Ons zoent ze nou nooit he...
De rest van mijn gezin, ons gezin, het gezin zit daar nog.
We gingen gezamenlijk heen, maar ik ben eerder gegaan.
Nu net. Zit in pyjama om 'op tijd' te duiken.
Was ik gebleven was het minimaal 2 misschien wel 3 uur geworden.
Daar waar vrienden zijn. Een fijn gezin waarbij ik me thuis voel.
Drie jongens en veel leuke grappen.
Het punt was bereikt dat het over seks en piemels gaat.
Mijn moment om af te taaien.
Ik wist al dat ik eerder zou gaan en dit keer ben ik voor de kleine direct op gestaan.
Niet dat ik er niet om kon lachen, want de grote ik lacht altijd mee. Voegt soms zelfs wat toe, maar uiteindelijk ben ik altijd gesloopt.
Nu ook.
Ik ben kapot, maar dat is niet alleen van vandaag.
'ze ziet ook wat witjes' hoor ik naast me zeggen.
fijn ik ga al weg, ik ga wel mn bed zoeken, ik ga wel opweg naar de slapeloze nachten, ik zal mn best wel doen om uit te rusten.
Alles in de wetenschap dat het waarschijnlijk weer drama wordt.
Ik zeg dag en ik ga weg.
De pappa, de mamma, de jongens van dat gezin.
Ze krijgen de standaard drie zoenen en een lieve lach, dat wat ik ook van hun krijg.
Mijn broer 'ons zoent ze nou nooit he'
- 'vooral jij niet he' voegt mn moeder er aan toe
Niet de eerste keer vandaag dat ik dit te horen krijg.
Dat ik geconfronteerd wordt met de slachtofferrol die híj inneemt.
Eens zal ik de strijd verliezen.
Wanneer is enkel nog de vraag.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende