My little Diary - moment 1

Iedereen kent het waarschijnlijk, afgewezen worden.
Al overkomt het iedereen, toch vraag ik me af waarom
ik nou weer. Ik doe mijn best, haal geweldige resultaten,
maar pas er dan weer net niet bij, en bedankt.

Het ligt niet aan mij, ik weet het. Maar, hoe moet
ik in vredesnaam zoiets verwerken? Je bent niet
aangenomen omdat je zo geweldig was? Je bent
zo volmaakt maar je had net niet dat ene beetje dat
ik wou? Nou, ik weet het niet, maar ik vind een afwijzing
gewoon vrij vervelend. Het enige wat ik me kan bedenken
is door te gaan. Zoetdromend over hoe ik mijn wraak
pleeg en uiteindelijk aan de top kom zonder hen.
Klinkt leuk, maar ook geen idee hoe ik dat ga verwezenlijken.

Ergens beginnen, klinkt meer logisch, nu alleen nog
bedenken waar. Ik zit echt even in zo'n akelige plakband-moment,
zo'n moment dat je weet dat er een eindje is die je los kunt peuteren,
maar je het niet kan vinden hoe lang je ook peutert. Nou, zo hoog
ligt mijn irritatiegehalte momenteel. Vaak pak ik dan een
ander rolletje plakband om het probleem op te lossen.
Is dat dan ook de oplossing voor mijn afwijzing? Een nieuwe weg
inslaan wat wel lukt? Heerlijk, tegen mezelf praten, niet, maar
het zal vast zo wel lukken.

Dag, my little diary