Morgen mag ik weer...

Het is op één dag na twee weken geleden dat ik therapie had. Er werd weer een heftige EMDR sessie gedaan en hoewel ik echt stoer weg ging heeft het me enorm dwars gezeten in de avond, de dinsdag en de woensdag erna. Het begon daarna wat af te zwakken maar ik was echt niet waar ik wezen moest. Zo donker, zo strijdend maar verliezend, zo veel pijn en radeloos wat ik met mezelf aan moest. Huilend en schoppend lag ik in mijn bed, mijn huid onbewust stuk krabbend maar vervolgens het geen doen wat nodig was; mijn vangnet om hulp vragen. Ondanks dat het zó naar, pijnlijk en energierovend was heb ik het voor elkaar gekregen om een stap te zetten. Hulp vragen, letterlijk zeggen dat het niet ging en uitspreken wat nodig was. Bizar maar een goed punt.
Nee het was echt niet fijn, ik kan het slecht omschrijven en ik zou het graag uit mijn geheugen wissen, maar het heeft me wel weer grenzen doen verleggen. Zodanig dat ik mijn huid niet stuk maakte, mijn maaginhoud er niet moedwillig uitgegooid heb en niet verviel in duizenden herbelevingen.

Morgen mag ik weer (om het 'moeten' woord te vermijden)
De waarheid is dat het nodig is, maar dat ik soms gewoon niet (meer?) wil omdat de gevolgen zo naar zijn. Ik weet het van te voren en dat is ook de reden waarom ik voorheen op vrijdag ging. Dan had ik het hele weekend om bij te trekken, nu heb ik een paar uur voordat ik er weer 'moet' zijn.
Ik kan het want ik ga vooruit. Dat is wat ik van alles en iedereen terug krijg. Ik leer en ik groei en dat is goed. Maar het bewuste starten van de sessie en weten dat je weer een klap naar beneden krijgt, is en blijft toch wel iets naars.
Letterlijk: het moet eerst een klerezooi zijn voordat het netjes wordt. Helaas.. het is de waarheid.
17 mrt 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Past&Today
Past&Today, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende