Onze zomers..

De zomer, was zo echt onze jaargetijde.
Nog vaker samen dan anders. Mijn bloed pompte sneller, krachtiger rond in die warme maanden, zo leek 't.
Geluk kende geen grenzen. Net zoals die bijna magische aantrekkingskracht tussen ons dat niet kende.
Die eerder verder leek toe te nemen, naarmate de temperaturen stegen..
Niemand kon ons raken en we hadden alle tijd..

Als 2 ondeugende kinderen waren we. We spijbelde van het leven en alle verplichtingen die we tegenover anderen waren aangegaan. Zonder spijt en schuldgevoel. Omdat we er niemand kwaad mee deden. We dachten dat niet alleen, het WAS zo.
Er was liefde genoeg voor allemaal. Zijn hart was groot genoeg om de mijne te kunnen vullen. Elke dag van het jaar. Maar meer nog in de zomer..
Leek het zo, of scheen de zon toen elke dag? Wandelden we door de duinen, heel dicht bij elkaar, onder een immer wolkeloze hemel? Of zijn mijn herinneringen nog mooier dan de werkelijkheid al was?
Nee, ik geloof echt dat het klopt. Er was geen regen en geen wind, alleen maar zon. Die ons verwarmde, zoals het alleen maar gebeurde als we samen waren. Wij tweeën, als alleen op de wereld. Adam en Eva in het paradijs.

Ik vergeet nooit meer de laatste zomer dat je van mij was. Een beetje dan, dacht ik. ''Veel'', zei hij.
Zo close als nooit tevoren. Dat wat er was groeide nog steeds. Na zoveel jaren nog. Een onmiskenbare verandering, die je niet uit kan leggen, alleen maar VOELEN kunt.
Een sterke band, lichamelijk, en vooral ook geestelijk. Wat blikken alleen al niet zeggen kunnen.
Hoe een aanwezigheid van iemand je sterk kan doen voelen. Zonder dat die ander iets hoeft te zeggen, zonder dat een stem spreken moet. WETEN, hij is er voor mij. Altijd, in goede en in slechte tijden. Daar had ik geen boterbriefje voor nodig.
Hij bewees dat, vaak genoeg.

De herfst heeft ons verraden. Haat aan de herfst. Ik was er al nooit echt een fan van. Te koud, te nat.
Zo anders als het tussen ons was.
Nu is het weer zomer. Het is warm en de zon schijnt. Maar het gouden randje er omheen is weg, sinds de herfst je meenam.
En de warmte binnenin mij is lang niet meer zo sterk als het was, als in die zomers..Onder die wolkeloze luchten.
Waar onze harten elkaar vonden. Toen we dachten dat we alle tijd hadden.
04 jul 2010 - bewerkt op 04 jul 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende