Omslag
Zo ben je lekker bezig met het schrijven van kaartjes, het opruimen van leuke dingetjes, afspreken met vriendinnetje, andere net eventjes kort gesproken en dan in eens wil je niets liever dan je bed inkruipen, staren, huilen, wegkruipen voor alles en iedereen en gewoon niet bestaan. Geen duidelijke trigger, eigenlijk gebeurde er juist helemaal niets. Ik wil niet meer weg vandaag maar heb het ongeveer al afgesproken, ik wil niet meer nadenken, niet meer actief doen om de avond gezellig te halen.
Ik wil niet meer zo heen en weer schieten. Waarschijnlijk gaat het toch wel door en zal ik mijn masker zo goed mogelijk opzetten maar ik weet dat nu nie tmeer zo terug kan komen als hoe ik gelachen heb een paar dagen geleden. Ik genoot. Was dagen bij een vrouw met twee dochtertjes (11 en 14) en het was heerlijk. Ik mocht zijn wie ik ben. Beide. Spelletjes met de meiden en savonds/snachts (tot echt laat) goede gesprekken met de mamma.
Opgeladen, ontspannen en getankt. En nu is het gewoon weggezogen. Ik wil dit niet meer. Het is niet tastbaar. Word er gek van.
Van de ene naar de kant op een willekeurig moment. Een omslag die ik even niet meer wil.
Gewoon niet.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende