Moeder VS Joint # … tel kwijt.

Vanmorgen was het dan weer raak. Na een periode van relatieve stilte is ons glas water, stak er vanmorgen toch weer een storm de kop op. Ik liep van mijn zolder kamer de trap af en toen ik op de gang op de eerste verdieping stond liet ik mijn schoenen uit mijn handen op de grond vallen. Daarna poetste ik mijn haar en gelde ik mijn tanden. Vervolgens hetzelfde proces maar omgekeerd. Ik liep de laatste trap af en meteen kwam mijn moeder om de hoek met de worden: ‘Ik zal nu wel meteen als een zeur klinken’ inderdaad, dat klonk ze ‘maar je broer ligt nog in bed en jij gooit je schoenen gewóón van de trap af.’ Jup, de woorden van een echte zeur. Lekker overdreven natuurlijk, anders valt er niets te beleven. Volgens mij is dat zo’n beetje haar levens motto. Ik reageerde hierop met: ‘Oh, ik wist niet dat hij nog thuis was. Maar normaal gaat hij ook om 7 uur al naar zijn werk. Vandaar dat ik dacht dat ie er niet meer was, kan gebeuren’. Zonder verder over mijn argumentatie na te denken kwam ze met: ‘Moet je geen koffie?’ Nee, ik had al een kop mee genomen naar boven, voordat dit verhaaltje begon. ‘Nee, ik heb al een kop mee genomen naar boven’ was mijn antwoord dan ook. ‘Dus dit kan ik gewoon weggooien?’ Ohnéé, het krenterige “Alles kost geld en ik laat alles groen worden in de koelkast voordat het weg mag” toontje. ‘Tenzij jij wilt..’ ‘Dát wil ik niét nee. Het kost allemaal bakken met geld! Het groeit niet op me rug.’ Dat ging me even te ver. Mij zo uitsnauwen om een kop koffie, krijg dan toch ook maar de kolere: ‘Jezus, had je niet even kunnen uitslapen ofzo? Je bent niet echt te genieten vanmorgen’

Je raad het al, nu barste de bom. Een pleidooi over hoe ik alleen maar aan mezelf denk ik dit huishouden, te beroerd ben om iets te doen en alleen maar op mijn kamer zit. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet sta te springen voor huishoudelijke taken, maar als het gevraagd word doe ik het wel gewoon. Na een dozijn verwijten, een aantal voordeelverpakkingen scheldwoorden en wat geschreeuw riep ik: ‘Weetje wat, ik ben er klaar mee. Ik zoek wel een andere woonruimte, je bekijkt het maar’. Het antwoord van mijn moeder was: ‘Ja, doe maar. Kijk maar of je het ergens zo goed krijgt als hier’. Ik heb dus meteen mijn vader gesms’t dat het nu toch echt wel tijd wordt dat ik hier weg ga. Morgen gaan we erover praten. Ik heb het net met mijn moeder ‘uitgepraat’ en ons glas water is nu weer rustig. Toch ben ik nog steeds van plan om uit huis te gaan. De wekelijkse, al dan niet dagelijkse confrontaties met de bar en bar slechte relatie met mijn moeder zitten me tot over mijn oren. Net als zo’n muts met van die groeten flappen. Da’s toch niet zo gek? De enige reden waarom ik vooralsnog thuis woon ligt nu met zijn pootjes wijd op mijn benen. Lucky, mijn kat. Wellicht dat ik hem mee kan nemen naar mijn vader. Het is dan wel mijn kat, maar mijn moeder zal claimen dat ze altijd alles voor hem betaald heeft. Dat is waar. Maar het is mijn kat. Goed, gezeik zal er komen. Toch lijkt het met beter, ook voor een –toekomstige- betere relatie met mijn moeder, dat ik nu uit huis ga en haar véél minder ga zien. De relatie met mijn vader is ook sterk verbeterd na de scheiding, waarschijnlijk puur omdat ik het plots een stuk minder zag.

*zucht*

Dat was het wel weer.

Cheers,

Joint.
07 apr 2010 - bewerkt op 07 apr 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende