on the place where we first met

Dear diary,

Ik ben net op de plaats geweest waar ik voor het eerst een date had met M.
Het deed me denken aan de leuke maanden.
Het deed me denken aan de eerste gesprekken.
Hij praatte zoveel niet normaal.
Mijn moeder was boos omdat ik niet optijd thuis was.
Ik wilde ook niet naar huis.
Ik wilde bij hem blijven.
Maar ik moest gaan van hem.
Hij wilde niet dat ik ruzie kreeg.
Toen ik aan kwam lopen bij de plek kreeg ik al gelijk tranen in mijn ogen.
Ik hield het niet meer.
Ik hield mijn kettinkje vast en het leek net of ik hem daar zag zitten.
Wachtend op mij, op het bankje met zijn scooter naast hem.
Iedere avond hetzelfde.
Tot hij mijn ouders ontmoette.
Ze vonden hem een leuke en knappe jongen.
Met een goede kledingstijl haha.
Hij kon erg goed omgaan met mijn zusje.
Het deed me denken aan alle gekke ideen die hij had.
Dan was ik vroeg uit van school en zei hij ineens: schatje kom we gaan naar Breda.
Opeens!
En voor ik het wist liepen we een hele middag rond in Breda.
Winkeltjes kijken, samen lunchen.
En het verbaasde me hoeveel mensen hij daar kende.
Ik mis hem.
Ik zou willen dat ik hem nog 1 keer kon vertellen dat hij de liefste voor mij was.
Dat het niet aan hem lag dat het uitging.
Het lag aan mij.
Ik kon het niet handelen dat hij zo lief voor me was.
Ik was gewend aan jongens die me slecht behandelden.
Hij was het beste wat ik ooit heb gehad.
En dat zal nooit veranderen.
Rust zacht lieverd.