Ontmoeting.

Ik leerde mijn huidige man kennen toen ik 20 was, maar dat is best een beetje een bijzonder verhaal.
Ik was aan het werk op de varkenshouderij van de vader van mijn beste vriendin. Op een dag kwam er een voerleverancier en die vroeg mijn vriendin of die iemand wist die misschien zin had om op zijn Fries te komen rijden.
Ik had niks met jongens in die tijd, maar mijn werk, mijn auto en paarden waren mijn leven.
Maar goed, ze riep me en ik heb kennisgemaakt met die man, leuke spontane vent, en diezelfde avond na het eten reed ik naar zijn huis.
Kennis gemaakt met zijn vrouw en beide zoons, een grote stevige jongeman, Anton, en een mager scharminkel, Emiel, maar eerlijk dat boeide me niks.
Die Fries was een prachtig paard en ik voelde meteen een klik met haar. Met de eigenaar heb ik afspraken gemaakt en een dag later was ik er weer om het paard te gaan rijden. De oudste zoon, die stevige jongeman was thuis en hielp me met het paard.
Deze mensen waren erg gezellig, en ook op alle andere vrije momenten zat ik daar in die keuken spelletjes te spelen met beide zoons en een vriend.
De oudste was altijd thuis als ik kwam rijden, hielp me altijd mee en bleef ook altijd staan kijken.
We kregen verkering. Toch duurde dit al met al maar 5 weken want er gebeurde iets wat eigenlijk niet kon, ik werd verliefd op zijn jongere broer. Als we met elkaar spelletjes speelden was hij degene die oprecht belangstelling toonde in wat ik vertelde.
Echter vond ik niet dat ik van de een naar de ander kon gaan dus ik ben gestopt met paardrijden en niet meer teruggegaan naar die gezellige familie.
De pijn en verdriet die ik voelde waren erg heftig, dus ik ging vaak op stap met mijn broer en heb in die tijd veel gedronken, en ook wat vriendjes versleten.
Op een gegeven moment, ik denk 2 jaar later zo,n beetje was ik weer met mijn broer op stap toen hij bij me kwam en zei, je raad nooit wie ik net heb gezien. Nee natuurlijk niet, er zijn zoveel mensen. Hij zei, Emiel, en hij komt zo even naar ons toe.
WTF mooi niet, dus ik stond op en zei dat ik wegging, maar was te laat want toen ik omdraaide stond Emiel er al. Allemachtig wat was hij veranderd, groot en breed geworden, en nog steeds zo,n open en spontaan gezicht. Mijn hart bonsde in mijn keel... pfft en nu.
We hebben gepraat en uiteindelijk heb ik hem mijn huisadres gegeven en ben gegaan.
Emiel kwam regelmatig langs en het was super gezellig, echter mijn verliefdheid stak in alle hevigheid de kop op, maar mijn mening over van de een na de ander gaan was nog niet veranderd.
Toen mijn vriendin me ongeveer een jaar later voorstelde aan een jongen greep ik die kans met beide handen, en hij trok bijna gelijk bij me in. Mijn ouders zagen hem niet zitten, en hebben dat ook meermalen gezegd, en zij weten tot op de dag van vandaag nog niet wat er allemaal is gebeurd. Laat ik een lang verhaal kort maken, het waren 2 afschuwelijke jaren waarin dingen zijn gebeurd die het daglicht niet konden verdragen.
Op een gegeven moment zat ik aan allerlei medicatie die ik wegspoelde met drank om maar niet te hoeven voelen.
Emiel kwam nog steeds regelmatig thuis, en in dat 2e jaar kwam hij onverwachts een keer langs en trof mij laveloos aan op de bank. Ik was niet in staat om iets te zeggen. Hij heeft zonder iets tegen mij te zeggen een tas gepakt, is op mijn slaapkamer kleding gaan pakken, heeft mij opgetild, in zijn auto gezet en naar mijn ouders gebracht.
Mijn vriend kwam later die week terug en ging ook naar mijn ouders, maar mijn moeder heeft hem na een week buiten gezet.
Toen ik na bijna 3 maanden weer naar mijn eigen huis ging was ik bang, ik wilde het uitmaken, maar durfde niet.
Hij kwam een dag later en toen heb ik het hem wel gezegd, hij werd heel kwaad, heeft zijn handen gebruikt en is gegaan om 2 dagen later weer terug te komen met zijn beide armen onder de littekens.
Dit is JOUW schuld, als jij het uitmaakt dan pleeg ik zelfmoord en dat is dan ook jouw schuld!!!!!
Wat was ik bang, maar 2 weken later heb ik in vertouwen mijn broer en Emiel verteld wat er allemaal gebeurd was, en dat ik bang was. Ze waren woedend, en besloten bij me te blijven tot mijn vriend kwam.
Toen kwam hij binnen met een enorme bos bloemen, deed vriendelijk tegen mijn broer en Emiel die hem op dat moment wel konden wurgen.
Ik heb hem apart genomen met de deur op een kier en gezegd dat ik het uit wilde maken. We stonden in het halletje, en hij werd zo boos en begon te schreeuwen, maar mijn broer en Emiel stonden al bij de deur.
Mijn vriend was woedend, ging naar buiten, sloeg de deur dicht en is gegaan, ik heb hem Godzijdank nooit meer gezien.
Ik stond te trillen op mijn benen, en Emiel kwam bij me, sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan.
Hij zei, nu ben je waar je thuis hoort lieverd. Hier kan ik je beschermen en voor je zorgen.
En zo is het nog steeds, de jongeman die mijn allereerste vriendje was is nu mijn zwager, en Emiel is mijn allerliefst vriend, mijn maatje voor het leven, de vader van mijn 2 prachtige kinderen, mijn rots, mijn steun en toeverlaat. Mijn Man