Never felt this way before!
Ik heb net besloten dat ik vandaag uitroep tot GEWELDIGE dag!
niet sarcastisch. serieus.
Vandaag op school hadden we eerst 2 toetsen. Gingen beide slecht, maarja, jammer dan!
Toen we uit waren, ging ik met 2 vriendinnen (Namelessxx en xmylovex) naar onze mentor toe.
Gister was er namelijk iets vreselijks gebeurt (kweet niet of xxxjustme wilt dat ik dat vertel?)
Daarom vonden wij dat we alles wat wij wisten, maar onze mentor nog niet, moesten melden.
Het ging/gaat erg ver nu, dus er moet nu sowieso actie ondernomen worden, anders ziet het er allemaal slecht uit.
Uiteindelijk vonden wij dus onze mentor in de personeelskamer. Hij ging met ons naar een lokaal toe, zodat we rustig konden praten.
Na ongeveer een half uur waren we klaar. Ik voelde me heel opgelucht, blij dat ik eindelijk aan iemand kon vertellen hoe ik erover dacht.
Gelukkig moest ik alleen naar huis fietsen. Tijdens het fietsen dacht ik na over het gesprek. Ik voelde weer dezelfde opluchting als toen het gesprek afgelopen was. Ik was zo blij!
Ik voel me nu een stuk beter. Maar misschien is dat nog niet het belangrijkste. Na/tijdens het gesprek, had ik het gevoel dat ik ergens om gaf. Ergens écht om gaf.
Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik geef natuurlijk wel om mensen, maar nog nooit heb ik zóveel om iemand gegeven.
Als bijv. een vriendin van m'n basisschool iets ergs zou krijgen. Ja, ik zou zeggen: oh wat erg blahblahslijmslijm. Maar ik weet dat ik ergens in m'n achterhoofd denk: Gelukkig was ik het niet. Nu is zij het. Beter dan ik.
Maar dat voel ik nu dus niet. Ik geef sowieso meer om m'n vriendinnen die ik nu heb, dan mn vriendin van de basisschool, maar wat ik vanmiddag voelde, was versterkt. Liever had ik al de problemen die zij had, want dan heeft zij tenminste een goed leven. Nu heb ik een fantastisch leven, en zij een soort van #^^&%$#@%@$ leven. Zacht uitgedrukt.
Ik ben gewoon zo blij dat ik tóch wel om iets kan geven. Mijn angst sinds een paar jaar was dat ik dat nooit zou kunnen. Daarvoor maakte ik me er nooit druk om, ik dacht dat het normaal was. Maar nu is het eindelijk wel zo, ik kan wel om iets/iemand geven!
En dat neemt een hele hoop frustratie weg!
niet sarcastisch. serieus.
Vandaag op school hadden we eerst 2 toetsen. Gingen beide slecht, maarja, jammer dan!
Toen we uit waren, ging ik met 2 vriendinnen (Namelessxx en xmylovex) naar onze mentor toe.
Gister was er namelijk iets vreselijks gebeurt (kweet niet of xxxjustme wilt dat ik dat vertel?)
Daarom vonden wij dat we alles wat wij wisten, maar onze mentor nog niet, moesten melden.
Het ging/gaat erg ver nu, dus er moet nu sowieso actie ondernomen worden, anders ziet het er allemaal slecht uit.
Uiteindelijk vonden wij dus onze mentor in de personeelskamer. Hij ging met ons naar een lokaal toe, zodat we rustig konden praten.
Na ongeveer een half uur waren we klaar. Ik voelde me heel opgelucht, blij dat ik eindelijk aan iemand kon vertellen hoe ik erover dacht.
Gelukkig moest ik alleen naar huis fietsen. Tijdens het fietsen dacht ik na over het gesprek. Ik voelde weer dezelfde opluchting als toen het gesprek afgelopen was. Ik was zo blij!
Ik voel me nu een stuk beter. Maar misschien is dat nog niet het belangrijkste. Na/tijdens het gesprek, had ik het gevoel dat ik ergens om gaf. Ergens écht om gaf.
Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik geef natuurlijk wel om mensen, maar nog nooit heb ik zóveel om iemand gegeven.
Als bijv. een vriendin van m'n basisschool iets ergs zou krijgen. Ja, ik zou zeggen: oh wat erg blahblahslijmslijm. Maar ik weet dat ik ergens in m'n achterhoofd denk: Gelukkig was ik het niet. Nu is zij het. Beter dan ik.
Maar dat voel ik nu dus niet. Ik geef sowieso meer om m'n vriendinnen die ik nu heb, dan mn vriendin van de basisschool, maar wat ik vanmiddag voelde, was versterkt. Liever had ik al de problemen die zij had, want dan heeft zij tenminste een goed leven. Nu heb ik een fantastisch leven, en zij een soort van #^^&%$#@%@$ leven. Zacht uitgedrukt.
Ik ben gewoon zo blij dat ik tóch wel om iets kan geven. Mijn angst sinds een paar jaar was dat ik dat nooit zou kunnen. Daarvoor maakte ik me er nooit druk om, ik dacht dat het normaal was. Maar nu is het eindelijk wel zo, ik kan wel om iets/iemand geven!
En dat neemt een hele hoop frustratie weg!
21 nov 2012
- meld ongepast verhaal
-
xxxjustme
woensdag 21 november 2012 18:52
Aawh haha. Aan de ene kant stom om te lezen dat jij zoveel zorgen maakt. Maar wel fijn om te lezen dat je zoveel om me geeft, daar krijg ik wel een glimlach van op mijn gezicht.
En ja, dat mag je gewoon vertellen... (tis toch anoniem haha) -
Namelessx (opgeheven op 16-11-2013)
woensdag 21 november 2012 20:15
Ahww super lief!! En natuurlijk voel jij iets je bent een MENS
-
xMyselfx
donderdag 22 november 2012 08:15
NIETES. Ik ben geen mens. IK BEN ALIEN
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 mrt 2013 Zoek het maar lekker zelf uit ( 1 )
- O 12 feb 2013 **Sok-krullen: Resultaat!** ( 12 )
- O 07 feb 2013 Forever & Always ( 2 )
- O 04 feb 2013 My personal, living agenda ( 4 )
- O 22 jan 2013 Soo pissed off! ( 3 )
- O 18 jan 2013 Dilemma
- O 12 jan 2013 Pffff.... ( 3 )
- O 06 jan 2013 Happy Me! ( 2 )
- O 27 dec 2012 Ben ik nu raar? ( 2 )
- O 23 dec 2012 Ibiza!! ( 18 )
- O 21 dec 2012 It all comes back ( 3 )
- O 17 dec 2012 Suicide
- O 21 nov 2012 Never felt this way before! ( 3 )
- O 15 nov 2012 ...How I felt today
- O 14 nov 2012 . ( 1 )