My Head Is Spinning...

Mijn leven is een serieuze puinhoop.
Ik weet niet meer wat ik ermee aanmoet..
Het is de laatste tijd zo drastisch verandert, dat mijn hersenen elke dag op volle toeren moeten draaien. En ik houd het niet meer vol!
Ik zal jullie even bijpraten.
Ik zit nu in de vierde, en het gaat vreselijk. Ik mis allerlei proefwerken, vgt's en dat soort dingen omdat ik spijbel wegens niet geleerd. En nee, ik heb geen goede redenen. Ik leer gewoon niet omdat ik lui ben, en ik haat het. Ik word er gek van dat ik mezelf er niet toe kan zetten om te leren. Gewoon even één uurtje per dag achter m'n bureau. Geen telefoon, geen tv, geen computer, geen muziek. Gewoon léren.
Maar het lukt me niet.. en nu is het alweer bijna proefwerkweek. En ik moet nog een aantal proefwerken inhalen. Ik heb er nu morgen weer eentje, Duits. Het gaat over de naamvallen, en daar ben ik niet zo heel erg goed in. Dus zou ik heel goed moeten leren, maar waarom kan ik me dan daar niet toe zetten? Ik heb vandaag al heel erg veel gewerkt aan de proefwerkweek. Veel voorbereid, samenvattingen gemaakt, diagnostische toetsen. Maarja, dat heb ik pas nodig over een paar dagen. Duits daarentegen heb ik nodig voor morgen, en dát leer ik weer niet. Het lukt me gewoon niet..
Ook omdat ik weer een vriendje heb. Hij is 19 jaar en super lief voor me. Het is natuurlijk wel een beetje een shock, meisje van 15 met iemand van 19. Dat dacht ik eerst ook. Eigenlijk dacht ik meteen aan het feit dat hij sneller verder wilde gaan. Maar daar heb ik eigenlijk niks van gemerkt. Alsof een jongen van mijn leeftijd niet verder wil gaan?! Geloof mij maar, die staan te springen!
Maar het probleem is, is dat ik het een beetje saai begin te vinden. Hij heeft een fulltime baan in een eetcafé en ik zie hem eigenlijk amper. Hij werkt 5 dagen per week, en 's avonds kunnen we elkaar niet zien, of überhaupt bellen.. En dat vind ik wel erg jammer.. Ik leef nu echt naar de weekenden toe, omdat ik hem dan weer kan zien. Als ik dan bij hem ben, heb ik het echt superleuk. Gisteren nog lekker sneeuwballengevecht gehad, en daarna lekker op de bank voor de tv relaxen. Of lekker in bed een filmpje kijken. Maar als ik dan niet bij hem ben.. dan gaat het weer slechter. Ik denk dan ook niet echt aan hem ofzo.. maar als hij dan weer belt, word ik vrolijker. Toch blijf ik een beetje down, want ik wil hem liever zien. Hij woont gewoon 5 straten verderop, en nog kan ik alleen in de weekenden naar hem toe. Dat terwijl mijn broer ook alleen maar in de weekenden naar z'n vriendin kan, maar dat is logisch want zij woont in Amersfoort! Maar dat is een ander verhaal..
Het maakt voor mij niet meer uit hoe ik de week doorkom, ook al spijbel ik heel erg veel, als ik de week maar doorkom! En daar lijdt m'n schoolwerk echt heel erg onder.. Hoe wil ik het m'n ouders vertellen als ik blijf zitten? Want als ik op deze manier doorga gaat dat zeker gebeuren! Dat wil ik ze echt niet aandoen!
Toch weet ik wel dat deze situatie gaat veranderen, het gaat een keertje uit met m'n vriendje. En dan word alles weer normaal, maar is dat wel zo? Ik begin steeds meer te veranderen zonder dat ik er erg in heb! Ik ga vaker uit, spijbel veel meer, word er vaker uitgestuurd, heb steeds vaker ruzie. Als ik er zo over nadenk schrik ik eigenlijk best van wat ik allemaal uithaal. Want er zijn genoeg dingen die ik nu niet opnoem! Op de momenten dat ik al die dingen doe, voel ik me heerlijk vrij. En eigenlijk merk ik ook niet echt dat ik iets fout doe ofzo, of in ieder geval iets doe wat andere mensen niet leuk zullen vinden.
En nu pas, op het moment dat ik dit schrijf heb ik het pas door. Dat is toch raar, dat ik gewoon helemaal niet merk dat ik zo verander. Dat ik mezelf niet echt meer herken..?
Toch voel ik me op m'n best als ik die dingen doe, want het zijn geen vreselijke dingen ofzo. Het is niet dat ik iets steel, kapotmaak, drugs gebruik ofzoiets. Ik ben gewoon wat vrijer geworden, in ongeveer alles. Ik doe dingen die m'n ouders liever niet willen, maar ze weten er nog niks van. Ze weten niet dat ik nu ongeveer al een half jaar lang vast rook, ze weten niet dat ik heel vaak uren mis om de stad in te gaan, ze weten niet dat ik mijn eigen briefjes schrijf zodat ik proefwerken mag missen, ze weten niet wanneer ik de stad inga, ze weten soms ook niet waar ik uithang. Ze weten ook niet wat ik allemaal uitspook met m'n vriendje. Ze weten ook niet wat ik allemaal wil, wat mijn eigen ding is.
Wow, ik klink wel als een hele erge puber nu. Zo'n opstandig irritant arrogant meisje,die het liefst 24/7 met een peuk of een kauwgompje arrogant voor zich uit zit te staren.
Niets is minder waar! Ik kleed me nog steeds netjes, ik doe niet arrogant tegen mensen. Ik probeer in ieder geval niemand te kwetsen met m'n gedrag. Alleen ik vrees dat dat nog wel gaat gebeuren, want als mijn ouders achter dingen komen die ik doe staat me vast en zeker wat te wachten!
Wow, m'n hoofd tolt helemaal. Alles gaat nu echt door elkaar!

Ik stop. Ik ben te misselijk, die constante pijn in m'n buik is killing me!
En m'n hoofd.. getver.. ik denk dat ik maar eens voor de tv ga hangen.
mag eigenlijk niet, want ik moet nog leren.
en een samenvatting maken
en een diagnostische toets maken
en nog werkwoorden uit mn hoofd leren
en een boekje uitlezen
voor vandaag
want dat staat in m'n planning
dat ben ik verplicht te doen.








maar ik weet niet of het lukt..