"Jezus wat kut!"
Klopt , maar niemand hier thuis (Familie/vrienden) snapt echt hoe het is om met het vooruitzicht te leven dat de liefde van je leven - Want zo zie ik hem echt - een jaar lang aan de andere kant van de wereld zit en je alles alleen moet doen.
Bij alles waar ik nu aan denk, denk ik aan hem, aan ons en aan wat er straks voorlopig niet meer is. Onze jaarlijkse uitjes, laatste verjaardag, kerst.. Alles!
Ik heb mezelf al 100e keren naar schiphol zien rijden, liggend tegen hem aan op de achterbank met tranen in mijn ogen. Elke keer als ik bij het moment kom dat we afscheid moeten nemen, breek ik. Ik kán het niet zonder hem.......
En ja ik ben doodsbang dat hij het daar veel te leuk gaat krijgen en niet meer terug komt. Om over de angst dat hij iemand anders tegenkomt maar te zwijgen. Hij vergeet mij want zo bijzonder ben ik niet.
Hij zegt dat het goed komt en dat we kunnen skypen en appen en bellen en dat ik langs kan komen. Maar facking New York.. Tijdsverschil, nieuw leven en waar haal ik het geld voor de tickets vandaan!
Ik ben kapot.. Emotioneel een wrak op het moment. Maar ik gun het hem, ik gun het hem zo! En ik ben zo facking trots dat ie het durft en gaat maar ik ben zò verdrietig en bang.
He came into my life and became it!