oogjes open
even ben ik wakker
en mijn oogjes wennen aan het licht
langzaam wordt de waas duidelijk, en de blur wordt verschijdenheid
even de gedachte of dit wel klopt
en dan weer naar het licht kijkend
of is het onbegrijpend
dat de gedachte weer ontwaakt,
die dit licht open kraakt
sommige schijnen, en schijnen
langzaam begint de schoonheid te verdwijnen
de realiteit lichtelijk ontwricht
en de gedachte komt weder op
duisternis en schemer verblindend licht
waar is het misgegaan
hoe ver te gaan
om het niet te laten, vergaan
t lijkt als of een ieder zwicht
voor het felle kunstlicht
slechts een kleine ruimte
zonder vergezicht
niet ver voor uit
of achter om
verder te kijken
want dit kunst licht
kan niet ver-rijken
t liefst zou ik mijn ogen openen
en de wereld verblinden met de visie van morgen
maar vandaag ben ik wakker
zo even was het stil
eerder was ik nog een stakker
doch ik zie
door het kunstlicht heen
en ween
zoute tranen van wanhoop
van angst en onmacht
waar is het ware licht
dat deze pijn verzacht ?
zou het eerst weer echt donker moeten worden
en het kunstlicht verdrven moeten zijn
voor we in een vallen
en samen zijn
klein de beelden die ik zie
klein het deel dat ik draag
en toch herhaalt de vraag
iemand die vervaagd
gister of vandaag
morgen of ooit
wanneer zal t licht weer schijnen ?
wanneer mijn hart ontdooit
oogjes open
en straks weer dicht
want ik heb genoeg gezien
en genoeg van het kunst licht
er is een mogelijke toekomst
maar betwijfel of die ons toekomt
en mijn oogjes wennen aan het licht
langzaam wordt de waas duidelijk, en de blur wordt verschijdenheid
even de gedachte of dit wel klopt
en dan weer naar het licht kijkend
of is het onbegrijpend
dat de gedachte weer ontwaakt,
die dit licht open kraakt
sommige schijnen, en schijnen
langzaam begint de schoonheid te verdwijnen
de realiteit lichtelijk ontwricht
en de gedachte komt weder op
duisternis en schemer verblindend licht
waar is het misgegaan
hoe ver te gaan
om het niet te laten, vergaan
t lijkt als of een ieder zwicht
voor het felle kunstlicht
slechts een kleine ruimte
zonder vergezicht
niet ver voor uit
of achter om
verder te kijken
want dit kunst licht
kan niet ver-rijken
t liefst zou ik mijn ogen openen
en de wereld verblinden met de visie van morgen
maar vandaag ben ik wakker
zo even was het stil
eerder was ik nog een stakker
doch ik zie
door het kunstlicht heen
en ween
zoute tranen van wanhoop
van angst en onmacht
waar is het ware licht
dat deze pijn verzacht ?
zou het eerst weer echt donker moeten worden
en het kunstlicht verdrven moeten zijn
voor we in een vallen
en samen zijn
klein de beelden die ik zie
klein het deel dat ik draag
en toch herhaalt de vraag
iemand die vervaagd
gister of vandaag
morgen of ooit
wanneer zal t licht weer schijnen ?
wanneer mijn hart ontdooit
oogjes open
en straks weer dicht
want ik heb genoeg gezien
en genoeg van het kunst licht
er is een mogelijke toekomst
maar betwijfel of die ons toekomt
02 nov 2007
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 okt 2008 morgen belgie
- O 10 okt 2008 just wanted
- O 09 okt 2008 olie $88 ( 2 )
- O 05 okt 2008 soms destructief
- O 05 okt 2008 eerste peuk ( 4 )
- O 05 okt 2008 laatste peuk .......
- O 14 sep 2008 desire for truth ( 1 )
- O 07 sep 2008 i can't understand ( 20 )
- O 06 sep 2008 google adds ( 3 )
- O 04 sep 2008 if ......
- O 03 sep 2008 gewoon een site...
- O 01 sep 2008 hoi lief,
- O 01 sep 2008 balkenende
- O 01 sep 2008 poetin ( 1 )
- O 30 aug 2008 wil je met me