Moeder écht helemaal zat.


Het is wat mij betreft echt helemaal over. De ‘relatie’ tussen m’n moeder en mij. Deze was al niet veel sterker dan een verschrompelde navelstreng, maar mijn moeder doet behoorlijk haar best om het laatste dunne lintje ‘relatie’ ver vernietigen. Maar natuurlijk is dat haar schuld niet.
Gister ben ik met wat vrienden en mijn vriendin naar de bios geweest. De film die draaide was ‘The edge of darkness.’ Het was een vermakelijke film, maar zoals een vriend zei: ‘Geen bioscoop waardige film’. Toen ik hem vroeg wat hij daarmee bedoelde luidde het antwoord:’Het is een film die opzich wel leuk is, maar eigenlijk niet in de bios hoort. Gewoon chill thuis met wat vrienden, lekker kletsen, biertje erbij en af en toe even koppen dicht en naar de film kijken.’ Wij zaten dan ook met een groep van totaal 12 mensen in de zaal die precies dit deden. Na het kijken van de film wilden de wijze vriend, m’n vriendin en ik nog wel even wat drinken, maar de andere 2 wilden naar huis. We besloten dus om maar bij mij thuis wat te gaan drinken. Aangezien Inge bij mij zou slapen, ik het dichtbij woonde en mijn moeder altijd roept dat vrienden welkom zijn, leek het best logisch naar ‘mijn’ huis te gaan. Eenmaal aangekomen pakte ik wat biertjes uit de schuur en wilde ik op mijn kamer wat voor Inge pakken. Mijn moeder riep me haar kamer in met de woorden: ‘Wat is dit nou weer voor gedoe beneden?!’ Heerlijk. Hallo moeder, ja de film was leuk, het was gezellig ennuh… ‘We gaan gewoon wat drinken met z’n 3en’ Daar was mevrouw het niet mee eens. Ten eerste had ik volgens haar bier gepakt dat van mij broer is (over van zijn verjaardag). Best knap dat zij vanuit haar stinkende bed kan zien wat ik in de schuur doe. Toen ik haar vertelde dat ik dat niet gedaan had, snauwde ze ‘dan is het míjn bier!’ Fijn. Mens, je drinkt nooit bier. Ik betaal verdomme geen kostgeld om dit gezeur van jou elke keer aan te horen. Ik doe verdomme de hele week al boodschappen voor je, ik maak schoon, doe de was, ik maak je eten… en dan doe jij er zó moeilijk over als ik met een vriend hier wat ga drinken? Ik woon hier verdomme al 19 jaar, dit is net zo goed mijn huis als de jouwe. Donder toch gewoon even een end op. Dat waren de gedachten die door mijn hoofd schoten en eigenlijk allemaal door mijn mond naar buiten vlogen.
‘Het is mijn bier’ was de zin die iets in mij los maakte. Ik wilde schreeuwen, schelden, slaan had ik zelfs gewild. ‘Het is mijn bier’. Godverdomme, kreng dat je er bent. Wat ben ik ziek van jou. Jij drinkt geen bier, je walgt er van. Het punt is niet dat bier nou zo heilig voor me is dat ik het niet kan hebben dat het eigendom ervan aan mij ontzegd word. Nee, dat was het niet. Het gaat mij erom dat ik hier net zogoed woon als zij. Zij is mijn moeder, ze doet boodschappen voor me. Ze koopt dingen die zij graag heeft, dingen die mijn broer graag wilt en dingen die ik graag wil. Ik betaal hier ook kostgeld voor. Als er dan op deze manier, op deze toon –die niet valt uit te leggen via internet- word duidelijk gemaakt dat het haar kennelijk geen ene verdomde ruk kan schelen dat ik net zo goed het recht heb om hier te wonen als zij, dan heb je me boos. Écht boos. Dat ik kostgeld betaal betekent volgens haar niet dat ik ook maar enigszins iets te zeggen of willen heb, hier in dit stinkhol. Het zijn háár spullen, háár geld, dus haar regels. Ik had haar zo verdomde graag even door elkaar willen schudden. Haar ogen open willen trekken en laten zien hoé debiel zij zich tegenover het leven opstelt. Dat ze op deze manier altijd ongelukkig zal blijven –al zal ze zelf niet willen toegeven dat ze dat is-, altijd eenzaam zal blijven en eenzaam zal sterven. Maar dat is illegaal in Nederland.

Mijn moeder heeft voor mij met een permanent marker een punt achter onze ‘relatie’ gezet. Het enorme probleem dat ze er gister van maakte dat er iemand even wat kwam drinken. Dat terwijl ze zelf een bord met ‘Senang’ tegen de gevel heeft gespijkerd. Indonesisch voor ‘gezelligheid’ en ‘warmte’. Ze claimt tegen alles en iedereen dat het hier altijd zo gezellig is. Dat ‘haar kinderen’ altijd vrienden mogen uitnodigen. Dat het hier één groot feest is. Ik vraag me af wanneer dat mens eens stopt met dromen.

Cheers,

Joint.
27 feb 2010 - bewerkt op 27 feb 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende