Kielhalen, Yarr!

Sommige mensen vrienden het om, net als de muiters van vroeger, kiel gehaald te worden. Die mensen die tegenover je in de trein zitten en wachten tot je maag rommelt. Op het moment dat je maag rommelt en jij aan lekker eten denkt, halen ze een burger van de burger king tevoorschijn. Nog nooit heeft een burger zó lekker geroken, heeft een burger er nog nooit zó lekker uitgezien… Hardnekkig blijf je jezelf vertellen dat zo’n burger niet te vreten is, want eerlijk is eerlijk: ze zijn over het algemeen best smerig. Toch weet je zelf ook dat, wanneer het meisje dat de burger aan het eten is opeens dood neervalt, je eerst de burger opeet voordat je haar helpt. Stel je voor dat ze bijkomt voordat je haar burger hebt kunnen opeten…

Maar het soort mensen dat ik vandaag in het zonnetje wil zetten, zijn het soort mensen waar je op het MBO, HBO, de universiteit en later in je werkveld ongetwijfeld mee te maken krijgt. Van die groepsleden die, wat je ook probeert, altijd maar de kantjes eraf lopen, bijna niets presteren, afspraken niet nakomen en op de momenten dat ze écht nodig zijn ziek, zwak en misselijk zijn. Zulke mensen zouden ze met z’n allen in één land moeten flikkeren waar we toch niets aan hebben. Ijsland ofzo. Robbeneiland kan ook, maar is wat klein. Friesland of Texel kan ook, maar ook daar is niet heel veel ruimte.

De reden dat ik mijn frustraties op deze manier botvier? Vandaag was de deadline van mijn project. Eén van mijn groepsleden is zo’n derrie bak als hierboven staat beschreven. Weinig input, geen initiatief, afspraken niet nakomen en altijd een excuus voor de boeg. Na twee weken van achter haar broek aan rennen zou ze gisteravond toch nog al haar stukken inleveren, zodat we die konden invoegen. Het zou een wonder zijn als dit echt was gebeurt, maar wonderen bestaan niet op het Inholland. Geen documenten, geen groepslid tijdens de vergadering, geen gehoor aan de telefoon, geen reactie op sms, whatupp, e-mail of postduif. Godverdekolere, moeten we in 2 uur maken waar zij 2 weken had moeten doen. Zwaar klote, maar laten we niet te snel oordelen, misschien is er wél iets ernstigs aan de hand met haar. Half 2, anderhalf uur naar de deadline. Een teken van leven! Ja! Een sms, zowaar van de zwakste schakel. ‘Hallo, ik stop met de opleiding, sorry! Groetjes’. Na wat navraag gedaan te hebben bleek dat ze al langer met de gedachte liep, maar niet dacht dat het handig was om die aan het team door te spelen. Fijn. Retourtje uit de projectgroep en opdonderen. Ze wilde dezelfde studie gaan doen maar dan in deeltijd, mag ze dit project in ieder geval over doen.

Kielhalen die meuk.

Cheers,

Joint.