Never felt this way before!
Ik heb net besloten dat ik vandaag uitroep tot GEWELDIGE dag!
niet sarcastisch. serieus.
Vandaag op school hadden we eerst 2 toetsen. Gingen beide slecht, maarja, jammer dan!
Toen we uit waren, ging ik met 2 vriendinnen (Namelessxx en xmylovex) naar onze mentor toe.
Gister was er namelijk iets vreselijks gebeurt (kweet niet of xxxjustme wilt dat ik dat vertel?)
Daarom vonden wij dat we alles wat wij wisten, maar onze mentor nog niet, moesten melden.
Het ging/gaat erg ver nu, dus er moet nu sowieso actie ondernomen worden, anders ziet het er allemaal slecht uit.
Uiteindelijk vonden wij dus onze mentor in de personeelskamer. Hij ging met ons naar een lokaal toe, zodat we rustig konden praten.
Na ongeveer een half uur waren we klaar. Ik voelde me heel opgelucht, blij dat ik eindelijk aan iemand kon vertellen hoe ik erover dacht.
Gelukkig moest ik alleen naar huis fietsen. Tijdens het fietsen dacht ik na over het gesprek. Ik voelde weer dezelfde opluchting als toen het gesprek afgelopen was. Ik was zo blij!
Ik voel me nu een stuk beter. Maar misschien is dat nog niet het belangrijkste. Na/tijdens het gesprek, had ik het gevoel dat ik ergens om gaf. Ergens écht om gaf.
Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik geef natuurlijk wel om mensen, maar nog nooit heb ik zóveel om iemand gegeven.
Als bijv. een vriendin van m'n basisschool iets ergs zou krijgen. Ja, ik zou zeggen: oh wat erg blahblahslijmslijm. Maar ik weet dat ik ergens in m'n achterhoofd denk: Gelukkig was ik het niet. Nu is zij het. Beter dan ik.
Maar dat voel ik nu dus niet. Ik geef sowieso meer om m'n vriendinnen die ik nu heb, dan mn vriendin van de basisschool, maar wat ik vanmiddag voelde, was versterkt. Liever had ik al de problemen die zij had, want dan heeft zij tenminste een goed leven. Nu heb ik een fantastisch leven, en zij een soort van #^^&%$#@%@$ leven. Zacht uitgedrukt.
Ik ben gewoon zo blij dat ik tóch wel om iets kan geven. Mijn angst sinds een paar jaar was dat ik dat nooit zou kunnen. Daarvoor maakte ik me er nooit druk om, ik dacht dat het normaal was. Maar nu is het eindelijk wel zo, ik kan wel om iets/iemand geven!
En dat neemt een hele hoop frustratie weg!
niet sarcastisch. serieus.
Vandaag op school hadden we eerst 2 toetsen. Gingen beide slecht, maarja, jammer dan!
Toen we uit waren, ging ik met 2 vriendinnen (Namelessxx en xmylovex) naar onze mentor toe.
Gister was er namelijk iets vreselijks gebeurt (kweet niet of xxxjustme wilt dat ik dat vertel?)
Daarom vonden wij dat we alles wat wij wisten, maar onze mentor nog niet, moesten melden.
Het ging/gaat erg ver nu, dus er moet nu sowieso actie ondernomen worden, anders ziet het er allemaal slecht uit.
Uiteindelijk vonden wij dus onze mentor in de personeelskamer. Hij ging met ons naar een lokaal toe, zodat we rustig konden praten.
Na ongeveer een half uur waren we klaar. Ik voelde me heel opgelucht, blij dat ik eindelijk aan iemand kon vertellen hoe ik erover dacht.
Gelukkig moest ik alleen naar huis fietsen. Tijdens het fietsen dacht ik na over het gesprek. Ik voelde weer dezelfde opluchting als toen het gesprek afgelopen was. Ik was zo blij!
Ik voel me nu een stuk beter. Maar misschien is dat nog niet het belangrijkste. Na/tijdens het gesprek, had ik het gevoel dat ik ergens om gaf. Ergens écht om gaf.
Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik geef natuurlijk wel om mensen, maar nog nooit heb ik zóveel om iemand gegeven.
Als bijv. een vriendin van m'n basisschool iets ergs zou krijgen. Ja, ik zou zeggen: oh wat erg blahblahslijmslijm. Maar ik weet dat ik ergens in m'n achterhoofd denk: Gelukkig was ik het niet. Nu is zij het. Beter dan ik.
Maar dat voel ik nu dus niet. Ik geef sowieso meer om m'n vriendinnen die ik nu heb, dan mn vriendin van de basisschool, maar wat ik vanmiddag voelde, was versterkt. Liever had ik al de problemen die zij had, want dan heeft zij tenminste een goed leven. Nu heb ik een fantastisch leven, en zij een soort van #^^&%$#@%@$ leven. Zacht uitgedrukt.
Ik ben gewoon zo blij dat ik tóch wel om iets kan geven. Mijn angst sinds een paar jaar was dat ik dat nooit zou kunnen. Daarvoor maakte ik me er nooit druk om, ik dacht dat het normaal was. Maar nu is het eindelijk wel zo, ik kan wel om iets/iemand geven!
En dat neemt een hele hoop frustratie weg!
21 nov 2012
- meld ongepast verhaal
-
xxxjustme
woensdag 21 november 2012 18:52
Aawh haha. Aan de ene kant stom om te lezen dat jij zoveel zorgen maakt. Maar wel fijn om te lezen dat je zoveel om me geeft, daar krijg ik wel een glimlach van op mijn gezicht.
En ja, dat mag je gewoon vertellen... (tis toch anoniem haha) -
Namelessx (opgeheven op 16-11-2013)
woensdag 21 november 2012 20:15
Ahww super lief!! En natuurlijk voel jij iets je bent een MENS
-
xMyselfx
donderdag 22 november 2012 08:15
NIETES. Ik ben geen mens. IK BEN ALIEN
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 06 nov 2012 Stand up to cancer ( 2 )
- O 04 nov 2012 My New Philosophy
- O 02 nov 2012 The girl who used to be cheerful ( 1 )
- O 30 okt 2012 Ik Ga Slapen ( 6 )
- O 29 okt 2012 Safe & sound [video] ( 1 )
- O 29 okt 2012 Broken ( 1 )
- O 24 okt 2012 Powerless ( 3 )
- O 22 okt 2012 don't ask why, but I LOVE school!! ( 5 )
- O 19 okt 2012 Yes! ( 6 )
- O 17 okt 2012 hoofdpijn
- O 16 okt 2012 pff, wat heb ik toch een lonely life.. ( 2 )
- O 14 okt 2012 I feel like a prisoner ( 1 )
- O 12 okt 2012 Vakantie!! ( 1 )
- O 11 okt 2012 Slechte dag gehad ( 2 )
- O 08 okt 2012 Fuck. This. Day. ( 6 )