niet alweer

vandaag was het er weer. het gevoel van herkenbaarheid rond hem. ik had mezelf beloofd om
bij hem uit de buurt te blijven. mission failed.
en dat terwijl het zo goed begon vanochtend! ik werd wakker, zonder dromen thank god.
ging naar school, verpeste mijn toets. het begon pas toen ik nog even snel langs de bibliotheek wilden fietsen en de wolken begonnen
te huilen. toen, vond God blijkbaar dat ik moest boeten voor mijn zorgeloze dag tot dan toe.
en hij begon nog eventjes wat zwaarder geschud in te zetten en me van mijn fiets af te blazen.
zeiknak kwam ik in de bibliotheek aan.
en jawel hoor daar was hij. en natuurlijk moet hij mij ook opmerken (al sloop ik natuurlijk als een super ninja om te zorgen dat hij mij niet op zou merken)
hij hield me tegen met zijn hand op mijn schouder en zodra hij me aanraakte, BOEM! dat verdomde gevoel van herkenning was terug. en ik weet echt héél zeker dat ik hem tot een paar dagen geleden nog nooit eerder ontmoet of zelfs maar heb gezien.
maar dat was niet het enigste zijn aanraking ging gepaard met het hefstigste dejavu gevoel dat ik ooit heb gevoeld! en ik weet echt héél zeker dat hij me nog nooit heeft aangeraakt! (nou ja deze keer niet meetellend dan)
ik weet zeker dat zodra mijn gedachte weer helder waren ik hem echt als een debiel moet hebben aangekeken, want zijn wenkbrouwen schoten omhoog als iemand die net met zijn kont op een bakplaat is gaan zitten.
en ik ben er net zo snel vandoor gegaan.
nu ben ik bang om te gaan slapen. ik weet echt zeker dat ik zal gaan dromen. en de dromen zullen niet prettig zijn. helemaal niet zelfs. zijn helder blauwe ogen zullen me blijven volgen waar ik ook ga of sta.