Moe vanmezelf

Ik word soms zo ongelofelijk moe van mezelf, dat ik me afvraag of ik de enige ben die zo ingewikkeld in elkaar zit. De afgelopen dagen ben ik bezig met het leren voor mijn theorie. Ik merk dat ik mij best alleen voel. Terwijl ik echt wel welkom ben bij meerdere mensen. Ik houd zelf de boot een beetje af. Wat vooral mijn familie niet zo leuk vind. Gelukkig wel een goed excuus, ik moet leren en dat is ook zo. 16 december doe ik examen. En ja, het zou stiekem wel heel fijn zijn als dat ook zou slagen. Volgende week ga ik naar een open avond en heb ik weer rijles. Ook heb ik een afspraak staan met een kennis. Ik wil sporten ook weer wat hoger op mijn prioriteitenlijst zetten. Maar goed. Ja moe van mezelf dus .. omdat ik nog steeds zo dramatisch lang over mijn ex moet komen en ik hem mis. Ja het is rouw en logisch omdat er zoveel is gebeurt. Af en toe sturen we elkaar nog een berichtje, maar ik merk dat ik daar automatisch nog steeds veel verwachtingen aan koppel. En teleurgesteld raak. Vroeger kon ik wel makkelijker denken. Het lukt gewoon niet. Nu voel ik mij net een weekdier. Zal ook wel te maken hebben met het feit dat er niks echt lekker loopt op dit moment. Ja, dat gevoel van afwijzing en teleurstelling vind ik het naarste. Liefst zou ik dan wel willen huilen en met mijn hoofd tegen de muur willen slaan. Oké, ik denk de laatste tijd wel vaker. Dat met mijn hoofd tegen de muur slaan best lekker zou zijn. Omdat ik zo moe word van al dat voelen. Maar goed. Het komt er op neer. Dat alleen zijn mij niet echt bevalt. Maar ik weet dat het nu wel nodig is. Omdat er nog zoveel gewerkt moet worden. De volgende vraag is, hoe knip ik die band met mijn ex door?
Ik was eerst in twijfel of ik hem nog wou blijven zijn. Maar wat ik wel weet. Dat dit niet goed is. Het is overduidelijk. En mezelf steeds weer die hoop geven om vervolgens teleurgesteld te raken is niet oké. En zo sta ik ook niet open voor andere mannelijke contacten. Waar ik nu absoluut niet aan toe ben. Ik wil nog steeds gaan speeddaten in het nieuwe jaar. Maar tot die tijd moet ik mezelf ontbinden van die jongen. Het moet slijten. Ik moet mij ergens anders op gaan richten. En ja, er zijn ook andere mannen. Deze week merkte ik, of dacht ik te merken je weet het nooit, dat een man met mij aan het flirten was. Ik vertelde over mijn werk en hij begon er heel geïnteresseerd over te praten, echt een soort van verdiepen in het onderwerp een wederzijdse interesse . En hij was zich een beetje extra aan het uitsloven, naar mijn idee. Maar dat is natuurlijk nergens op gebaseerd. Maar aangenaam was het wel. Al zie ik deze man trouwens als onbereikbaar. Hij is tandarts maar ik spreek hem wel eens voor mijn werk. Volgens mij is hij zelfs getrouwd. Maar goed. Waar het om gaat. De aandacht van een man kan ik nog steeds waarderen en het zou best leuk zijn als ik eens een man tref die ergens verstand van heeft. Niet dat mijn ex dat niet had. Het was een schat. Maar zijn opmerkingen waren meestal wel van het niveau, ik ben benieuwd wat dat meisje onder haar jurk draagt. Ik hoop dat ik zelf niet te kritisch ben.

Maar mijn hoofd zit nog steeds bij mijn ex. En ja ik betrap mezelf ook wel vaak op dat ik zinnen zeg als .. daar heb ik geen zin in, ik kan het niet. Slechte stemming dus. En ja dan mijn lichaam, ik ben best mollig. Niet zo aantrekkelijk voor een man. Al vond mijn ex mijn lichaam mooi. Wat heel lief was. Maar hij was ook niet zo kritisch. Wat ik fijn vond. Maar mij ook wel lui maakte. Ik kon mezelf zijn maar hoefde geen moeite te doen.
Ik moet echt weer wat zelfvertrouwen Krijgen. En dan vooral, dat ik aan mezelf werk. Ik wil over een halfjaar kunnen zeggen dat ik trots ben op mezelf.
En nu maar weer aan het werk.

Op het programma. Leren op repeat. Straks even wandelen door de mist .. avondeten is al klaar dat scheelt. Ja schrijven lucht best op. goed alternatief voor hoofdbonken. Wat ik uiteraard nooit echt zou doen.