Mode, Media en Mannen

Het was donderdagochtend 7:38. Ik werd wakker en opende met moeite men ogen. Ik voelde de zon prikken.Zodra ik bewust was van het feit dat ik uit me dromen ontwaakt was, kreeg ik een gevoel.
Nee, ik wist het al, dit zou geen normale dag worden. Ik keek m’n kamer rond toen er plotseling een enorme opruimwoede ontstond. Mijn schoolboeken lagen als oud vuil verzaaid over de vloer.
En ik zag wel vier paar schoenen onder mijn kleding vandaan komen, die ik zo mooi over de grond had gedrapeerd. Ik besefte me opeens dat ik de avond daarvoor me niet had gedouched en voelde me smerig. Terwijl ik met mijn slaaphoofd m’n kamer nog een keer rondkeek viel me op dat deze rommel wel eens een reflectie kon zijn van mijn hoofd. Niet letterlijk natuurlijk.
Zie mij al met een boxer over mijn hoofd heen getrokken. Nee, want in mijn hoofd spelen wel eens dingen af die mijn gedachten op hol doen slaan. En elke keer wanneer het een zooi was in mn hoofd, was het een zooi in mn kamer. Misschien een beetje ver gezocht, maar het klopte wel. Zou mijn kamer de reflectie zijn van mijn gedachten? En als ik m’n kamer nou eens zou opruimen. Zou het dan ook een stuk rustiger worden in mijn hoofd? Met deze gedachten probeerde ik uit bed te stappen. Tussen deze zooi was het niet makkelijk om met beide voeten de grond te zoeken.
Ik rook mijn eigen lichaamsgeur en wist dat dat niet veel goeds betekende. Showertime dus! Met veel moeite probeerde ik me een weg door het slagveld te banen. En ja hoor, zodra ik met mijn hand naar de deurklink reik, komt er toevallig een schoen langs, die mijn val keurig in scene had gezet. Ik val op de harde houten vloer met mijn hoofd tegen de deur. En daar lig ik dan. Half wakker, half dood. Waarscheinlijk met een enorme bult op mn kop. Ik probeer op te staan maar ik lig in een nogal ongemakkelijke positie. Maar goed dat moeder me zo niet ziet liggen. Die vond het vast een fotomoment. Ik lachte bij de gedachten hoe moeder de camera zou pakken en foto’s zou maken van mijn charmante houding. Met luid gekreun sta ik op en zoek een vluchtroute naar de spiegel. Ik bekijk m’n voorhoofd aandachtig maar zie geen bult. Ik wrijf over de zere plek en druk er een aantal keren op. Niets te zien... nog niet. Ik heb zo’n gevoel dat die bult er vroeg of laat wel komt te zitten. Vijandig kijk ik door de spiegel naar mijn schoen die me deed crashen.

“Jeetje, wat een ochtend” denk ik, wanneer ik onder de douche sta en het water mijn lichaam laat strelen. Het is warm en voel me langzaam rustiger worden, warm water maakt me kalm en helder. Er zijn zoveel vragen waar ik mee zit, zoveel dingen die ik niet begrijp. Stomme dingen. Dingen die je ziet in het dagelijks leven. Zo vraag ik me af waarom iedereen met de mode mee wil gaan? Is het zo belangrijk om deel uit te maken van iets?
Een groep mensen die laten zien dat ze genoeg geld verdienen om het vervolgens uit te geven aan bergen kleding die ze één keer dragen. Of zou het om een andere reden zijn? Zijn ze diep van binnen onzeker? Zijn ze bang om zichzelf te laten zien? Om de wereld te laten zien wie ze “echt” zijn? Ikzelf vind kleding best belangrijk. Het laat zien hoe je behandeld wilt worden. Je kan er een stukje creativiteit van jezelf erin leggen, waardoor het uniek word. Natuurlijk verschillen de smaken.
Niet iedereen vind het leuk om er netjes uit te zien, dat vinden ze misschien saai. Met nettere kleding wil je vaak volwassenheid uitstralen, je wilt serieus genomen worden. Waarom zou je anders in nette kleding op je werk komen? Het past namelijk bij de sfeer. Als je bij een bank werkt kan je moeilijk in een flateus zomerjurkje aan komen huppelen.
Maar waar het om ging is. Waarom willen wij mensen met de stroming mee gaan? Voelen we ons dan één? In feite lopen we met z’n allen in een uniform. We dragen een broek, schoenen en een shirt. En wanneer er nieuwe dingen op de markt komen zoals de verschrikkelijke taillebroek, willen we die gelijk aanschaffen!
Maar er kunnen ook andere redenen zijn. Heeft de modewereld dan zo’n impact op ons? Willen wij zo graag aantrekkelijk gevonden worden? Vooral de vrouwen onder ons worden ontzettend beinvloed door de media. Wat aan de ene kant niet iets negatiefs is. Je wilt natuurlijk goed voor de dag komen. Maar, er zit ook een keerzijde aan. Want hoe vaak word er wel niet gemanipuleerd met de foto’s die je ziet in bladen? Hoe vaak zegt de advertentie wat je leest dat je niet mooi bent zonder deze kleding, make-up of haarextentions? De media is gemeen, het zegt eigenlijk dat we lelijk zijn als we dit nu niet kopen. Denk aan die anti-rimpel crèmes.
Vrouwen van 60 worden wijsgemaakt dat ze een anti-rimpel crème moeten gebruiken omdat ze er anders niet jong en fris uitzien.
Ja hallo!
Je ziet eruit naar je leeftijd. Zie je al iemand van 50 met een strak gezicht van iemand van 12? Dat klopt toch niet. Ze willen alleen maar winst maken. Geld! Daar draait het immers om. Maar waarom worden we nou elke keer verleid om iets te kopen wanneer we in de winkel staan? Of wanneer we een folder bekijken? Daar zit een psychologisch randje aan. Elke advertentie die je ziet is gemaakt om jou het gevoel te geven dat je er daadwerkelijk mooier uit kunt zien met dit unieke product! Elk mens is diep van binnen onzeker en probeert elk mogelijke manier om zichzelf te kunnen verbeteren. En wanneer we zo’n product hebben gekocht, denk aan make-up of een zalfje wat onze vetrollen doen verdwijnen, voelen we voldoening.
We hebben dat ideaalbeeld in onze kop waaraan we moeten voldoen. We gaan vol verwachting naar huis met onze aanwinst en kunnen niet wachten totdat we er net zo mooi uitzien als de vrouw op de advertentie. Eenmaal thuis aangekomen smeren we het goedje op en wachten we vol spanning af. Zou het werken? Of werkt het al? Ben ik al mooier? Is die ene rimpel weg? Ben ik al dunner? Heb ik nu net zulke lange wimpers als Angelina Jolie? We staan voor de spiegel te draaien en hopen dat we binnen drie seconden veranderen in een prachtig wezen. Maar zoals altijd.. is de waarheid hard.
KEIhard.
We worden diep teleurgesteld. We kunnen niet mooier worden van een zalfje of beauty tea. Zoals vaak word gezegt zit schoonheid aan de binnenkant. Wat mensen niet begrijpen is dat het lichaam de verpakking is van de ziel. Wel toont het lichaam aan hoe je je voelt. Voel je je ongelukkig? Dan zie je dat. Aan je houding, hoe je praat... En natuurlijk is er niets mis mee om jezelf te verwennen met een dure parfum of een schoonheidsbehandeling. Dat maakt het leven leuker. Het leven is er immers voor om te genieten.

Met deze gedachten maak ik mezelf gek en ik voel dat het water mn huid doet rimpelen. Dat zegt voor mij al genoeg.
Ik sla de handoek om me heen en bekijk mn gezicht in de spiegel. Ik zie de bult nog niet zitten. Maar wat ik wel zie, is dat mijn mascara over mn gezicht heen zit. Ik probeer het met een watje weg te schrobben. Maar er blijft altijd wel wat achter. Ach ja. Niemand die het ziet. Ik ga toch niet weg vandaag. Dit word vast één van die dagen die je met zorg heb gepland , maar uiteindelijk anders verloopt omdat je ouders het zo goed met je voor hebben. Want het is toch beter om iets te doen, dan niets te doen? Ja, volgens hun wel. Maar wat ik wil, is gewoon even een rustdag. Mn moeder moet ook wel denken. Zondagen zijn rustdagen. Door de weeks doe je gewoon wat. Ik kijk met een zuur gezicht naar mn natte haren die over mn voorhoofd heenhangen.
De druppels lopen via mn wangen naar beneden. “Bah.” Denk ik bij mezelf. “wat zie ik er weer flateus uit.” En deze gedachtte zet me weer aan het denken.
We weten dat vrouwen gevoelig zijn voor reclame. Maar mannen zijn net zo hard bezig met hun looks. Over het algemeen is het bekend dat mannen erg visueel ingesteld zijn. Dat weten we ook omdat we steeds meer mannen spotten met bulken spier op hun armen. Sommige zijn ook dagelijks te vinden in de sportschool. Ze werken daar aan hun fysieke mannelijkheid, de kenmerk van een man is namelijk zijn grof gebouwde figuur. Het geeft hun gelijk ook status. Wie heeft de meeste spieren? Wie is het breedst gebouwd? Tegelijkertijd ontwikkelen ze ook hun spieren voor de lady’s. Mannen zijn verzot op aandacht als het gaat om hun lichaam. Maar waar komt deze drang vandaan? Daarvoor moeten wij 2,5 miljoen jaar terug. Namelijk de oertijd. Hier was het normaal dat de mannen gingen jagen en de vrouwen thuisbleven om op hun kinderen en bezittingen te passen. Dat zien we deze dagen niet veel meer terug. Tegenwoordig werkt de vrouw ook en brengt zij ook geld in het laadje. De man voelt zich pas man als hij voor de vrouw kan zorgen. Financieel, maar ook emotioneel en fysiek. Zoals ik net al schreef over het grof gebouwde figuur van de man. In de oertijd was het normaal om de vrouw te beschermen. De man was veel groter en sterker. Het geeft hun zelfvertrouwen en kracht wanneer ze kunnen zorgen voor hun vrouwtje. Omdat vrouwen tegenwoordig niet meer zoveel bescherming nodig hebben. Zowel fysiek als financieel, proberen de mannen dat uit te drukken met hun lichaam. Door toch breed en gespierd eruit te zien willen ze ons vertellen dat de mannen de sterkste zijn van onze soort.

volgende keer deel 2?


(dit verhaal is niet gebasseerd op feiten, slechts op mijn gedachtes)


Ciao
N.