[Nick] 5. Memoriam (definitieve versie)

Op 26 september 2010 is Nick Claessens op twintigjarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Onze gedachten gaan uit naar Peter en Rosita, Linda en Roy, de familie en vele vrienden van Nick. We wensen hen veel kracht en sterkte toe in deze zware tijd. Woorden helpen niet, maar verzachten hopelijk wel. We willen dat iedereen binnen Flamingo’s Nick wat beter leert kennen door herinneringen op te halen en wat te vertellen over wat hij het laatste jaar allemaal heeft meegemaakt. Daarom deze brief aan Nick namens Heren 3.

Beste Nick,

Het verhaal binnen Flamingo’s begint voor jou al op je zesde. Al snel werd het duidelijk dat Flamingo’s een talent rijker was. Bij Adrie in de mini’s was jij altijd een van de personen die het altijd voor mocht doen, dit was zeker niet voor iedereen weggelegd. Ook met het bekende vormpje move op-move down stond jij altijd helemaal vooraan en was je daar niet weg te slaan. Jij was goed, jongen! Je werd samen met je teamgenootjes Nederlands kampioen in de mini’s. In deze tijd zat je ook nog bij de NVS, op de vrije zondagmorgens reisde je met je ouders en/of teamgenootjes richting Gemert voor de extra scholing. Je was een ontzettend gedreven sporter.
Ook in de jeugdcompetitie wist je tot twee keer toe als spelverdeler jouw team naar het kampioenschap te leiden. Het niveau lag niet heel hoog, we hadden dan ook genoeg tijd om ons met andere dingen bezig te houden. Weet je nog dat we bij een ace als eitjes rondtolden in het veld of met een roeibeweging door het veld heen roeiden? De tegenstander stond een beetje verbaasd te kijken terwijl wij met z’n allen de grootste lol hadden. Toon en Peter coachten ons en ook zij konden hun lach niet inhouden. Die twee hebben ons in de C en in de B naar het kampioenschap geleid. Die laatste wedstrijd in de B tegen Rooyse VK was spectaculair. Wat was dat spannend en wat was de ontlading groot na die wedstrijd. Ik geloof dat dat ons eerste biertje samen als team was. We waren een jaar of 14-15, we waren echt super trots op onszelf.
Al vanaf het begin waren jij en Bram onafscheidelijk. Jullie hadden een ‘navelstreng’ die jullie verbond grapte Josha vorig jaar nog. Elke keer dat jullie gingen trainen, fietsten jullie samen naar de sporthal, speelden jullie samen in en fietsten jullie vervolgens weer samen terug. Ook gamen met elkaar behoorde tot jullie hobby’s. In het spel ‘Vietcong’ waren jullie echt master.

Het gebruikelijke Tuttifrutti-toernooi sloeg je samen met je vader ook niet over. Gezellig samen met pap partijtjes spelen. Natuurlijk maakte jij het spel, maar je was graag bezig met je vader. Ook hier wist je de titel binnen te slepen, helaas was jij daarna al stappen en moest Peter de prijs in zijn eentje op komen halen. Ja, ook dat kenmerkte jou: stappen. Dat was ook een favoriete bezigheid van je. Met wie je ook ging stappen, het was altijd een feest. Of je nou naar de Time-Out ging of naar Nijmegen, je was niet te stoppen. En wie zegt stappen zegt ook carnaval. Met jullie eigen carnavalsgroep ‘Jong & Lui’ liepen jullie mee tijdens de optochten in Gennep. De twee keer dat jullie mee liepen haalden jullie de eindstreep niet omdat jullie kar het halverwege begaf. Te enthousiast misschien?

Je basisschool- en kindertijd waren officieel voorbij toen je naar Boxmeer vertrok om daar je middelbareschooltijd te starten. Dat eind door weer en wind fietsen was geen probleem. Samen met vrienden was je immers zo op school.

Na vier jaar behaalde je je VMBO-diploma en vertrok je naar Nijmegen. Je volgde daar een ICT-opleiding want je wist al precies wat je wilde worden: digitaal rechercheur. Je hebt vaak verteld over hoe je kon voorkomen dat je gehackt zou worden. Ik had werkelijk géén idee waar je het over had. Veel te ingewikkeld voor een simpele ziel. Je was er goed in, en je was ook vastberaden om daarna door te stromen naar het HBO.

Je was graag bezig met volleybal, dat is duidelijk. Maar ook in je vrije tijd besteedde je tijd aan dit spelletje. Je werd daarom trainer in Afferden bij AVC Eagles. Ik geloof dat die meiden nog nooit zo’n leuke en leerzame trainingen hebben gehad. Dat zijn de twee belangrijkste factoren voor een trainer, en die bezat jij. Je vond het geweldig om te doen en ze waren daar ook zeker blij met jou.

Toen we later als team werden doorgeschoven naar het Heren 2 van Flamingo’s mocht je gaan fungeren als libero. Ook als libero was je een aanwinst voor het team, maar op deze positie kon je je draai niet vinden. In het teambusje van Heren 2 vond je je draai dan weer wel, dat was altijd een groot feest voor en met jou. Jan Smit, Nick en Simon en Volumia klinken nog steeds na vanuit jouw telefoon. Je wist op een gegeven moment zelfs Roel, Thijs en Paul mee te sleuren in die sfeer. Zij zongen net zo enthousiast mee met een arm in de lucht en in de ander een pilsje.
Na dat enigszins tegenvallende jaar mocht je weer jouw ding gaan doen als spelverdeler, ditmaal in de promotieklasse. Hoewel we daar als team ook bijna onderaan de lijst bungelde maakte je dat seizoen je debuut bij Heren 1 op zaterdag 31 januari, 2009 in Beers tegen Energo. Een mooier debuut kun je je als Roze Vogol niet krijgen. Deze wedstrijd werd onder andere door jouw toedoen binnengesleept met 1-3. Tegen Beers, hoe gaaf was dat?!

Een seizoen was weer voorbij en daar hoorde een welverdiende vakantie bij. Tijdens de zomer kreeg je last van je rug, een ‘hernia’ werd gezegd. Ik zie je nog staan bij de Pleinfeesten met een colaatje in je hand tijdens het optreden van Nick en Simon. Je stond te genieten, en wij maar foto’s maken van je. Je stond daar te genieten van die twee mannen, prachtig vond je dat.
Volgens de huisarts zou veel sporten helpen, dit deed je dan ook! Tijdens de trainingen ging je tot het uiterste. De allereerste wedstrijd tegen Ledub speelde je vier volle sets ondanks de pijn die je voelde. Achteraf gezien is het onvoorstelbaar dat je gewoon getraind en gespeeld hebt.
De pijn trok niet weg en op een gegeven moment ben je voor verder onderzoek naar Nijmegen gegaan. Vanaf dat moment is het snel gegaan. Eerst kwam het bericht en daarna kwam pas het besef: “Nick heeft kanker.”
De eerstvolgende training kwamen Heren 1, 2 en 3 bij elkaar en werd er over gepraat. Er heerste onbegrip, verdriet en machteloosheid. Maar het gaf ook weer kracht als je zo af en toe eens kwam kijken.

Daarna begon een periode die gekenmerkt werd door genieten wanneer je kon. Je haalde nog zo veel uit het leven. Ondanks sommige tegenslagen bleef je maar strijden. Je moest en zou beter worden. Tussen de chemokuren door bleef je lekker je biertje met vrienden doen bij De Dragonder en De Stadsherberg. Ondanks dat het een grote stap was, kwam je weer naar wedstrijden van JOUW team kijken. Je begon in opstand te komen tegen de kanker: je ging juist steeds meer leven.


Eén van de verpleegsters bij jou in het ziekenhuis hoorde dat jij en drie andere jongens bij jou op de afdeling de muziek van Nick en Simon helemaal super vonden. Zij is daarom naar Stichting Daniëlle gestapt. Via Stichting Daniëlle hebben ze geregeld dat jullie met zijn vieren als Vips naar Nick en Simon in Rotterdam mochten. Jullie werden opgehaald met een limousine. Wat was je Stichting Daniëlle dankbaar.
De verpleging in het ziekenhuis nam voor jou ook contact op met Stichting Ambulance Wens en regelde voor jou de wedstrijd Ajax – Chelsea in de Amsterdam Arena. Ajax, jouw cluppie. Samen met je goede vriend Roel heb je gezien hoe Ajax die wedstrijd won, schitterend vond je dat.

Hoeveel jouw vrienden om jou gaven hebben ze je het hele jaar door laten zien en merken. Je wilde wat terug doen en nam ze geheel op jouw kosten mee naar een bungalowpark in Asten. Hoewel jouw gezondheid op dat moment verre van optimaal was, heb je ook daar weer volop genoten. Want dat is wat je deed wanneer je kon: genieten. En dit kenmerkte jou, Nick. We hebben je nooit horen klagen, je leefde en wilde van niets anders wat weten. En zo was jij, ook voordat deze rotziekte jou trof.

Je affectie met de club toonde je een week voor de competitie startte nog. Je wilde heel graag nog een keer naar de sporthal toe. Samen met Peter ben je nog even in de hal geweest. Dit was tevens jouw afscheid van de club. De club waar je je hele leven met veel plezier gespeeld hebt.

Je zult je geen moment alleen hebben gevoeld met al die vrienden die jou dagelijks bijstonden. De vrienden die altijd voor jou klaar stonden. Die jongens namen jou overal mee naartoe, wat heb jij een geluk gehad met hun. Dat heb je zowel je ouders als henzelf vaak genoeg duidelijk gemaakt. Echte vrienden waren en blijven het!
Wat je ouders allemaal voor jou hebben gedaan lijkt voor velen misschien vanzelfsprekend. Maar zo sterk, lief, tolerant, warm, loyaal, sociaal en open zij zich de gehele periode hebben opgesteld naar iedereen toe is misschien alles behalve vanzelfsprekend. Je werd bij jou thuis altijd met open armen ontvangen, een warm nest was het bij jullie thuis. De band die jij met je ouders hebt en altijd zullen blijven houden is ongelooflijk sterk. Ook op Linda, jouw grote zus, was je enorm trots. Linda stond ook altijd voor jou klaar, een topzus.

Nick, net als velen was je een lid van Flamingo’s. Voor sommigen van hen een teamgenoot. Maar voor iedereen was je een vriend. We hopen dat de mensen die niet het genoegen hebben gehad om jou persoonlijk te leren kennen nu ook maar een fractie van een idee hebben wat voor een persoon jij was.