Niks smaakt zo lekker als dun zijn voelt

Ik kan nu wel het hele verhaal opschrijven, maar daar begin ik niet eens aan. Ik zal het kort proberen te vertellen:

Het begon toen ik 13 werd, denk ik. Dagelijks huilde ik om mijn lichaam. Hoe kun je zo zijn? Niemand zal zo ooit naar je willen kijken. Je bent dik en lelijk. Ik had een slecht zelfbeeld, en was ongelofelijk onzeker. Ik was ervan overtuigd dat dun zijn alles in mijn leven beter zou maken. Ik zou meer vrienden hebben en vriendjes zouden er ook eindelijk van komen. Ik weet nog dat ik op mijn eigen verjaardag dacht: 'zal ik straks die wel taart eten?'. Zo hoort een meisje van 13 toch niet te denken? Ik was alleen maar bezig met minder eten. Snoepen was een groot deel van leven en dan moest veranderen. Zoetigheid was verboden, zelfs op mijn verjaardag. Gewoon totdat ik dunner ben.

Geen suiker meer eten maakte geen verschil. Ik werd niet snel genoeg dun genoeg. Mijn oplossing: helemaal niet meer eten. Je ziet het vaak genoeg op tv of hoort er verhalen over. Als je niks eet, word je dun. Heel logisch allemaal. Ik wist dat dat anorexia heette, maar ik vond dat alleen als je iemands botten kon zien. En ik zou nóóit zo ver gaan. Een tijdje niks eten, gewoon totdat ik dunner ben.

Anorexia patiënten hebben zo veel wilskracht. Het is raar, maar ik heb daar heel veel respect voor. Ik kon het niet hoor. Na een korte tijd van een paar crackers per dag ging ik steeds meer eten. Om het toch nog onder controle te houden hield ik in mijn telefoon, onder notities, een lijstje bij met alles wat ik at op één dag met daarbij het aantal calorieën. Langzaam werden dat er steeds meer en op een middag brak ik. Ik at alles wat ik maar kon vinden. Niet heel onvoorspelbaar: daarna voelde ik me slecht. Heel slecht en dik. En er was een manier op daar vanaf te komen.. Één keer maar, gewoon zodat ik daarna weer dunner ben.

Overgeven helpt! Je voelt je meteen dunner! Oké zo'n tandenborstel in je keel is niet het fijnste gevoel ooit, maar wat geeft het. Ik wilde dunner zijn, en dit werkt! Morgen weer? En overmorgen? Wel stiekem natuurlijk, maar mama is toch nooit thuis. Dus dat wordt geen probleem. Gewoon een paar keer. Niks ernstigs, gewoon totdat ik dunner ben.

Een paar keer, daar bleef het niet bij. Ik weet niet vanaf wanneer ik eetbuien had, maar het hield niet meer op. Als ik het één keer niet deed, dan deed ik het toch. Eindelijk was ik dunner. Stoppen was geen optie, dan zou ik opnieuw dik worden. Ik kon nergens anders meer aan denken. Het nam mijn leven over en liet me geen andere keuze dan te eten en te kotsen. Toch dacht ik dat ik nogsteeds wél een keuze had. Dat ik er gewoon voor koos om over te geven. Gewoon totdat ik dunner ben, toch?

Het deed pijn, steeds meer. Na elke eetsessie moest ik bijkomen. Ik voelde het in mijn slokdarm en mijn hoofd. Toen ik ook al niet meer ongesteld werd, dwong ik mezelf toch te stoppen, maar dat kon ik niet alleen. Ik lag in mijn bed toen ik al mijn energie verloor. Daarvoor in de plaats kwam de eindeloze hoofdpijn. 'Nu moet ik het vertellen, dit kan niet meer.' Ik sleepte mijn energieloze lichaam van de trap naar de woonkamer, waar niemand was. Mijn moeder werkt en slaapt, verder is ze er nooit.
De volgende dag was nog een kans. In de auto naar opa en oma voor sinterklaas 2011. Ik wist dat dat het moment was en dat ik geen andere kans zou krijgen zo goed als deze, dus ik zei het. Het was zo moeilijk dat ik niet aan mijn precieze woorden wil denken. Het kwam er op neer dat ik boulimia had en zei het al wist. Niet te geloven. Ze wist het en had me nooit gestopt. Twee jaar van mezelf haten en pijn doen, zonder dat ze zich met mij bemoeide.
Ik weet best dat ze er niet nóóit was en dat ze zich natuurlijk wel zorgen had gemaakt, maar het voelde eenzamer dan je al denkt.
We zijn samen naar de huisarts gegaan, die ons doorverwees naar een psycholoog. De eerste sessie was met z'n drieën: de psycholoog, mijn moeder en ik. Ik moest alles vertellen vanaf het begin en mijn moeder moest huilen. Er is niks erger dan je moeder zien huilen, maar sessies hielpen. Karen Scholte heeft me in een eetdagboek laten schrijven en zorgde voor orde. Ze heeft me geholpen met een ritme in mijn leven te brengen. Ervoor bestond mijn dag uit school, eten en kotsen. Nooit deed ik mijn huiswerk. Ik heb nooit problemen gehad met leren -een 8 was minimaal-, maar om leren had ik altijd stress. Door het eten hield ik geen tijd meer over, waardoor ik het leren uitstelde tot in de ochtend. Daar leed mijn slaap onder en zo mijn hele dag. Na de gesprekken ging ik naar de bibliotheek na school. Om mijn toetsen te leren zonder afgeleid te worden door eten. Als ik dan thuis kwam was het precies etenstijd en de lege plek tussen school en avondeten was zo gevuld met iets goeds. Ik voelde me nuttiger en kreeg eindelijk weer zin om dingen te doen.
Ik werd na een half jaar voor het eerst weer ongesteld. Alles leek goed te gaan. Eten werd een minder groot ding en ik was tevredener over mijn lichaam. Ik durfde het hele verhaal nu ook aan mijn vriendinnen te vertellen. Nu omdat ik het pas zou vertellen als ik er klaar mee was. Zodat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Ik was bang dat elke keer als ik iets zou eten in hun bijzijn ze eraan zouden denken en dat ik zou veranderen in hun ogen. Maar nu was ik er klaar voor. Ik wilde het zo graag dat ik mezelf liet geloven dat ik over mijn eetstoornis heen was.

Maar ik had het gewoon weggestopt. En nu is het terug. En half jaar nadat ik het mijn moeder had verteld begon het weer. Volgens mij is ze het alweer vergeten. Zij denkt ook dat het over is. Misschien dacht ze dat het een fase was. Dat kan. Wel een fase van drie jaar nu. Misschien wel vier of vijf, want het einde is nog lang niet in zicht.