Onzeker.
Ik durf er niet hardop te zeggen anders gaan mensen me uitlachen en zeggen dat het absoluut niet nodig is, maar ik moet het even kwijt en MD is als ik het goed heb een uitlaatklep. Dus hier komt hij dan.
Ik ben heel onzeker over hoe ik eruit zie, hoe mijn haar zit, mijn make-uploze gezicht (yeaa, wel trots op) en mijn figuur.
Eigenlijk ben ik altijd hartstikke dun geweest, een keer door de depressie heel erg afgevallen tot 27 kilo. Hier ben ik overigens wel weer uit gekomen.
Nu ben ik nog steeds heel slank maar ik word steeds diepe gezogen in de depressie dat ik me helemaal niet lekker in mijn vel voel en mijn figuur afschuwelijk vind.
Ik wil gewoon een platte buik (heb ik ook wel, maar ik niet zien..) dus wou ik daarvoor oefeningen doen en ga dat binnenkort ook doen.
Mijn ouders zeggen dat het absoluut niet nodig is, en dan vooral mijn moeder. Ze zeggen dat ik hartstikke slank ben.
Maar ik voel me zo ellendig dat ik het gewoon wil doen..
Ik ben geobsedeerd door mijn buik en kijk elke dag er wel 10 keer naar vanuit alle hoeken, en dat begint vervelend te worden als ik me er steeds zo vreselijk bij voel.
Op school hou ik mijn arm over mijn buik.
Zo eindelijk eens het "hardop" "gezegd". Openbaar geschreven.
PS. De schooldokter zei dat ik precies goed was maar.. 1.61 en 48 kilo is me teveel..
PPS. Mijn therapeut zegt dat dit ook de maken heeft met mijn depressie en ze gaat me ermee helpen.
xLost, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende