Ode aan de achterpoot

Zo´n anderhalf jaar geleden zijn we onze zwart-witte kater 3 dagen kwijt geweest.
We zochten dagen lang in de buurt, riepen zijn naam overal, stonden op het balkon met een pak brokjes te schudden in de hoop dat hij honger zou hebben en richting huis zou keren.
We waren echt ten einde raad, want het zijn toch een beetje onze kindjes geworden.
Ik heb op mijn werk toen flyers laten drukken met zijn foto erop en ons telefoonnummer.
Het eerste huis waarbij ik de flyer in de bus gooide regeerde gelijk. De vrouw des huizes deed open en zei dat de dierenambulance de dag ervoor een zwart-witte kater had meegenomen, waarvan zijn pootje verbrijzeld was.
Eén minuut later zaten we in de auto naar het dierenziekenhuis, waar een zwart-witte kater zat, die wel eens van ons kon zijn.
Eenmaal daar bleek inderdaad onze kater daar te zitten en was inderdaad zijn achterpoot helemaal verbrijzeld, hij miauwde heel lief naar ons, alsof hij wilde zeggen `Fijn dat jullie er zijn` en het volgende moment raakte hij helemaal in paniek en krijste als een speenvarken. hij had gewoon heel erg veel pijn.
Zijn pootje was ook niet meer te redden, die moest eraf.
Een paar dagen later (of liever gezegd, voor ons een hoop zorgen, voor onze kater een hoop pijn en 500 euro later) mochten we hem weer meenemen naar huis.
Nu anderhalf jaar later, rent hij met 3 achterpoten de andere 3 katten eruit en worden we soms gek van zijn gemiauw om eten, maar als we dan hieraan terug denken beseffen we toch wel dat we erg blij zijn dat hij er is...