Morgen is het zover

Morgen is het zover,

Excuses voor het herhalen van de titel, maar het helpt me dit verhaal te beginnen.

Morgen trouwt mijn zusje, wat betekent dat dit de laatste dag van haar leven als een "Kneepkens" is en dat morgen haar leven als een "Willems" begint. Daarom vindt ik dit een mooi punt om een stukje aan mijn zusje te wijden.

De vroegste herinnering die ik heb is een uitzonderlijke (naar mijn mening althans), dit omdat deze herinnering maar liefst ruim 25 jaar oud is. Ik was tweeënhalf jaar oud dat ik me herinner dat mijn vader me op een stoel zette in het ziekenhuis en me vertelde dat mijn zusje er was. Omdat ze in de couveuse lag mocht ik er toen helaas nog niet bij. Maar toch is die stoel het eerste wat ik aan mijn zusje herinner.

Sinds die dag hebben mijn zusje en ik min of meer de typische grootte broer, klein zusje relatie gehad (ook heel letterlijk, mijn zusje is meer als 20 cm kleiner als ik, iets wat ze me geloof ik nooit helemaal heeft vergeven =p ). In onze kleutertijd samen door het hek gluren naar de buren, wandelingen door het bos om kogels te zoeken (doordeweeks oefende militairen in het bos) en later toen ze uit begon te gaan dat ik haar regelmatig, met de brommer en later de auto, ben gaan ophalen bij de Morgenzon of Time Out. Tot de lunches die we nu nog regelmatig samen in Uden doen. Allemaal mooie herinneringen. En veels te veel om hier allemaal te noemen.

Toch wil ik er 1 delen, één van de meest speciale.

Sorry voor de slecht kwaliteit van de nu volgende foto, het is een foto van een foto en het origineel is al aardig oud.



Deze foto is 21 jaar oud en genomen tijdens de vakantie in Frankrijk. Het was een prachtige vakantie en ook echt een vakantie zoals deze voor kinderen van onze leeftijd toen zou moeten zijn. Elke dag naar het strand, krabben vangen tussen het wier, eten wat eigenlijk geen eten meer mocht eten maar wat omdat het vakantie was toch lekker was, afwassen in een wasbak die van de betonrot uit elkaar viel etc. etc. etc. maar waar we, omdat we zo jong waren niks om gaven.

Tevens was dit ook onze eerste vakantie na de scheiding van onze ouders een paar maanden daarvoor en ik denk dat deze foto heel mooi laat zien wat voor band mn zusje en ik na die tijd hebben opgebouwd. Hier lopen we hand in hand met allebei een plastic fles (die hadden we gevonden) onder onze vrije arm. Onze ouders waren wellicht uit elkaar maar we hadden elkaar nog. Zo ging het in de jaren daarna ook. (al waren er natuurlijk ook momenten waarop we elkaar wel naar het leven stonden)
Kijk naar die foto en je ziet een meisje en een jongetje, beide zich niet meer zorgen makend dan over elkaar en de fles onder onze arm. Zo is het jaren geweest, zich zorgen maken om elkaar (en ik denk dat mn zusje zich nog steeds zorgen maakt om me, de schat).

Morgen gaat mijn zusje trouwen, haar naam verandert wellicht, maar ze zal altijd mijn kleine zusje blijven.