Moord gepleegd

Een kogel suist door de lucht, dringt met een doffe klap een hoofd binnen en het slachtoffer valt vrijwel direct neer. De man is dood. De man die heeft geschoten, niet. Hij wíst dat hij iemand ging vermoorden. Hij nam de moeite om iemand te vermoorden. Hij, de schutter, nam de tijd om aan te leggen, te richten en te vuren. Toen hij de trekker overhaalde was hij zeker van een raak schot. Maar voor dit alles wist hij, toen hij het magazijn lade en de veiligheidspal verstelde, dat er iemand zou gaan sterven.

Een explosief ontploft midden in een winkelcentrum. Een terrorist geeft zijn leven en neemt dat van vele anderen, om voor zijn idealen te gaan sterven. Met de explosieve achter in de auto wist hij dat er mensen in het winkelcentrum zouden zijn die hun geliefden niet terug zouden zien. Onschuldige, vredige mensen die geen kans maken tegen de explosie van zijn idealen. Ook hij wíst dat er mensen dood zouden gaan. Hij wíst dat hij ging moorden.

Ik vraag me wel eens af, hoe voelt dat? Hoe voelt het als je wéét dat je iemand gaat vermoorden? Als je een geweer vol stopt met kogels, op scherp zet en de trekker overhaalt, terwijl de loop gericht staat op een weerloos individu. Hoe voelt het een moment vlak voor dat je jezelf opblaast en talloze mensen de dood in sleept? Een rare gedachte, maar ik vraag het me af.

Jullie krijgen de groeten van Severance.