Nietzsches droom #2
Een oud kadaver in een woestijn,
Ontbindend bijna
Een verlaten en vergeten cowboy, daarnaast
Een jong kadaver aan een kruis,
Droevige beenderen bevatten
Een eenzame, doodse heiligheid.
Dwalend loop ik
In de glazen woestijn,
De geasfalteerde werkelijkheid
Van het menselijk bestaan
Zoekend naar
Een glimp van leven;
Een vonk, een blik, een zucht
Die de koude doorbreekt.
Niets, het overheerst
Het duister vergrijpt zich
Aan het licht, het idee
Het niets grijnst mij toe
Vanuit zijn onaantastbare afgrond
Gapend, lachend, honend
En voor mij rest er geen uitweg,
Dan te vluchten in krankzinnigheid.
Een oudje, omdat ik nu Nietzsche bestudeer.
Wolfe Tone, man, 39 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende