Nooit meer..

Nooit, maar dan ook NOOIT meer zal ik mij voor een jongen veranderen. De afgelopen vier jaar ben jij degene geweest waar mijn hele leven om heeft gedraaid. Jij was degene, waar ik zolang om heb moeten vechten om je te krijgen. Nu zijn we uiteindelijk 1 jaar en 4 maanden samen geweest. Tenminste, de laatste keer. Bij elkaar is het nu zo'n 2 jaar, en NOOIT zal ik mij ooit weer zo aanpassen aan een jongen als aan jou...

Je hebt me vernederd waar anderen bijstonden.. Zo vaak uitgescholden voor * hoer en nog meer wat ik hier eigenlijk niet kan zeggen. En zelfs geslagen, als het echt uit de hand liep. Jij bepaalde voor mij welke kleren ik droeg, hoe ik mijn haar had, welke kleur mijn haar had, hoe ik moest lopen, hoe en wanneer ik je belde en zo nog honderd dingen meer. Je hebt me zo verdomd onzeker gemaakt, terwijl ik helemaal niet onzeker ben! Niets was goed, nooit. Ik heb me zo ontzettend aan je aangepast. Al die jaren geen paard meer gereden, omdat jij het onzin vond en ik die tijd beter kon besteden aan werken. En als ik achter de computer zat, dagenlang, dan werkte ik niet.. Neej, dan deed ik in jouw ogen maar wat. En weet je.. waarschijnlijk heb je dit zelf niet eens door. Ik kon mijzelf gewoon niet meer zijn, diegene waar je toen wel verliefd op bent geworden. Dat meisje waar je voor viel, ondanks haar bruine haar en haar jaloerse nukken. Ondanks dat ze het altijd wilde hebben, zoals zij het wilde. Ondanks dat ze studeerde en totaal geen geld had...

Ik weet het ook wel, ik ben ook niet de liefste. Maar verdomme Stefan, ik heb zo mijn best gedaan! Weet je waarom ik altijd zo zeurde? Omdat ik anders gewoon niet tot je doordrong.. Altijd maar proberen het naar je zin te maken, altijd maar bedenken: hoe zou Stefan dit of dat vinden. Hoe zou hij reageren? Hoe kan ik sommige dingen het beste vertellen? Maar nooit, NOOIT zei je dat het goed was. Nooit zei je eens, dat ik mooi was, of lief. Of dat je van me hield.. Ik hoop echt, en dat meen ik, dat je ooit echt eens door zult hebben hoe je werkelijk bent. Want geloof me, zo houdt je niemand dicht bij je.

En zelfs nu ben ik nog bezig met wat je denkt. Ik zag net op je hyves, dat je 'relatie' hebt veranderd in 'onbekend'. Valt me mee, dat je er nog geen 'single' neer hebt gezet. Kun je nu ineens wel respect tonen? Niemand weet hoe je werkelijk bent.. Alleen je familie en je ex-vriendinnen. Je bent zo hard, zo respectloos en je kunt absoluut niet luisteren! Je bent altijd alleen maar bezig met jezelf, tenminste, in onze relatie. Want ik weet dat je ook anders kunt zijn.
Ik heb mij er in ieder geval, zo goed als het lukt, erbij neergelegd dat wij het inderdaad niet voor elkaar zijn. Mijn gevoelens zijn nu vooral boosheid, en het mislukken van weer een relatie. Had je maar meer interesse in mij getoond, meer laten zien dat je van me hield..

Terwijl ik hier zit te typen, begin ik dan toch weer te huilen. Want ja, je maakte me vaak aan het lachen. Jouw lach maakte mij altijd zo vrolijk! De vakantie was (bijna) perfect, en toen met Fenne merkte ik ook dat je mij nodig had. Ik heb gevochten om je aandacht, gevochten om de dingen goed te doen en gevochten om je liefde, maar het heeft gewoon niet gewerkt...