*Nog steeds geen verbetering*

Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog Het is -behalve de namen- ongecensureerd:


DINSDAG 2 SEPTEMBER 2008

De door neurochirurg Martin voorspelde terugslag is vandaag gelukkig uitgebleven. Dat hadden we er ook niet bij kunnen hebben. Er is vandaag namelijk iets voorgevallen met de verpleging.

Het is vanmiddag begonnen. Wat er precies is voorgevallen weet ik niet aangezien ik er niet bij was. Mijn schoonmoeder was er vanmiddag met haar zus. Ze hebben te horen gekregen dat het belachelijk was dat ze met zijn tweeën aan M.s bed zaten. Het zou allemaal veel te onrustig zijn. En het was volgens haar ook niet nodig dat we nog zouden blijven slapen.

Mijn schoonmoeder was er zo van geschrokken dat ze helemaal niets meer durfde te zeggen. Toen ik vanmiddag binnenkwam om hun af te lossen durfde ze me niet eens te begroeten. Echt belachelijk. Ik wilde met die bewuste verpleegkundige praten, maar zuster Klivia was al weg.

De opvolgende waarnemer was echter niet beter. Telkens als er weer een alarm afging kwam hij niet eens. Hoezeer het ook zeker een nadeel kan zijn dat ik verstand van zaken heb, is dat bij die alarmen wel prettig. Ik schrik niet van iedere piep. Ik kijk op de monitor waarom het alarm afgaat. Meestal is het geen reden tot paniek en maak ik me dus geen zorgen. Toen aan het eind van de middag echter zijn ICP waarde reden gaf tot alarm en die man niet kwam, had ik het wat minder lekker zitten. Mijn broer was bij me, omdat wij vannacht hier samen blijven slapen. Hij zag dat het mij niet beviel en daar wordt hij dan ook onrustig van. Hij trok die vent dus van de gang. Zegt die knakker: "Ja sorry, ik had het alarm niet gehoord omdat ik hardhorend ben."

Hoewel ik wel uit mijn vel kon barsten deed ik toch alsof die opmerking me niet deerde. Alsof ik me niet kwaad en machteloos tegelijk voelde. Alsof ik me niet afvroeg in welke tweederangs toko mijn man is. Alsof ik me niet afvroeg in welke beunhaashanden het leven van mijn hubbie ligt. Ik deed dus heel normaal en wilde een vraag stellen over de verpleegkundige van vanmiddag. Werd dat dove uilskuiken helemaal kriebelig. Hij moest even zijn werk doen en kon dus niet praten terwijl hij de controles bij M. deed. "Daar hebben we het zo wel even over." Zei hij. Na de controles liep hij echter zo de kamer uit.

Toen uilskuiken later weer terugkwam hebben mijn broer en ik hem alsnog de gang op getrokken om eens even te praten. Hij begon te hakkelen en te stotteren. Wat een stel pittbulls zijn we ook. Toen we merkten dat we beet hadden, gingen we juist verder in plaats van los te laten. Ik heb hem verteld dat als we in de weg zitten, de verpleging maar hoeft te kikken en we laten ze erbij. Als ze de familiekamer nodig hebben voor een nieuw trauma dan hoeven ze het maar aan te geven, dan nemen we onze spullen de hele dag wel op sleeptouw. Maar ik laat me niet wegsturen bij mijn eigen man. En ik wens al helemaal niet als een schooljongen afgesnauwd te worden.

Ik kan uilskuiken wel schieten. Om de pupilreactie te controleren (die Martin overigens ook niet meer waarneemt) schijn je met een lampje in de ogen van de patiënt. Als uilskuiken dat bij M. doet, zegt hij het niet eens. Ik weet niet of M. iets mee krijgt, maar dat weet niemand. Dan kun je het toch wel voor de zekerheid zeggen? Al doe je het alleen voor de familie die er omheen zit. Later vanavond alarmeerde het beademingsapparaat van M.. Er kwamen ook allemaal bellen uit zijn mond waardoor hij begon te hoesten. Vervelend om te zien, want -zoals ik al zei- weet je niet wat hij ervan mee krijgt. Ik zei tegen uilskuiken dat het klonk alsof de cuff van de tube lek was. Hij ontkende dit. Toen hij er echter wat lucht bijspoot was het rochelen over. Uilskuiken kon het waarschijnlijk niet hebben dat ik gelijk had en haalde er weer lucht uit. Acuut kwam het terug waardoor hij er toch maar weer lucht bij deed. *evil grin* Maak me alleen zorgen of hij dadelijk niet weer leeg loopt.

De frustraties maakten de avond lang. Ik was dan ook blij met de komst van een vriendin. Ze was in de buurt omdat ze in Enschede wel eens naar school moet. Naar M. gaan wilde ze niet, maar er voor mij zijn wel. Even wat lopen en kletsen ter afleiding was haar idee. Maar M. zien durfde ze niet.

Het begon te regenen dus ik maakte mijn sigaret uit en we liepen naar binnen. We gingen naar de IC om te kunnen zitten. Toen ik op de splitsing stond tussen familiekamer en de weg naar M. zei ik dat ik haar niet wilde dwingen, maar hij ziet er al weer wat beter uit en het is dus een beetje alsof hij slaapt. Ze twijfelde. Op voorwaarde dat ik erbij zou blijven en ze mocht huilen -de schat- wilde ze toch wel.

Toen we door de IC liepen passeerden we andere comapatiënten. Ik zag haar schrikken. Ze vroeg of het ook oke was als ze dadelijk slechts in de deuropening zou kijken. Ik liet haar daarin vrij. Doordat er een verpleegkundige langs moest werden we echter vrijwel meteen gedwongen om de kamer toch in te lopen. Ik ben gewoon naast M. gaan zitten en pakte zijn hand alsof het geheel de normaalste zaak van de wereld was. Ik kletste vrolijk verder en zag dat mijn vriendin daardoor ontdooide.

Uiteindelijk was ze blij dat ze is geweest. Ze vond het echt M.. Als je door alle toeters en bellen en zijn blauwe ogen heenkijkt, is het net of hij slaapt. Ze gaat de rest van de vrienden vertellen dat ze niet bang hoeven te zijn om langs te gaan. Ze vond het ook prettig dat ik zo luchtig met alles omging. En ze was blij dat ik in haar ogen weer positief leek.

Ik heb haar niet alles verteld. Toen ik vandaag een schone broek wilde meenemen, durfde ik niet mijn zwarte te pakken. Misschien heb ik die van de week nog wel nodig bij een andere gelegenheid....
En toen ik gisteren een nieuw potje van M.s after shave kocht, heb ik de kleinste genomen. Misschien dat hij hem nooit meer leeg kan maken....