Verdomde feministen.



Een beetje op straat rondlopen en Bh’s verbranden vind ik prima. Stiekem vind ik het ook wel leuk als mijn vriendin geen Bh aan heeft. Baas in eigen buik; top! Zijn ze toch nog ergens écht de baas. Geen discriminatie op sekse in eigenbuik, geen glazen plafond (tenminste… ik kan niet van alle vrouwen garanderen dat er niet een paar tussen zitten met bizarre eet gewoontes) en een gelijk loon voor jezelf. Helemaal prima, toch? Al deze voorbeelden behoren naar mijn kennis toe aan de dolle mina’s, maar daar kan ik me ook flink in vergissen. Van de Neerlandse geschiedenis weet ik op zich nog wel het een en ander, maar sommige dingen zijn me ook totaal ontschoten.

Al met al heb ik, zoals je hier boven kunt lezen, geen probleem met feministen. Zolang ze na het protesteren maar weer lekker gaan koken, strijken en schoonmaken natuurlijk. Oké, oké dat was een flauw grapje. Feministen zijn cool. Nee, echt, dat meen ik, geen grapje dit keer. Gewoon cool, klaar. Echter, hoe cool ze ook zijn, ik vind dat ze van één ding af hadden moeten blijven. Het zal wel weer niet officieel bekend zijn, maar de feministen zitten achter de SOA test. Op zich natuurlijk geen enkel probleem, totdat je de verschillen van het afnemen van zo’n test naast elkaar legt. Een klein tijdje terug –het zal iets meer dan een half jaar zijn- moest ik er namelijk aan geloven. Joint aan de SOA test. Na het kijken van een sketch van een Marokkaanse grapjas had ik er bijzonder weinig zin in, maargoed, zoiets moet nou eenmaal gebeuren. Eenmaal in de wachtkamer zat ik lekker diep in mijn dukkie gedoken (letterlijk, ik wilde niet dat iemand mij zou herkennen) toen mijn huisarts zijn grijze plumeau de hoek om stak. ‘Ah, Meneer Westhof, komt u maar!’. Verbaasd keek ik op, wat een goede dekmantel had ik toch.

Eenmaal binnen werd het er niet veel beter op. Of ik de broek even op de enkels kon laten vallen, zodat hij naar mijn fluitenkruid kon kijken. ‘Sommige SOA’s zijn namelijk ook gewoon te zien’. Tja, je meent het, kut. Ik heb thuis ook internet met plaatjes, hoor. Zoals verwacht was er niets te zien. Ik kreeg van hem een wattenstaafje, nadat hij één hand in een ‘o’ vorm hield en er met het staafje in had staan roeren. ‘5 keer rond, altjebielft’ zei hij. ‘twéé zuiker en één melkje?’ vroeg ik, om de sfeer –voor mij- wat te verlichten, niet dat het hielp. Eenmaal met het wattenstaafje in mijn tampeloerus vond ik het er wel grappig uitzien. Ik vroeg me af waarom iedereen er zo over klaagde. Helemaal niets pijnlijks. Totdat ik begon te roeren alsof het maandag ochtend was en mijn snikkel een kopje koffie. Dé téring. Dat doet pijn, maar dan ook gewoon goed veel pijn. Alsof je brandende piranha’s staat te zeiken. Dat nooit meer.

Net hoor ik van mijn huisgenote dat zij alleen in een potje hoefde te pissen en wat bloed moest afgeven. Met een wattenstaafje in de vagina (dus niet de plasbuis) en dat was het. Pardon? Geen pijn? Niet roeren? Geen plasbuis? En waar zijn verdomme die brandende piranha’s? Het is wel duidelijk; werk van die verdomde feministen. De man pijn laten lijden, terwijl je zelf in een potje piest. Het zal me niets verbazen als ze het doen onder het genot van een aflevering ‘desperate housewifes’, een prosecco’tje of twee, wat lekkere kaasjes en een roddelblad. Hoe dan ook, bij mij komt er geen wattenstaafje meer in, laat mij ook maar lekker in een potje zeiken, verdomme.
13 mei 2011 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende