Never nooit vriendje

Het begon toen ik 13 was, ik was gewoon een meisje die naar school ging en normaal met jongens om kon gaan. Ik werd nooit gepest en lachte elke dag. Maar ik kreeg steeds meer zorgen om mijn zusje, ze was ziek... Op een dag voegde een jongen mij toe op MSN. Hij woonde aan de andere kant van Nederland maar het voelde alsof hij heel dichtbij woonde. Hij was heel aardig, en we hebben zo een paar dagen gepraat. Ik begon hem steeds meer te vertrouwen en ik vertelde hem van mijn zusje. Ik kan nog steeds niet geloven hoe begripvol hij was geweest. Maar na een paar dagen begon hij zich vreemder te gedragen, hij bleef maar bellen en smsen. Op MSN stelde hij me rare vragen, als ik voor hem wilde strippen en zulk soort dingen. Ik trapte er niet in en reageerde nergens op. Hoe kon ik zo stom zijn! Later begon hij te dreigen, dat hij mijn zus en mijn zusje zou vermoorden. 3 maand lang ging het zo. Dit kon niet zo langer, ik moest het aan iemand vertellen en uiteindelijk deed ik dat aan één vriendin. Ze zat bij mij in de klas en we gingen veel met elkaar om. Ze vroeg aan me of ik het aan onze mentor wou vertellen en ik liet me meeslepen en heb het gedaan. Hij schrok heel erg en stuurde me door naar de mentor. Ik was totaal door de war, het was maar op MSN dacht ik. Ik weet er niet meer veel vanaf, het enige wat ik me van dat moment herinner was dat ik op de fiets zat naar huis. Klaar om alles te vertellen aan mijn ouders. Gelukkig was ik niet alleen. Mijn vriendin ging mee, en nog een vriendin uit mijn klas. Ik voelde elke hartklopping in mijn keel, het volle gevoel in mijn maag. Daar zaten we dan op de bank. Ik kon niks uit mijn mond krijgen, ik wist dat ze ging ontploffen als ik mijn verhaal deed. Dus deed mijn beste vriendin het. 'Uw dochter wordt al heel lang gestalkt en bedreigd door een jongen. Hij smst en belt haar de hele tijd...' Ik zag het in haar ogen. Mijn moeder stortte inelkaar. Ik begon te huilen en liet mijn smsjes zien. Ze riep mijn vader, en begon te schreeuwen over alles wat er was gebeurt. Ze stuurde mijn vriendinnen weg en mijn vader greep me mee. 'We gaan direct naar het politiebureau!' schreeuwde hij. Ik werd in de auto geduwd en we reden dus naar het bureau. Ik wou het echt niet. Ik begon te huilen en te huilen. We waren op het bureau en mijn vader maakte een afspraak. Maandag 14:00. Ik rende naar de auto en mijn vader achter me aan. We reden naar huis... Thuis heb ik direct een vriendin gebeld en ik vroeg aan haar of ze met me mee wou die Maandag. Ze wou het en het mocht. Ik voelde me iets beter. Toen die Zondagavond, lag ik in bed en hoorde mijn moeder schreeuwen tegen mijn vader. Mijn zusje werd steeds zieker... Ik zette mn tanden in mn kussen en begon te gillen. Waarom ging het zo?

Die Maandag waren we op het bureau. We zaten met z'n vieren in de verhoor kamer. De politieman, mijn vader, mijn aller beste vriendin & ik. Hij stelde me op mijn gemak en ik vertelde alles. Er werd een notitie van gemaakt en mijn mobiel moest ik inleveren. Over een paar dagen mocht ik hem ophalen plus de kopietjes van de smsjes. We gingen naar huis en het voelde als een opluchting.