustig kan zitten. Redbull! Wauw! Daar ben ik aan toe! "7 srd mevrouw." Ik geef de meneer geld en vind een rustig plekje.

Ik pak mn LG en stuur mn liefje een smsje. Nog geen 10 minuten geleden stond ik met m buiten. Nu zit ik hier, helemaal alleen. Damn wat haat ik dit. Dit gaat lang duren. Heel lang.

Wat er nu in me om gaat? "Godverdomme ik wil niet weg." Ik mis m nu al. Het is nu 20.03, we vertrekken pas om 22.00. Ik zit hier nu alleen, handbagage op schoot, blikje redbull erbij. Het smaakt me nieteens. Het enige wat ik kan doen is huilen. Mensen kijken me heel raar aan. Ik heb er schijt aan. Mensen denken maar wat ze willen. Ik heb zojuist de liefde van mn leven weer verlaten voor 2 maanden.
Ik heb het koud, ik ben moe, ik wil gewoon weer lekker tegen mn liefje aan in slaap vallen zo. Maar helaas.

Blikje redbull is op. Kutzooi. Naja, dan maar even naar die rookruimte. Hopen op een roker daarbinnen. Geen roker, maar wel 2 Chinezen. Maar weer even brutaal doen, aansteker vragen. Mooi, meneer de Chinees heeft een aansteker. Ik mag m zelfs houden. Fijn! Heel fijn! Oh wat een goddelijke peuk. Veel te snel op. Eigenlijk wil ik er nog 1. Maar nee. Ik doe het niet. Zitten nu nog 2 sigaretten in dit pakje. Eigenlijk wil ik het andere pakje pas open maken in Nederland.

2 Surinaamse dames zitten naast me. Er begint er eentje te bibberen. De airco doet goed zn werk. Ik begin stiekem een beetje te lachen en maak de opmerking dat t in Nederland pas koud is. Zo'n 8 graden.. Brr, begin zelf te rillen bij t idee. Kan t me best moeilijk voorstellen eigenlijk, na 14 dagen zo'n 38 graden. Maar goed dat ik mn vest mee heb genomen en mama mn winterjas meeneemt morgenochtend. Ondertussen even gezellig aan het babbelen met de 2 Surinaamse dames.

Waaaaat? Hoor net dat we waarschijnlijk pas om 12uur vertrekken! 2uur vertraging! Neeee! Nog langer wachten! Okee. Pim bellen. Het vliegtuig waar ik mee naar huis ga, komt pas om kwart voor 10 aan.

Goed, begin wel weer een beetje een droge strot te krijgen, en ontiegelijke zin in een peuk.. Ik ga maar weer even roken. Daarna wat te drinken halen. Zucht.. Tranen zijn ondertussen gestopt. Maar ik wil niet. Tis nu 21.15. Over een halfuur ofzo landt t vliegtuig pas.

God wat duurt wachten lang. En waarom heb ik geen geduld? Laat me nu maar lekker in het vliegtuig zitten. Ik ben moe. Ik wil slapen. En pas wakker worden op schiphol. Ik wil thuis zijn. Of bij mn liefje. Maar niet hier. Niet doelloos wachten, in een supersaaie ruimte, ookal zijn die Surinaamse wel gezellig. Maar ik ga niet van die dames vragen dat ze hun energie aan mij gaan besteden, alleen omdat ik me verveel.

Zo. Mn plekje naast de Surinaamse dames weer ingenomen. Geen drinken gehaald. Komt straks wel. Heb vandaag trouwens alleen een gevulde koek en wat chocoladepepernoten gegeten. Maar heb totaal geen honger. Totaal niet. Het enige wat ik wil is slapen.
Tis nu 21.25. Tijd gaat zo ontiegelijk langzaam. Waar blijft dat stomme vliegtuig?!

Schoonouders van Jeroen nog steeds niet gespot. Jammer dan. Ga ze ook niet zoeken. Dan ben ik mn plekje bij de gezellige Surinaamse dames kwijt. Zit nu te denken waarom ik dit eigenlijk allemaal schrijf. Zo boeiend is het allemaal niet. Allemaal tijddoding. God wat verveel ik me. Wat ga ik met dit ellenlange verhaal doen? Geen idee. Waarschijnlijk niks. Op Facebook zetten? Niemand leest t waarschijnlijk helemaal af. Daar is het veel te lang voor.

Ellenlange verhaal maar even gelezen. Tranen lopen weer over mn wangen bij iedere keer dat ik bij een stukje kom waar ik moest huilen. Wanneer zijn tranen op? Ik dacht dat ik niet zoveel vocht op had vandaag. 3 koppen koffie en een redbull. En dan nog zoveel huilen. God wat haat ik dit.

21.35. Nog een minuut of 10 tot t vliegtuig er is. Dan nog wachten tot we eindelijk aan boord mogen. Zucht.. Hele diepe zucht. Dat is het enige wat ik nu kan doen lijkt wel. Dat, en proberen mn ogen open te houden, want wat ben ik moe!

21.36, zo te zien is het vliegtuig er eindelijk. Ik vraag me af hoelang dit nu allemaal nog gaat duren. Ben zo ontiegelijk ongeduldig.

Hee, schoonouders van Jeroen gespot. Eens kijken waar ze heen gaan.

Het is nu 23.23. Ben met de schoonouders van Jeroen even rond gaan lopen. Even wat kleinigheidjes voor in Nederland gehaald. We vertrekken dus op zn minst 2,5uur later. De vlucht hierheen was vertraagd vanwege de storm in Amerika. Bullshit, daar vliegen ze niet eens in de buurt. Maar agh. Ik zit nu in het vliegtuig, heb een andere stoel gekozen gisteravond. Ideaal, aan het gangpad. Ik kan dus mn benen wat makkelijker en vaker strekken. Al zou dat niet zo nodig zijn, want ik donder nu al zo'n beetje in slaap. Straks mn kauwgom even uit mn handbagage pakken, muziek in mn oren doen en dan wachten tot we op gaan stijgen.
Net even een gezellig babbeltje gemaakt met de stewardess, die ziet eruit alsof ze te lang met dr zonnebril op in de zon heeft gelopen, maar geloof dat ze net zo oud is als ik..

Ik wil niet huilen. Maar het kost me zoveel moeite om het in te houden. Er staan 2 kleine kinderen, ik gok van een jaar of 8, me heel raar aan te kijken. Gok dat ze niet gewend zijn dat "oude mensen" ook tranen in hun ogen kunnen hebben.
Naja, mn batterij gaat heel hard. Dus ik denk dat ik mn verhaaltje maar weer ga opslaan en mn telefoon weg ga doen. 23.31, wachten op alle passagiers, straks maar gaan slapen. Kan niet wachten.

Meid naast me in het vliegtuig is een echte babbelkont. Heb ik ook wel nodig als ik niet de hele vlucht wil gaan huilen.

Het is nu woensdag 31 oktober, 14.43 Nederlandse tijd. Ik ben weer thuis. Beroerd geslapen vannacht. Nu koppijn als de malle. Weet niet of dat komt omdat ik moe ben, of door t temperatuursverschil, of omdat de wijn iets te hard is ingeslagen gisteravond in het vliegtuig. Ik weet wel dat ik me nog bar weinig kan herinneren van de vlucht, 1,5 flesje wijn en ik was bezopen. Damn.
Maarja, ik ben dus weer thuis. En god wat heb ik een moeite om mn tranen in te houden. Ik wil zo graag huilen. Zo hard. Maar het heeft geen nut. Daar komt mn liefje niet eerder van thuis. Was dat maar zo, had ik me helemaal leeg gehuild.

Het doet me wel goed dat mn zusje erg vrolijk is dat ik thuis ben. En mama. En Shiva, mn lieve hond. En papa klonk ook erg blij aan de telefoon. Ik ben alleen wat minder blij. Veel minder. Maar dat komt wel weer goed. Voor ik t weet zit ik weer in het ritme van school, stage en werk. Heb ik geen tijd meer om na te denken over hoe fijn ik het vond daar in Suriname.

Naja. Nu weer lekker op bed liggen. Niet slapen. Alleen liggen, nadenken, moeite doen om mn tranen in te houden. Zucht. Ik ben weer thuis. Alsof er niks is gebeurt. Alsof ik niet weg ben geweest. Morgenochtend weer vroeg mn bed uit om naar stage te gaan.
**