scared

oke, ik ben echt bang nu. ik zit echt helemaal alleen thuis in een nieuw huis, in een stad waar ik helemaal niemand ken.
onze makelaar was een sukkel die niet goed naar deelektriciteits kabls heeft gekeken, en nu zit ik hier in constant aan en uit flikerend licht.
onze buren zijn aan het klussen, met een kettingzaag! serieus kan het nog vreemder worden!
mijn ouders zijn pas laat thuis en ik probeer me maar te consentreren op het schrijven en niet op wat er om me heen gebeurd.
ik ben niet iemand die snel bang is maar dit gaat mij te ver. niet vanwegen de kettingzaag of de duisternis, zelfs niet vanwegen het feit dat ik alleen thuis ben.
ik ben bang voor het feit dat ik zometeen klaar zal zijn en niets anders kan doen dan opgaan in mijn eigen gedachte. de gedachtes die ik haat en verafschuw. de edachtes die ik niet wil weten en waar ik nog niet klaar voor ben ze te weten.
maar de gedachtes zijn beter dan de droonbeelden. ik heb nog controle over de gedachtes.
zodra ik word meegezogen in de dromen kan ik ze alleen maar over me heen laten komen en ze zo goed mogelijk proberen te verwerken.
ik wil het me niet herinneren, maar heb ik wel een keus?
zal ik ook sterk genoeg zijn om ze terug te dringen?
of misschien moet ik ze gewoon over me heen laten komen, al weet ik niet of ik daar wel moedig genoeg voor ben.
en eerlijk gezegd, ben ik nog niet echt klaar om dat nu uit te gaan zoeken.