Nee, ik ben niet eenzaam bij de kerst!

Het einde van het jaar komt in het zicht, de kerstdagen zijn bijna om de hoek en dat geeft ook wel een dubbel gevoel. Blijdschap dat ik kan vieren, elke dag op deze aarde is er eentje zeker als je ziet hoeveel mensen van onze familie vroeg sterven.

De laatste kerstmis met echte familie, was met mama in het ziekenhuis. Eerste kerstdag gewoon gebeld naar Saloniki gevraagd om eten, goed in te pakken tegen de kou toen want het was berenkoud toen en samen met mama zaten we in haar kamertje (Ze lag alleen vanwege ziekenhuisbacterie) te eten en de mensen die met het eten rond gingen hadden kleine flesjes wijn. Dus je kon keer legaal drinken, niet dat ik dronk in het ziekenhuis. Met een bier of whisky lucht een dokter aan te spreken of zuster, ja dat is zo stom want dan verpest je ook vertrouwen dat ze in je hebben dat je het aankan. Ergste geval konden ze mijn privileges wegnemen die ik had om na de ochtend gewoon te komen naar Mama en haar gezelschap te houden tot 9 uur in de avond.

Ik ga nu mijn 3de kerst vieren zonder familie. Op papier heb ik nog tantes, neven en nichtjes. Maar ik was niemand, ik ben niemand in hun ogen, ik voldoe niet aan bepaalde morele van het kliekje die zich gedragen alsof ze een kroontje op hun hoofd hebben en later de status van een Engel zullen krijgen.
Men vindt mij niet erbij horen want ik ben excentriek, ik ben arbeidsongeschikt, ik ben niet ver gekomen in het onderwijs, ik doe hobby’s die de krant soms halen dus dan ben ik niet (gewoon) maar dan moet ik weer speciaal doen en grootste verwijt, ik ben een bastaard, letterlijk ooit eens zo gezegd tegen mijn. Omdat mijn moeder een BOM-moeder was. Grappige dat het vroeger was Bom en is het Bam geworden. (Bewust ongehuwde moeder is vervangen met Bewust alleenstaande moeder).

Maar ik laat ze maar doen. Freddy Heineken zo gaat verhaal zou toen Beatrix Koningin was te horen gekregen dat hij majesteit moest gaan zeggen. De mythe of waarheid, was zijn antwoord daarop. Ik ken zomertijd en ik ken wintertijd, maar geen majesteit. En dat haal ik aan om te zeggen dat ik als jong knaapje geprobeerd heb verwijten aan mij adres die kreeg door hun maatstaven ongedaan te maken. Kost wat kost erbij te horen, maar na de dood van Oma heb ik nooit meer wat van veel familie niks meer gehoord of gezien, net als 19 maanden van 24 dat mama in ziekenhuis lag. Dus ik kan ze missen als kiespijn, zeker bij de kerstmis want ik heb geen zin om toneel te spelen bij de kerst.

Maar kerstmis, ik vier het samen met lieve mensen die ik beschouw als goede vrienden en sommige meer. Geen romance liefde, maar die van een soort gekozen familie. Dus alleen ben ik niet, voordat ik vergeet ik heb nog een oud-tante van 88 jaartjes jong. Die geeft enorm om mijn, ze was zo blij met haar speciale kerstkaartje van Greetz die ik verzonden had naar klein groepje. O.a. Bas en Aad van Toor en hun vrouwen.

Ik ben gezegend met vrienden, die mijn ook bij kerst het gevoel geven van; Ik hoor erbij en geen eenzame kerst.

Vriendschap geeft ogen aan de afstand en een stem aan de stilte zei de Vlaamse schrijver Johan Daisne. En dat is perfect citaat om mijn eerste stukje in mijn rode dagboek te sluiten.