ave.
Er was ooit niet veel meer nodig dan drie woorden en maar een gevoel...
Ik zei, zij zei , we zeiden ...
'Ik hou van jou'
Tegen elkaar gesproken uit pure liefde,
Uit de diepste diepte van de hart...
slechts drie Woorden die alles ooit zeiden
... ooit ...
Nu zijn we uit elkaar, verbroken, gebroken...
De drie woorden die ooit zo veel zeiden,
Konden niet de breuken lijmen of de pijn meer wegnemen,
die door de jaren heen het vertrouwen in een toekomst heeft vervangen met onzekerheid,
angst...
de woorden vullen nu leeg en betekenisloos aan...
hoe kon het anders lopen ,dan dat het nu heeft gelopen...
ik heb namelijk een gebroken ziel ,gevuld met onzekerheden en leugens,
bij elkaar gehouden door therapieën en pillen...
maar ondanks dat ik niet van me zelf houd,
of misschien ooit zal houden ,heb ik wel altijd van jouw gehouden...
ik zag altijd jou,mijn geliefde, als een engel,
die niet huiswaarts kon keren door gebroken vleugels...
en mezelf? mezelf zag ik altijd als een vriendelijke demon,
iets waar je misschien nooit in zal kunnen geloven,
maar je weet dat ik echt uit een hel kwam,
je kent mijn littekens die ik heb om het te bewijzen ...
En toch heb ik nergens spijt van,
behalve de pijn en verdriet die ik wie mijn geliefde genoemd heb aangedaan...
en dat zal altijd zo blijven...
we zijn uit elkaar,
maar je zult toch nooit uit mijn hart echt verdwijnen...
bedankt,bedankt voor al je liefde...
nu moet ik echt eens leren van mezelf te houden...