Tante overleden.

Gehuil, gehuil, gehuil. Iedereen is alleen maar aan het huilen.
En nee, het brengt haar niet terug. En toch blijven ze maar reopen dat ze het terug willen draaien, dat ze graag willen dat zij dood gingen, en niet haar Maar dat kan niet, dus hou er ook over op! Het verandert niks aan de zaak. Het leven gaat verder! Als iedereen elke keer zou stoppen als er iemand dodging, dan hadden we het wiel nog niet eens uitgevonden. Sorry hoor, maar het leven is hard. Toen Cecile doodging moest ik de volgende dag ook naar school! En nu pas ik nog steeds op, het leven gaat verder, je kunt huilen wat je wil maar het verandert niks aan de zaak. Ik ben nu ongeloofelijk koel aan het denken, ik snap hun verdriet ook wel, maar je moet er ook niet teveel aan toegeven.

En het is zo zielig, mijn opa en oma van 86 die hun dochter overleven. Mijn vader blijft er redelijk koel onder. Ik weet niet in hoeverre hij zich nou groot houdt of dat hij gewoon heel nuchter is. (Dat laatste is hij meestal wel. ) Maar goed, we zullen zien. Ik heb alleen geen flauw idee hoe ik dit nu moet aanpakken. Meestal geef ik mn opa en oma maar een knuffel, maar voor mij gaat het leven verder, Ik oet huiswerk maken, ik moet leren, ik moe tmijn tentamens halen. Tante Alter belde hune lke dag, ik sprak haar eens in de drie maanden. (En eigenlijk vond ik haar niet eens aardig, daarom moet ik ook niet huilen. Misschien komt dat nog wel, maar ik heb zo mn twijfels. Ik mocht mn tante niet, en dat ze nu gestorven is verandert daar niet veel aan. Ik hoor nu allemaal verhalen van mn tante die ik nog niet kende, maar die zijn ook niet allemaal positief.) Ik vind het wel heel erg dat ze zo jong gestorven is (4cool!, maar Cecile was vijf.Goed, bij Cecile zag je het aankomen, bij mn tante niet. Mn tante heeft niet geleden, Cecile wel.

Nu weet ik zelf ook wel da tmijn erngernis aan het gehuil van mijn opa en oma voortkomt uit onvermogen, omdat eht me behoorlijk frustreert dat ik niks kan doen. Nouja, ik ga zo naar beneden, lunchen. Daarna ga ik naar mn kamer en dan even andere kleren halen en kleren voor de crematie.

Ik heb geprobeerd te helpen door taken van mn vader over te nemen, zoals boodschappen doen, rouwbrieven schrijven en op de post doen. (Dat is wel heel netjes geregeld moet ik zeggen.) Ik hoor de fluitketel gaan, tijd om te lunchen.

PS: Dit is vooral geschreven om te spuien. Als ik nu even gewoon voluit kan schrijven hoe ik me nu voel, dat ben ik het kwijt en krop ik het niet op. Dat wil ik namelijk niet, ik moet niet boos worden op mn opa en oma of andere tante, zij hebbebn verdriet en dat moet ik respecteren. Dat wil ik ook respecteren, ookal kijk ik er totaal anders tegenaan.
06 okt 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van It*sme
It*sme, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende