Morgen oppassen
Ik ga morgen oppassen.
Het gaat klote worden.
Cecile en haar zus weten van niks.
Ik moet de schijn ophouden, liegen, vrolijk doen. Terwijl ik nu toch het liefste wil huil n en getroost worden. Of toch niet, ik wil ook juist met ruste gelaten worden. Morgen word moeilijk, morgenavond wordt klote. Het wordt een hell. Misschien kan ik beter nu huilen, dan hoef ik dat morgen avond misschien niet meer.. Hoe moet ik dat doen? Hoe moet ik dat volhouden? Vorige week deed ik het ook, maar toen wist ik het nog niet.
Zalig zijn de onwetenden.
En als ik huil wat dan? Ik wil niet huilen. Ik wil Cecile in haar laatste paar maanden nog gelukkig maken, zover ik dat kan. Maar hoe moet ik dat morgen doen? Hoe? Wat moe tik tegen ze zeggen als ik huil? Dat het uit is met mn vriendje? Dat mn hond dood is? Wat moet ik doen. Ik weet het niet. Ik wil niet gaan. Of toch wel. Want ik wil ze helpen. En ik ga wel. Ik ben geen watje. Hoewel ik me nu het liefste als een schildpad in zou trekken. Plop. Hoofd veilig, geen problemen.
Argh. Ik weet het niet. Niemand weet het. Er is niemand die mij kan helpen, die dit eerder heeft meegemaakt. Ik voel me zo machteloos. Ik haat dat. Ik wil helpen, maar ik kan niks doen. Ja, toch wel, niks laten merken...
Het gaat klote worden.
Cecile en haar zus weten van niks.
Ik moet de schijn ophouden, liegen, vrolijk doen. Terwijl ik nu toch het liefste wil huil n en getroost worden. Of toch niet, ik wil ook juist met ruste gelaten worden. Morgen word moeilijk, morgenavond wordt klote. Het wordt een hell. Misschien kan ik beter nu huilen, dan hoef ik dat morgen avond misschien niet meer.. Hoe moet ik dat doen? Hoe moet ik dat volhouden? Vorige week deed ik het ook, maar toen wist ik het nog niet.
Zalig zijn de onwetenden.
En als ik huil wat dan? Ik wil niet huilen. Ik wil Cecile in haar laatste paar maanden nog gelukkig maken, zover ik dat kan. Maar hoe moet ik dat morgen doen? Hoe? Wat moe tik tegen ze zeggen als ik huil? Dat het uit is met mn vriendje? Dat mn hond dood is? Wat moet ik doen. Ik weet het niet. Ik wil niet gaan. Of toch wel. Want ik wil ze helpen. En ik ga wel. Ik ben geen watje. Hoewel ik me nu het liefste als een schildpad in zou trekken. Plop. Hoofd veilig, geen problemen.
Argh. Ik weet het niet. Niemand weet het. Er is niemand die mij kan helpen, die dit eerder heeft meegemaakt. Ik voel me zo machteloos. Ik haat dat. Ik wil helpen, maar ik kan niks doen. Ja, toch wel, niks laten merken...
28 nov 2010
- meld ongepast verhaal
-
Wicked.
zondag 28 november 2010 22:17
Sterkte morgen
-
Asher
zondag 28 november 2010 22:42
-
Gewoon ik
maandag 29 november 2010 02:43
Tja, meisje, soms gebeuren dit soort verschrikkelijke dingen nou eenmaal. Ik ben zelf ook mijn neefje op kinderleeftijd kwijt geraakt aan kanker. Dat jouw oppaskind geen zes jaar meer mag worden is heel erg naar. Helaas gebeuren dit soort dingen vaker dan we zouden willen. En we kunnen er niets aan veranderen.
Probeer niet te verdrinken in je verdriet, want daar help je haar niet mee en jezelf ook niet (ik weet; makkelijk gezegd). Probeer plezier aan en met haar te beleven zolang ze er nog is en zo lang dat nog kan.
Op het rouwkaartje van mijn neefje stond indertijd de volgende quote:
'Ik heb kort geleefd, maar wel heel gelukkig.'
Ik hoop dat jouw oppasmeisje ook gelukkig mag zijn in het korte leven dat ze (nog) heeft.
Sterkte. Hou je haaks.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 06 okt 2012 Tante overleden. ( 4 )
- O 28 mei 2012 Hahaha ( 2 )
- O 28 mei 2012 Terugslag ( 2 )
- O 27 apr 2012 Teddybeertje ( 1 )
- O 31 mrt 2012 Study time! ( 4 )
- O 31 mrt 2012 bezoek
- O 21 mrt 2012 paraoia
- O 21 mrt 2012 Afspraak gemaakt
- O 20 mrt 2012 Dream of Mirrors
- O 20 mrt 2012 wachttijd
- O 19 mrt 2012 Psychologen gemaild ( 5 )
- O 30 aug 2011 Uitslag...
- O 28 aug 2011 stress/huilbuien
- O 28 aug 2011 verhuizen
- O 28 aug 2011 Oma op bezoek