nog steeds ben je weg

Dear diary,

Het is nog steeds moeilijk te geloven dat hij weg is.
Nog steeds ben ik elke avond bij die boom geweest.
Bij de boom waar jij je laatste adem uitblies.
Waar jij je laatste woordens prak.
Waar jij voor het laatst in leven was.
Het doet me pijn bij het idee dat ik je nooit meer zal zien.
Dat ik je nooit meer zal zien lachen.
Dat je nooit meer met mij discussies kan voeren.
Ik mis het.
Ik mis jou!
Ik wil je terug.
Na maanden lang ben ik er pas achter dat jij de liefste voor me was.
En dat zou ik je zo graag nog even willen zeggen.
Nog even willen zeggen dat ik spijt heb van hoe het is gelopen tussen ons.
Dat ik je nog 1 keer recht in je ogen kan aankijken.
Of nog 1 keer je kan aanraken.
Ik zag laatst filmpjes van je.
Ik hield me groot maar toen ik thuis kwam brak ik.
Ik besef nu pas dat het leven kort kan zijn.
Zo graag wil ik je terug.
Ik wil deze pijn niet meer hebben.
Iedere avond ga ik slapen met het idee dat je er niet meer bent,
En iedere ochtend word ik wakker in de hoop dat alles een droom is.
En als ik dan besef dat dit realiteit is begin ik te huilen.
Ik kijk hopeloos naar je kettinkje die ik van je gekregen heb
en weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Ik ben bang.
Bang dat ik voor altijd pijn zal hebben.
Dat ik nog meer mensen verlies waar ik van hou.
Dat had ik je nog zo graag willen vertellen.
Dat ik van je hou..
En dat ik een grote fout heb gemaakt door bij jou weg te gaan.
Maar dat is te laat.
Want je bent weg, nog steeds...